Samvinnan - 01.12.1950, Blaðsíða 31

liugsun vakti enga sektarkennd í brjósti mínu framar.
Eg var ekki haldinn af Jim lengur, og væri eg haldinn af
einhverjum öðrum nú orðið, þá hafði eg enga ástapðu
til annars en láta mér það vel líka. Og þannig leið júní
og júlí fljótt þetta sumar í þessari sælu, fögnuði og veður-
blíðu ytra sem innra, þótt ekki væri þar staðviðrasamt
fremur en endranær, því að á úthafsey er veður jafnan
fljótt að skipast á lofti. Og fyrr en varði var komið fram
í miðjan ágústmánuð, og þá bar svo við dag einn, er eg
kom að landi í vaxandi vindi, kaldari en verið hafði
svo vikurn skipti, að gamla konan, móðir Lydíu, kom til
móts við mig, varpaði ekki nokkru orði á mig í kveðju-
skyni, en sagði aðeins: „Þú ættir að koma heim og drekka
teið þitt þar.“
„Það er mjög vinsamlega boðið, og þakka þér fyrir,“
sagði eg, dró bátinn á land og seildist eftir silungunum
tveimur, sem voru eina veiðin þann daginn. — „Viltu
ekki þiggja þá, þessa?“ spurði eg.
„Þetta er aumleg eftirtekja fyrir heilt dagsverk," sagði
hún, og þó voru þetta allra snotrustu silungar, sá stærri
nokkuð á annað pund, — og að svo mæltu sporðrenndi
hún þeim niður í vasana á gömlu regnkápunni, sem hún
var í, án þess að þakka fyrir sig með einu orði.
Hún bar karlmannshúfu á höfði og gekk í skóhnöllum,
eins og bóndi við plægingu. Við fylgdumst að eftir veg-
inum, sögðum ekki margt og heldur ekki við tedrykkj-
una heima, en vel bragðaðist mér sá málsverður. Þær
mæðgurnar höfðu nýskeð bakað flatbrauð, bæði bygg-
kökur og hveitikökur, og nýtt smjör og súrsmjör var á
borði, og eg át heilt gæsaregg og hálfan kjúkling. Þegar
máltíðinni var lokið, sagði gamla konan upp úr eins
manns hljóði: „Lydía sagði mér, að þú vildir giftast
henni.“
„Það hef eg haft lielzt í liuga í tvo mánuði eða lengur,“
sagði eg.
„Hún vildi ekki útkljá það mál — og þess gazt þú varla
vænzt — fyrr en hún hefði ráðfært sig við móður sína,“
sagði gamla konan þurrlega. — „Hún er góð stúlka, og
þar hlotnast þér sannur fjársjóður, sem hún er.“
Eg svaraði henni auðmjúklega, að það hefði eg þegar
gert mér fyllilega ljóst.
„Þú hefur verið í hernum,“ sagði hún.
„Já, eg var þar í sex ár.“
„Það þykir mér gott að heyra,“ sagði hún og kinkaði
ákaft kolli. — „Þetta er slæmur heimur, sem við lifum
í, og þeir tímar geta komið, að hermennirnir verði það
eina, sem við getum þó reitt okkur á, þegar í harðbakkann
slær. Og þó er það harla léleg og fáfengileg atvinna,
þegar á þá hlið málsins er litið.“
Eg hafði ekkert við þessu að segja, og hún hélt hvat-
lega áfram: „Jæja, ef þið ætlið að giftast, verðið þið að
giftast á einhvern sæmilegan hátt. Nágrönnunum skal
verða boðið í veizluna, svo að þeir hafi eitthvað um að
tala og einhvers að minnast fyrsta sprettinn!"
„Kvenfólkið skal öllu ráða um brúðkaupið," sagði eg.
— „Eg er fús til að kvongast Lydíu á hvern þann hátt,
sem hún kann að óska sér. Ef hún vill halda mikla veizlu,
þá skulum við gera það. Eg á um það bil eitt hundrað og
sextíu sterlingspund í banka.“
„Við erum ekki að biðja þig um peninga,“ sagði gamla
konan. „Þú ert ekki að ganga að eiga neinn sveitarómaga,
skaltu vita!“
Hún gekk að gömlu og blökku skrifborði, sem stóð
úti í horni á eldhúsinu, og hékk almanak á títuprjóni
yfir því. Þar dró hún sparisjóðsbók fram úr hólfi, sem
fullt var af alls konar skjölum.
„Sjáðu liana, þessa!“ sagði hún og hélt bókinni opinni
á lofti fyrir framan andlitið á mér.
Eg var sem þrumu lostinn af undrun. Það hafði aldrei
hvarflað að mér, að þær mæðgur ættu nokkur efni, en
bókin sýndi 1207 punda innstæðu.
„Átta hundrað og fimmtán pund af þessu á Lydía sjálf,“
sagði gamla konan. „Fimm hundruð pund fékk hún,
þegar hún fæddist, liitt eru renturnar, en þær hef ég aldrei
snert og mun aldrei gera. Hún mun fá þessa peninga til
eigin ráðstöfunar, þegar hún verður myndug, en það
verður hún ekki fyrr en eftir þrjú ár, svo að það er of
snemmt fyrir þig að fara á sölutorgið til þess að eyða
þeim! En kostnaðinn við brúðkaupið mun eg greiða úr
eigin vasa.“
Hún gaf mér eitt tvhisky-staup þessu til staðfestingar
og fékk sér sjálf annað — það var í fyrsta skipti, að eg
hafði bragðað vín, síðan nóttina góðu — og svo kom hún
flöskunni aftur fyrir í fornlegri hirzlu. með kynlegum
skreytingum og alls konar leirmunum. Svo fór hún út í
fjósið til þess að mjólka kýrnar þeirra tvær, og lét okkur
Lydíu ein eftir. Lydía hafði naumast mælt orð frá vörum
síðan ég kom inn.
Næsta sunnudag var lýst með okkur Lydíu í sóknar-
kirkjunni, og fáum dögum síðar sýndi gamla konan mér
boðskortin, sem hún hafði látið prenta fyrir brúðkaupið.
Það var ljóst, að hún hafði ekkert til sparað að gera þau
sem bezt úr garði, því að þau voru prentuð á svellþykk-
an og gljáandi pappír og gyllt á sniðum. Og þar gat á
að líta:
Ungfrú Tomasina Manson biður yður að gera
sér pd dnœgju að vera viðstaddur brúðkaup dótt-
ur hennar,
LYDÍU,
og herra Roberts Lacey Tyndalls i pinghúsmu
í Ladyfirth-sókn, miðvikudaginn 6. september n.
k. kl. 6 siðdegis.
R. S. V. P.
Dans.
Eg sagði, að boðskortin væru liarla virðuleg, og það
voru þau líka í augum hvers þess manns, sem ekki var
of hefðbundinn og smásmugulegur til þess að hneykslast
um of á titli þeim, sem tengdamóðir mín tilvonandi hafði
sett framan við nafn sitt af svo mikilli einlægni og opin-
skáum metnaði. Gamla konan var liarla stolt af þessum
skrautlegu kjörgripum og stillti einu spjaldinu upp á arin-
hilluna. Svo settumst við Lydía niður við eldhúsborðið
og fórum að skrifa nöfn og heimilisföng boðsgestanna
utan á i?mslögin. Gamla konan hafði útbúið nafnaskrá
í þessum tilgangi, og á skránni voru hvorki meira né
minna en tvö hundruð og átján nöfn. En þegar hér var
komið sögu, var eg hættur að undrast nokkurn skapaðan
hlut. (Framhald).
31