Samvinnan - 01.12.1957, Blaðsíða 30

Bláa
skikkjan
Angelo var mikið breyttur frá því er
við sáum hann síðast, er hann féll í
svefn við dyrnar á enda gangsins. Hann
hafði ekki einungis hlotið sína fyrri
fegurð, heldur hafði fríðleiki hans tek-
ið á sig dýpri og háleitari blæ.
Smávaxinn maður steig út á svalirn-
ar framan við húsið og gekk hægum
skrefum niður á hjallann til listamanns-
ins og konu hans. Hann bar ekki hatt
í hendinni, því að hann átti engan hatt,
en framkoma hans var jafn lotningar-
full og þótt hann hefði sópað jörðina
ineð hattinum sínum. Lucrezia varð
fyrri til að taka eftir gestinum og hafði
orð á því, að kominn væri ókunnugur
maður, en Angelo var rétt í því að móta
prjónandi hest og vildi ekki láta ónáða
sig. Þegar hann leit upp og sá, að komu-
maður var farandmaðurinn Guiseppino
Pizutti, vinur hans frá gamalli tíð, veif-
aði hann til hans hendinni.
Guiseppino heilsaði Angelo eins og
þeir hefðu kvaðst síðast að morgni
þessa sama dags. Þó höfðu árin merkt
hann hendi sinni. Hann var enn hold-
grennri en áður og föt lians enn fátæk-
legri, og tíminn hafði lyft augnabrún-
um hans enn hærra eins og í takmarka-
lausri undrun yfir vegum guðs og
manna. Hann virtist mundu vera
þyngdarlaus, eins og visnað, saman-
vafið lauf.
I fyrstu virtist Pizutti ósnortinn af
breyttum hag þessa fyrri félaga síns í
ógæfunni, jafnvel eins og hann tæki
ekki eftir breytingunni. En þegar An-
gelo kynnti Lucreziu fyrir lionum, og
hann sá hve yndislega konu vinur hans
hafði eignazt, var eins og hann fylltist
lotningu fyrir þeirri gæfu og upphefð,
sem Angelo hafði hlotnast, og hann
tók að ávarpa hann sem Signor Santa-
silia og Maestro.
„Nei, segðu ekki þetta“, sagði An-
gelo. „Ég er hvorki Signor eða Maestro.
Manstu hvenær við töluðumst við síð-
ast?“
SÖGULOK
„Já,“ sagði Pizutti eftir stutta þögn.
„Það var hjá Maríönnu, sem ber viður-
nefnið Rottan, hæli þjófa og smyglara
niður við höfn“.
,„Já. Og nú skulum við tala saman
eins og við gerðum þá“.
Lucrezia tók eftir því, að gestur
þeirra hafði aðeins tvo fingur á annari
hendi og leit undan í skyndi. Hún átti
von á fjórða barni sínu og óttaðist, að
þessi sjón kynni að hafa áhrif á hið ó-
fædda barn. Hún yfirgaf þá því eins
fljótt og háttvísi leyfði, með þeirri at-
hugasemd, að Pizutti yrði svo vænn að
þiggja hjá sér góðgerðir. Mennirnir tveir
fvlgdu henni með augunum þar til hún
hvarf inn í húsið.
„Og hvernig hefur þér nú liðið, Pino,
síðan við sáumst seinast?“ spurði Ang-
elo.
Gamli maðurinn lióf frásögnina.
Hann hafði ferðazt langt og víða, séð
marga fræga staði, marga fræga menn
og mörg náttúruundur. Hann hafði á
leiðum sínum hitt marga, sem þurftu
huggunar við og marga, sem Ient höfðu
á villigötum, og þessa hefði hann reynt
að hugga og leiða aftur á réttan veg. —
Allt í einu brast gamli maðurinn í grát.
„Hvað grætir þig, Pino?“ spurði Ang-
elo.
„0. vinur minn, vinur minn, gráttu
með mér,“ andvarpaði Pino. „Ég hef
elskað síðan við sáumst síðast.“
„Elskað?“ sagði Angelo hægt og
undrandi, eins og hann væri að endur-
taka orð á ókunnugri tungu.
„Elskað, elskað!“ hrópaði Pino. „Lífs-
ins sárasta kvöl hefur níst og sundur-
tætt hjarta mitt, — já, jafnvel mitt
hjarta. Kona, himinfögur, skær sem
söngur, brosti við mér, — og hvarf mér
svo.“
„Lífsins sárasta kvöl?“ endurtók Ang-
elo með sama hætti og áður.
„Hún var tigin kona, frá Englandi,“
Framhaldssaga
eftir danska höfundinn
Isak Dinesen
hélt Pino áfram. „Það eru þrjú ár síðan.
í Feneyjum. Um leið og hún steig út í
gondólann sinn gaf hún mér svo djúpt,
svo vingjarnlegt, svo lífi þrungið tillit,
slíkt gyðjubros, að himinninn steig ofan
til jarðarinnar. Ég fylgdi henni eftir, og
við hittumst aftur — og aftur, — og í
hvert skipti gáfu augu hennar mér sömu
gjöfina af óþrjótandi auðlegð sálar sinn-
ar. Einu sinni yrti hún á mig. — Hún var
há, eins og gyðja í vextinum, og hún var
í silkiklæðum, sem hvísluðu yndislega
þegar hún hreyfði sig, og hár hennar var
eins og roðagyllt silki.“
Pizutti rétti upp hægri hönd sína.
„En mig,“ sagði hann, „skorti þessa
þrjá fingur og ég mun aldrei láta brúð-
urnar mínar dansa framar. — Þegar hún
fór, varð heiðurinn ein eyða, eyða, sem
þó var full af kvöl. Ég átti aðeins eina
huggun í minni miklu fátækt: að tala
við einhvern, sem kynni ef til vill að
nefna nafn hennar, þótt ekki væri nema
einu sinni á dag. Ég hélt mig í Feneyj-
um í tvö ár, aðeins til þess að sitja hjá
gondólaræðaranum hennar á kvöldin, ó-
menntuðum manni, sem hvorki gat
sungið né leikið, — í þeirri von, að hann
nefndi nafn hennar, eins og ég væri að
bíða eftir því, að sætur söngur ómaði af
vörum hans. En svo kvæntist hann, og
kona hans bannaði mér heimilið. 0, Ang-
elo Santasilia, kvöl mín tærir þann lilla
þrótt, sem eftir er í þessum vesæla lík-
ama.“
Pino lét höfuðið falla fram á bringu
sína og tárin streymdu ofan á fituga
svarta kuflinn hans.
„Þú mátt ekki láta þetta angra þig,“
sagði Angelo. „Það er gott að eiga mikla
sorg. Eða eiga mennirnir að ætla, að
Kristur hafi dáið á krossinum fyrir tann-
pínukvalir þeirra?“
Það var þögn um stund. „Segðu mér
nafn hennar, Pino, svo skalt þú búa á-
fram hjá mér og ég skal nefna nafn
hennar einu sinni á dag.“
Pino lét aftur augun, gerði tvisvar til-
30 SAMVINNAN