Samvinnan - 01.04.1984, Blaðsíða 37

Bernskuminning
eftir Hrafn Harðarson
Við gengum eftir mjórri malar-
riminni meðfram malbikuðum
Hafnarfjarðarveginum, Júlli
°g ég. Ofan af Hálsi og niður eftir
Hafnarfjarðarveginum í áttina að
Kópavogsbrú.
Það brakaði í mölinni undir
gúmmískónum okkar, nýju gúmmí-
skónum með hvítu sólunum. Sólin
skein í heiði stuttu vestan við hádegis-
stað. Ekki ský á himni. Ekki einu sinni
táika við sjóndeildarhringinn. Svalur
andvari á norðvestan, eins og á öllum
góðviðrisdögum í Kópavogi æsku
atinnar.
Við gengum hvorki hægt né hratt,
hyorki ákveðið né hikandi. Fremur
®ins og við værum dregnir áfram af
nvatvísi bernskunnar. Af ævintýraþrá
örengja. Svona tíu ára drengja eins og
°kkar. Við vorum tíu ára pattar. Eða
P°ttormar á ellefta ári.
Það glamraði í mölinni og rykið,
grátt og kæfandi, þyrlaðist upp við
nvert fótmál. Við drógum fæturna
nteð jörðinni til þess að þyrla upp sem
jtiestu ryki. Okkur þótti gaman að
Pyrla upp ryki.
Við töluðum um margt. Stríðið til
d$mis. Hvað Ameríkanarnir voru
kaldir í stríði og góðir drengir. Það
nófðum við séð í svo mörgum stríðs-
tttyndum í bíó, síðast á sunnudaginn
nteð honum Audy Murphy. Við
tjeyndum að vera eins og Audy
Murphy. Bæði í svefni og vöku. Þeir
v°ru klárir kanarnir og redduðu
tttörgum frá óvinunum. Eins og t. d.
Japönum, þeim grimmu hundum, sem
Vluðu ekki fyrir sér að fljúga vélum
s’num beint á herskip bandamanna og
sPrengja þau í loft upp. Allt fyrir
°öurlandið og keisarann. Flugvélar
Peirra voru bókstaflega lifandi
sPrengjur, þeir kunnu sko ekki að
^ræðast.
Hertang
Stóri bróðir Júlla átti handsprengju
og hermannabyssu og alvöru byssu-
sting. Hann hafði verið í siglingum og
kynnst sínu af hverju. Júlli hafði sagt
mér margar svaðilfarasögur af stóra
bróður og ég þreyttist aldrei á að
hlusta, og stundum fann ég mig til-
neyddan að spinna sögur um stóra
bróður minn, þó ekki væri til annars en
að reyna að hafa jafnræði með okkur
Júlla. Ég trúði öllum sögunum hans
Júlla eins og nýju neti, en ekki veit ég
hvort hann trúði mínum.
Við vorum komnir á móts við
Hlíðarveginn. Hinumegin
Hafnarfjarðarvegarins sáum
við útundan okkur manninn ur
Hvömmunum, sem átti stóra Lassý-
hundinn. Hann gekk upp eftir Hafn-
arfjarðarveginum með svarta hundinn
sinn, sem betur fór hinumegin og í
gagnstæða átt. Við reyndum að láta
eins og ekkert væri, héldum áfram
göngu okkar og Júlli reyndi að missa
ekki þráðinn í sögunni. Hundurinn var
með hvítan kraga. Hann togaði fast í
ólina og hálfdró manninn á eftir sér.
Maðurinn skeytti ekki um okkur og
drattaðist ólundarlega á eftir hund-
inum sínum. Okkur fannst satt að
segja nokkuð öryggi í malbikinu, sem
lá sólbakað á milli okkar og það var
ekki laust við að við fyndum til nokk-
urs léttis þegar þeir voru farnir.
Við vorum nú komnir að
Fífuhvammsveginum. Þar var
ræsi undir Hafnarfjarðarveg-
inn, stórt rör, sem við gátum skriðið í
gegnum undir veginn. Þetta ræsi var
að öllu jöfnu þurrt. Aðeins í vor-
leysingum og stórrigningum fylltist
það af vatni. Þetta var einn af mörgum
leynistöðum okkar, eitt af undrum
veraldar í okkar augum. Það var
okkur sem heilög skylda að votta
þessu röri virðingu í hvert sinn sem við
komum nærri því með að skríða að
minnsta kosti einu sinni í gegn um það.
Júlli fór auðvitað á undan, hann var
hugaðri en ég. Ég fór strax á hæla
honum, eða réttar sagt á iljar honum.
Rörið var úr steinsteypu, samsett, og í
múffunum lá vatn og urðum við að
gæta okkar að blotna ekki. Á botn-
inum var leðja, sem leysingarvatn og
regn hafði borið með sér. Við
reyndum að skríða gleiðir til þess að
atast ekki aur. Á vegi okkar urðu
steinar og spýtur.
Undir miðjum veginum héldum við
kyrru fyrir um stund og héldum niðri í
okkur andanum til að heyra fjarlægan
dyninn í bílum, sem óku yfir veginn.
Jörðin titraði og hjartað sló örar af æs-
ingi. Þegar við töluðum saman var lík-
ast því sem jörðin gleypti orðin af
vörum okkar og þau bergmáluðu
óhugnanlega í myrkrinu.
Framundan sá ég ekkert annað en
skuggamynd af útlínum Júlla, en
þegar ég beygði höfuðuð milli hand-
leggjanna og undir mig, grillti í kringl-
ótt dagsljósið við ræsisopið eins og
tungl í fyllingu.
„Skyndilega heyrðúst miklir
skruðningar og ég heyrði Júlla gefafrá
sér skerandi angistaróp. Er ég leit upp
sá ég að rörið hafði fallið saman fyrir
framan mig og grafið Júlla. Hann vœri
áreiðanlega dauðans matur, að
minnsta kosti mikið slasaður. Ég yrði
að reyna að skríða aftur á bak til þess
að kalla á hjálp. Ég sáfyrir mér sjúkra-
bíla, loftpressur og fjölda fólks. Og
blaðamenn myndu spyrja mig hvernig
þetta hefði viljað til. Og það kœmi
mynd af okkur Júlla í blöðunum“.
Þannig lék ímyndunaraflið lausum
hala. Hver sekúnda var þrungin
spennu og eftirvæntingu. Ég átti von á
37