Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.08.1909, Qupperneq 9

157
mikið fyrir sína vöru, þó þeir sjeu ekki að þessu ný-
móðins »nostri« eptir vandasömum og föstum reglum.
Þetta geta þeir líka sýnt svart á hvítu, og þykjast menn
að meiri, svo er kaupmönnum vorum fyrir að þakka.
Jafnvel þó sumir þessara manna viðurkenni það, að
tilbreyting og vöruvöndunin hafi þó ofurlitla þýðingu
fyrir heildina, og það sje þessu meðfram að þakka að
vöruverðið haldi sjer þolanlega og enda fari hækkandi í
sumum tilfellum, fást þeir samt eigi til þess að vera
með í neinum samtökum eða skuldbindingum til vöru-
vöndunar. Þeir láta sjer það nægja og eru ánægðir með
það, að njóta góðs af tilraunum annara og tilkostnaði,
fyrirhafnarlaust fyrir sjálfa sig. Sjálfir vilja þeir engu til
kosta, eða neina áhættu eiga yfir höfði sjer, heldur hugsa
sjer að geta allt af tekið sinn hlut á þurru landi, án
þess það verði til að rýra hlutskiptisheildina í sjálfu sjer.
Þessir menn gæta eigi þess að framkoma þeirra er átu-
mein í árangri framsóknarinnar, meðan hinum óvönduðu
vörum þeirra er blandað saman við endurbættu vöruna
á markaðnum eða þær ganga þar undir sama nafni og
hafa svipað útlit. Þegar kaupendur vita að við því má
búast að þeir lendi á gallaðri og óvandaðri vöru innan
um aðra sæmilega, vekur það hjá þeim vantraust og
tortryggni, og meðan slíku fer fram, getur vandaða var-
an aldrei notið sín til fulls, þó það hinsvegar sje henni
að þakka að lakari varan flýtur með. Meðan kaupendur
mega búast við því, að þó nokkuð af gallaðri vöru fljóti
með í kaupunum, mun verðlagið jafnan miðað meira
við þann flokkinn; betri flokkurinn er þá skoðaður sem
sá kaupbætir, er geri viðskiptin viðunanleg.
Auk þessara skammsýnu og ófjelagslyndu manna eru
til allmargir aðrir, sem beinlínis virðast kostgœfa trassa-
skap í vöruverkun sinni, þó þeim hljóti að vera það Ijóst
hvað af því leiðir fyrir framtíðarhag almennings. I þessu
efni fara þeir svo langt, sem lengst verður gengið, allt
að því takmarki, að varan verði gerð ræk af hálfu kaup-