Samvinnan - 01.12.1957, Blaðsíða 41

heljarmikla dýfu og nálgaðist óðfluga lít-
inn og snotran sveitabæ fyrir neðan okk-
ur. „Hann er þarna í sveit strákurinn
minn,“ sagði flugmaðurinn, Ragnar
Kvaran, „ég flýg alltaf yfir bæinn, ef ég
á leið hér um. Honum þykir vænt um það
og kemur þá fram á hólinn og vinkar.“
En í þetta skiptið kom hann ekki fram á
hólinn. Kannski hefur hann verið ein-
hvers staðar að reka kýrnar eða hestana.
Vélin var yfir Rangárvöllunum og áfram
var haldið. Flogið var út til strandarinnar
og fylgt henni alla leiðina. Það var farið
að rofa mikið til, en þokan lá enn þétt. yf-
ir hálendinu. Skyggni var sæmilegt þar til
við komum yfir Vík í Mýrdal. Þar var
þokan meiri, og meðan flogið var yfir
Mýrdalssandinn grillti rétt í ströndina.
En áfram var haldið og yfir Meðallandi
fór aftur að rofa til. Það er ævintýri lík-
ast að fljúga í svona lítlili vél, maður sér
allt í kringum sig, og þegar flogið er lágt,
er nálægðin við jörðina svo undarlega
spaugileg, sérstaklega þegar flugmaður-
inn er jafn ræðinn og fróður og þessi var.
Hann kunni skil á öllu, sem fyrir augu
bar: Þarna stóðu skipsmöstur upp úr
sandinum, þarna eru Alviðruhamrar, og
þarna lá selveiðarinn, sem lauk för sinni
hér á suðurströndinni. Og þegar minnzt
er á sel, má ekki gleyma því, að flogið
var yfir ósana á söndunum. Flugmaður-
inn gaf okkur bendingu um leið og hann
steypti vélinni yfir einn ósinn. Sandhólm-
arnir, sem höfðu fyrir augnabliki virzt
algjörlega líflausir, urðu í einni svipan
bráðkvikir. Selirnir, sem líkzt höfðu svo
mikið sandinum tilsýndar að sjá, að við
höfðum ekki komið auga á þá, vöknuðu
upp við vondan draum og þustu hver um
annan þveran niður til sjávar. Aldrei fyrr
höfðum við séð slíka mergð af sel, þeir
ultu þarna í tuga- eða hundraðatali. Það
var engin leið að gera sér grein fyrir
fjölda þeirra.
Ingólfshöfði, Fagurhólsmýri, Breiða-
merkursandur, og brátt lá Hornafjörður
framundan. Flugmaðurinn kallaði upp
Hornafjarðarradíó og tilkynnti komu
okkar. Sá sem svaraði bað um veðurlýs-
ingu. Flugfélagið var enn ekki búið að
taka ákvörðun um flug á Hornafjörð, og
hafði beðið um nákvæmar upplýsingar
frá flugmanninum okkar. Gerði hann nú
ýmsar athuganir og lét síðan vita um
þær niður á jörðina, og var þeim komið
áleiðis til Flugfélagsins. Flugferðin var
á enda, vélin lenti jafn mjúklega og hún
hafði tekið sig á loft í Reykjavík. A
vellinum beið Asgrímur kaupfélagsstjóri
og tók okkur opnum örmum. Var nú
haldið heim í gistihúsið og þegar við
höfðum snætt matinn, sem beið okkar
þar, og komið föggunum fyrir, var enn
haldið af stað. Það er langur akstur að
Hrolllaugsstöðum frá Höfn, og þegar
þangað var komið, beið okkar þriggja
tíma undirbúningur fyrir fundinn. Það
var því betra að láta hendur standa fram
úr ermum og slóra ekkert á leiðinni.
Seint um daginn heyrðust drunur í flug-
vél. Það var vél Flugfélagsins. Með henni
hefðum við aldrei náð í tæka tíð.
Hrolllaugsstaðir, Mánagarður, Höfn.
Þrír fundir á þrem dögum og síðan hald-
ið úr umdæmi Kaupfél. A.-Skaftfellinga.
Næsti áfangi var Djúpivogur, bærinn
sem byggður er innanum klettaborgirn-
ar og hvergi er hægt að sjá alveg yfir
nema úr flugvél. Þaðan lá leiðin til
Breiðdalsvíkur og síðan upp á Hérað. Áð-
ur en við kvöddum Þorstein Sveinsson,
kaupfélagsstjóra á Djúpavogi, bauð
hann okkur út í Papey. Eyjan var skoð-
uð undir leiðsögn Asgústs Gíslasonar,
bónda þar, og að lokum þegið kaffi og
góðgjörðir á heimili hans. Svignaði borð-
ið undan kræsingum þeim, er húsfreyjan
bar á borð, og hafði hún þó ekkert vitað
fyrir um komu okkar. Búlandstindur
hafði verði hulinn bak við skýjabólstra
allt fram til þess er við héldum aftur til
lands úr Papey, en nú lyfti hann hulunni
og birtist okkur hinn tígulegasti. Við vor-
um að verða úrkula vonar um að við
fengjum að sjá tindinn. Ríkti því mikil
gleði um borð vegna þessarar vinsemdar
hans í okkar garð.
Bíllinn klifrar upp Breiðdalsheiðina,
brekkurnar eru brattar og krappar. Að
baki er einn fundurinn og góðar ferða-
óskir Péturs Sigurðssonar, útibússtjóra
á Breiðdalsvík. Framundan eru þrír
fundir hjá Kf. Héraðsbúa, sem allir verða
haldnir í félagsheimilinu á Reyðarfirði.
Þorsteinn Jónsson, kaupfélagsstjóri, hafði
Þuríður Arnadóttir leiðbeinandi á húsmæðra-
fundunum um notkun Buttericksniða.
gert miklar og góðar ráðstafanir fyrir
fundina, svo sem hans var von og vísa.
Ilann hafði látið ganga lista um allt fé-
lagssvæðið, sem er ekki lítið um sig, og
gefið þeim kost á að skrifa sig á, er vildu
sækja fundina. Reyndust það vera nær
þrjú hundruð konur. Tók hann það ráð
að skipta hópnum í þrennt og sendi bíla
kaupfélagsins eftir konunum og ók þeim
síðan heim aftur. Þótt víða sæktu kon-
urnar fundina langt að, þá mun hvergi
annarsstaðar vera dæmi þess, að þær
legðu upp í fimm tíma ferð þeirra
vegna, en þess voru dæmi með „konurn-
ar hans Þorsteins“. Sumar áttu t. d.
heima uppi i Hrafnkelsdal og þær áttu
að sjálfsögðu lengst að. En þótt ferðin
væri löng hjá konunum og oft staðnæmst,
þá virtist hún ekki hafa verið leiðinleg.
Konurnar komu glaðar og ánægðar út úr
bílunum, og ekki minnkaði hjá þeim
ánægjan, þegar þeim var strax boðið að
hinu veglegasta veizluborði í hóteli
Örlygur Hálfdánarson, höfundur þessarar greinar, stjórnaði fundunum og talaði um hlutverk kon-
unnar í samvinnufélögunum.
SAMVINNAIl