Samvinnan - 01.04.1984, Blaðsíða 38
Herfang
forynjum, japönskum hermönnum
eða syndaflóði á hverri stundu.
Þegar ég kom út úr ræsinu hinu-
megin fékk ég andartak ofbirtu í aug-
un. Nú var ég Bláskjár. Hljóðin frá
bílunum og sjávarfuglunum hljómuðu
ankannalega í eyrum eftir neðanjarð-
ardvölina. Þarna rétt hjá okkur var
dysin, sem geymdi líkamsleifar af-
brotamanna, sem teknir voru af lífi í
gamla daga á Kópavogsþinginu. Við
tókum á rás þennan spöl, sem eftir var
að brúnni. Hlupum í kappi hvor við
annan. Auðvitað var Júlli á undan.
Við mjökuðum okkur eftir mjórri
rim á brúarhelftinni og héldum okkur
í kalt járnhandriðið. Námum staðar á
miðri brú og horfðum niður í vatnið.
Kópavogslækurinn, Skítalækurinn
öðru nafni, rann saman við Atlants-
hafið, átakalaust, en greina mátti vel
skilin: grágrænn skítalækur berandi
með sér salernispappír og annan
óþverra og dreifði honum í grænbláan
sjóinn. Mávur og svartbakur syntu í
slabbinu og leituðu að æti. Oj bara!
Við sáum fiska bera við botninn í
gegnum gruggið, kola en þó aðallega
ufsa. Við spörkuðum möl af brúnni,
bölvuðum okkur fyrir að hafa ekki
tekið með okkur færi, og ímynduðum
okkur að við værum að skjóta af fall-
byssum. Rykið sat um stund eftir í loft-
inu meðan mölin gáraði vatnsborðið á
sporöskjulöguðu svæði, eins og regn-
dropar. Mávur og svartbakur flugu
upp, truflaðir við iðju sína.
Nau, nau, nau. Sjáðu maður!"
sagði Júlli skyndilega um leið
og hann þreif í öxlina á mér
all óþyrmilega og benti mér upp í Arn-
arneshæð. Ég fylgdi bendingu hans og
sá þrjá stóra herbíla, vörubíla með
óvenjustórum stálpöllum, hábyrðum,
aka greitt ofan hæðina í átt til okkar.
Upp úr pöllunum stóðu þykkir svartir
reykjarstrókar með eldglæringum, svo
annað eins hafði ég aldrei séð fyrr. Við
stóðum stjarfir og störðum á þessi
undur. Þetta voru sko herbílar í lagi,
ameríkanabílar á leið upp í Hvalfjörð.
Er þeir óku yfir brúna fram hjá
okkur nötruðu undirstöðurnar og
urðum við felmtri slegnir þar sem við
stóðum í gustinum af þeim. Brosandi
andlit hermannanna skinu gegnum
þykkt rúðuglerið á stýrishúsunum.
Við lyftum höndum af enni og heils-
uðum að hermannasið, næstum ósjálf-
rátt. Út um opinn glugga á síðasta
bílnum í lestinni var kastað einhverju
litfögru, sem augsýnilega var ætlað
okkur, en það sveif í boga yfir höfðum
okkar og lenti. með skvampi ofan í
læknum. Við fylgdum því eftir með
augunum og sáum það sökkva í sól-
skininu og berast með straumnum upp
að sandbakkanum. Við settum á
okkur staðinn, litum aftur á eftir vöru-
bílunum og sáum þá hverfa upp á
hálsinn.
Síðan þutum við ofan af brúnni og
niður í fjöruna, fórum í flýti úr skóm
og sokkum og óðum út í kalt vatnið.
Við brettum upp ermarnar og
teygðum okkur eftir sendingunni.
Hreyknir og hamingjusamir gripum
við um súkkulaðipakka og hófum þá á
loft og hlupum með skvettum og
stríðsöskrum upp úr flæðarmálinu.
Við gripum sokka og skó og fundum
okkur góðan stað undir Þinghólnum,
lítinn grasbala, þar sem við settumst
niður.
Við þurrkuðum mestu bleytuna
af súkkulaðistykkjunum á
peysuermunum, tókum pappír-
inn varlega utan af, reyndum að halda
bréfinu heilu en tókst ekki, enda var
það rennblautt. Silfurpappírinn var
líka blautur og þegar við tókum hann
utan af sáum við að súkkulaðið var
blautt til endanna, það var ljósara á iit-
inn þar sem það hafði blotnað. Við
litum sigri hrósandi hvor á annan og
bitum í af hjartans lyst.
Sú sælustund, sem nú hófst, var
blandin keim af jólum, páskum og
afmæli, öllu í senn, og þó engu þessu
lík. Þetta súkkulaði var betra en jóla-
sælgæti, betra en páskaegg, jafnvel
betra en stolin jarðarber. Þetta var
hvorki stolið né gefið, þetta var
fundið, sótt í greipar hafs og sjálft HÉ
lagt að veði. Þetta var sannkallac
herfang.
a heimleiðinni, með sólin1
/\ næstum á vinstri öxl, töluðun
Á. við minna en áður, en hugs
uðum þeim mun meira hvor fyrir sig
Ég fann til ólgu í maganum og kvíða
sálinni. Hversu oft hafði mamma ekk
varað mig við skítalæknum og lýst fyrl
mér öllum bakteríunum og sóttkveikj
unum, sem leyndust í læknum og Vog
inum? Og Holdsveikrahælið rétt hja
Ég sá fyrir mér afskræmda holdsveik'
sjúklinga.
Ég leit á Júlla og sá að hann va’
frekar fölur. Kannski verðum vl<
báðir veikir, hugsaði ég. Er ég lú11
áttina heim kom ég auga á þá þar se’11
þeir komu á móti okkur, maðurinn
Lassýhundurinn. Þeir fóru gey51,1
hundurinn augsýnilega kominn
heimþrá eftir göngutúrinn, gamall
úrillur. Að þessu sinni voru þeir söií1'
megin vegarins og við. Ég hnipp11
Júlla, sem leit upp og brosti aulaleg3^
Reyndi að sýnast ekki hræddur. E'11:
og hermanni sæmdi. Um fram allt eks
að vera hræddur. Við námum næstu|1,
staðar og störðum á hundinn. Tung3^
lafði út úr honum, þunn og löng. Me
slefum. Hann virtist engan áhuga ha1*
á okkur. Vildi sjálfsagt aðeins koma-
heim sem fyrst.
Þegar aðeins fáein skref voru efth!
milli okkar tók Júlli skyndilega vi‘
bragð og hljóp framhjá þeim og uP/
eftir Hafnarfjarðarvegi. Hjartað í m
stöðvaðist alveg um stund og ég hs1’
að draga andann. Ég lamaðist
hræðslu þegar ég sá að hundurinn re'
sig lausan frá manninum og hljóp!
eftir Júlla með ólina í eftirdragi. P;i,
dró strax saman með þeim og þer',
maðurinn náði þeim, lá Júlli í ryki1'1
með rifna buxnaskálm. Maðun1'
þreif í ólina, hastaði á hundinn hásh
rómi og hellti óbótaskömmum
Júlla. Síðan snerist hann á hæli og hL
leiðar sinnar með hundinn.
En ég hjálpaði Júlla heim, 111 e
blæðandi kálfann og rykugt.
tá1"
stokkið andlit.
4