Samvinnan - 01.04.1984, Blaðsíða 18

Svipmynd eftir Sigfús Kristjánsson:
Þögla konan
4
egar ég mætti henni í dag, sá ég
þessi brúnu augu sem einu sinni
fylltu mig óttablandinni forvitni.
Þau skimuðu út í loftið og skoðuðu allt
í kringum mig, en samt fann ég að hún
var að horfa á mig. Við það rifjuðust
upp fyrir mér löngu liðin atvik, frá því
er ég var lítill drengur og dvaldi um
tíma hjá frænku minni í Reykjavík.
Sólin skein glatt og yljaði mér þar
sem ég trítlaði léttfættur við hlið
minnar góðu frænku. „Ég þarf að líta
hérna við“ sagði hún og beygði af leið.
Ég fylgdi henni niður nokkur stein-
þrep og inn í þröngan og myrkan gang.
Rakaþefurinn gerði mér erfitt um
andardrátt. Þarna bjó móeygða konan
í tveim litlum herbergiskytrum. Hún
var ákaflega mögur og þreytuleg.
Festulegir andlitsdrættirnir voru
sterkir, líklega merki um þá óviðjafn-
anlegu seiglu og þráa, sem hún var
sögð eiga i svo ríkum mæli að ekkert
fengi bugað. Sjö sinnum hafði hún alið
börn í þennan harða heim og eins oft
hafði ástarfley hennar steytt á skeri,
hún orðið skipreika, en börnin lent
hjá vandalausum.
Nú var eins og gæfan ætlaði að vitja
hennar. Það voru liðnir nokkrir mán-
uðir síðan hún giftist Norðmanninum
sem vantaði fingurna á aðra höndina.
Stóri draumurinn, um að eignast
heimili þar sem börnin gætu verið hjá
henni, hafði ræst að nokkru. Yngsta
barnið hafði hún hjá sér, þótt hin væru
ennþá hjá vandalausum. Um það gat
hún farið sínum mildu móðurhöndum.
Móeygða konan leit aldrei á okkur,
en starði oftast á vögguna sem hún
hreyfði í sífellu. Samt fannst mér sem
hún væri að horfa á okkur. Fyrst í stað
tók ég ekki eftir hvað þeim fór á milli,
en fánýtir hlutir sem gegndu hlutverki
húsmuna vöktu athygli mína. Svo varð
ég þess var að frænka mín fékk engin
svör við nærfærnum spurningum
sínum.
Loks virtist sem þessi undarlega
kona tæki ákvörðun. Hún benti
frænku minni að koma með sér inn í
innra herbergið. Þar hurfu þær mér á
bak við upplitað og götótt hengi, sem
gat þó ekki lengi hindrað augu og eyru
forvitins barns í að fylgjast með því
sem þar fór fram.
Móeygða konan átti sér leyndarmál
sem hún þurfti að trúa einhverjum
fyrir. Þótt mótlætið væri lengst af
hennar fylginautur heyrðist hún aldrei
mæla æðruorð. Ekkert hafði verið
henni svo erfitt að hún fyndi hjá sér
þörf til að kvarta. Það var nokkuð sem
hún kunni ekki. Frænka mín beið
róleg og hljóð. Hún reyndi ekki >
framar að spyrja, það var tilgangs-
laust. Konan bærði varirnar og reyndi
að segja henni eitthvað, en það mynd-
uðust hvorki orð né setningar.
Loks gafst hún upp og fylgdi okkur
til dyra. Leyndarmálið beið enn á
sínum stað. Dýpra en svo að það næði
til tungunnar og viðkvæmara en svo að
hægt væri að lýsa því með fátæklegum
orðum, en litlir dropar glitruðu 1
augnakrókunum og töluðu sínu þögla
máli.
Daginn eftir frétti frænka mín
hversu högum hennar var komið. Eig'
inmaðurinn var stunginn af til útlanda,
en góðhjartaðar konur höfðu sótt tij
hennar barnið til að forða því frá
eymdinni og skortinum. Hún hafði
verið svipt forræði þess. Frænku minni
skildist nú að í vöggunni sem konati
var að rugga var ekkert barn.
Fáir munu hafa heyrt þessa konu
mæla orð af vörum síðan þetta gerðist (
Fólk segir að líklega sé hún eitthvað
biluð. En hvf skyldi hún eyða orðum
um fánýta hluti? Þann dag sem örlögi11
léku hana harðast glataði tungan gild1
sínu. Þá skildist henni hve orð en1
fánýt þegar í hörðustu raunirnar
rekur.
♦
18