Samvinnan - 01.02.1955, Blaðsíða 8

Á ljónaveiðum í Austur-Afríku
Axel Eriksson segir frá Massai-þjóðflokknum
1 Nairobi, höfuðstað Kenya, sá ég
meðal annars þeldökka, stæðilega
menn, sem klæddir voru í dökkrauð-
ar skykkjur. Þær skýldu þó aðeins að
litlu leyti hinum grannvöxnu líköm-
um þeirra. I annari hendi sinni höfðu
þeir langt, lipurt spjót, og nokkrir
þeirra höfðu sem höfuðbúnað makka
og höfuðleður af ljóni. Það var hægt
að lesa stolt út úr hinum reglubundnu
andlitsdráttum þeirra. Þeir gengu
hægt og virðulega, og þeim virtist
standa fullkomlega á sama um ver-
öldina og umheiminn. Þeir voru
greinilega fulltrúar Massai-þjóðflokks-
ins, en það er hamítaþjóðflokkur, sem
margir fræðimenn álíta að sé skyldur
þjóðflokki þeim, er bjrggði Egypta-
land í þá daga, er Faraóarnir réðu þar
ríkjum. Einhvern tíma í fyrndinni
hefur þessi þjóðflokkur hörfað undan
Semítaþjóðum Asíu, og tekið sér ból-
festu á hinum risastóru víðlendum,
sem ná austur og suð-austur frá
Viktoríuvatninu í Austur-Afríku.
Massai-þjóðflokkurinn mun vera
að fjölda nálægt hundrað þúsund, og
voru þeir Massai-menn fyrr á öldum
þekktastir fyrir að vera grimmir
stríðsmenn. Nú á dögum fást þeir
eingöngu við búskap og veiðar. Þeir
álíta sig vera salt jarðar og þeim
finnst þeir standa öllum þjóðum fram-
ar. Þeir kunna vel fótum sínum for-
ráð og þeim mundi aldrei detta í hug
að gefa sig hvítum mönnum á vald.
I samskiptum og umgengni við Evr-
ópubúa koma þeir vel fram og eru oft
Höfundur þessarar frdsagnar,
Axel Eriksson, er scenskur blaða-
maður og ferðalangur. Hann hef-
ur farið vitt um heim og er
þekktur fyrir skrif sín. Kom hann
hér við á leið til Suður-Ameríku.
I þessari frásögn segir hann frá
kynnum sínum við Massai-
þjóðflokkinn í Afríku, en hann
er talinn með stórvöxnustu þjóð- \\
flokkum í heimi og þekktur fyrir
stolta framkomu og einkennileg-
ar siðvenjwr. ;
vingjarnlegir, en öðru hvoru kemur
það fyrir, að þeir sýna, að þeir ráða
lögum í sínu landi. Frásögn nokkurra
sænskra manna, sem unnu þar við
vatnsborun, er glöggt dæmi um slíkt.
Þeir höfðu það verkefni að bora eft-
ir vatni á Massai-sléttunni. Þrutu þá
drykkjarvatnsbirgðir þeirra og þar
sem það var mjög erfitt að ná vatni
úr nærliggjandi ám, sneru þeir sér til
Massai-manna með hjálp við vatns-
borunina. Massai-menn tilkynntu, að
beiðnin yrði tekin til umræðu á ráð-
stefnu. Eftir tólf tíma voru þeir látnir
vita, að Massai-menn hefðu tekið til
greina beiðni þeirra og nokkrir ungir
menn úr þjóðflokknum voru sendir
þeim til hjálpar.
Það vildi svo til, að ég fékk tæki-
færi til að kynnast þessum stolta
þjóðflokki, er leið mín lá gegnum Iand
þeirra. Þegar komið er út á Massai-
sléttuna, skilur maður hin óendanlegu
skilyrði þeirra til að lifa frjálsu lífi.
Grasi gróin sléttan nær svo langt sem
augað eygir, í fjarska gnæfa slokknuð
eldfjöll og Kilimandarjo, hæsta fjall
Afríku.
Höfundur er hér i hópi Massai-manna. Framkoma þeirra gagnvart hvitum mönnum er vingjarn-
leg, en ekkert gceti fengið þá til að gefa sig þeim á vald.
8