Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.08.1909, Blaðsíða 34

Sláturfje Kaupfjelags Pingeyinga,
haustið 1909.
Eptir því sem sauðaeign landbænda hefir minnkað,
hefir og útflutningur lifandi sauðfjár orðið æ minni og
minni, þó enn sje hann eigi með öllu horfinn. Að sama
skapi hefir sláturfjenu fjölgað, og raunar miklu meira en
það, af því miklu fleira hefir þurft til að greiða jafna
fjárhæð, þar sem megnið af sláturfjenu er miklu rýrara
og verðminna en sauðirnir. Mikill hluti sláturfjárins er
einnig dilkar, nú orðið, og þeir eru, til jafnaðar, talsvert
verðminni en eldra fjeð. En hvort sem menn hafa sauði,
annað eldra fje, eða þá dilka til verzlunarviðskipta, munu
allir kosta kapps um það, að fjártegundin sýni sem mest-
ar afurðir. í því efni þykir mest undir því komið, nú á
dögum, að kindin verði sem þyngst, og kroppurinn af
henni^vigti sem mest, því kjötið er verðmesti partur
kindarinnar, þegar henni er slátrað.
Meðan útflutningur lifandi sauðfjár stóð, að nokkuru ráði,
var auðvelt að fá ábyggilegar yfirlitsskýrslur um meðal-
þyngd sauða í ýmsum hjeruðum, og sjá hvernig horfði
með fjárræktina í þeirri grein. í fyrsta árgangi tímarits
þessa (bls. óó) er skýrsla um meðalþyngd útfluttra sauða
í Kaupfjelagi F’ingeyinga um 23 ár, eða yfir tímabilið
1884 — 1906, og sýnir hún, að meðalþyngd sauðanna
hefir aukist allmikið á þessum árum; árið 1884 er hún
109.20 pd., en árið 1905 er hún 125 pd. og var þó miklu
íleira af eldri sauðum fyrstu árin. Síðustu tvö árin hefir