Andvari - 01.01.1984, Blaðsíða 25

andvari
VILMUNDUH JÓNSSON
23
rir þá sök, að koma þurfti að nýju efni eða breyttu til samræmis við aukna
þekkingu. Ýmis ritanna komu því út í nokkrum útgáfum. Titlar þeirra voru:
(rjahlskrá liéraðslœkna (margar), Kynsjúkdómabók, Leiðbeiningar um kyn-
sjukdóma, Ljósmœðrabók, Leiðbeiningar um meðferð ungbarna (með að-
st°ð barnalækna, nokkrar útgáfur), Áhalda- og lyfjaskrá Ijósmæðra, Sótt-
h^einsunarreglur, Lyfsalabók, Leiðbeiningar um réttarlœknisskoðanir á lík-
um, Sóttvarnarbók I og II, Mannslátabók I og II, Leiðbeiningar um dánar-
votlorð og dánarskýrslur, Farmannabók (lækningakver sjómanna, með að-
stoð).
Langmest þessara rita er Mannslátabók II, sem gerð verða sérstök skil
siðar. Efni hennar eru Reglur Alþjóðaheilbrigðisstofnunarinnar frá 1948 um
heiti og skráningu sjúkdóma og dánarmeina, Alþjóðleg sjúkdóma- og dánar-
tneinaskrá, sem er meginhluti bókarinnar, og loks Leiðbeiningar um staðtölu-
- töiLæðilega) flokkun dánarmeina.
Arið 1939 hóf Vilmundur útgáfu á Lirknaskrá, sem upphaflega hét lengra
nafni. Hefur hún komið út síðan, miðuð við 1. janúar ár hvert. Þar eru taldir
eftir búsetu allir læknar (getið sérgreina), tannlæknar og dýralæknar, sömu-
leiðis í viðbæti lyfjabúðir og lyfsalar, og Joks er getið þeirra, sem látizt höfðu
árið áður.
Að síðustu er að nefna útgáfu skýrslueyðublaða og vottorðaeyðublaða, til
dæmis fyrir dánarvottorð og ónæmisvottorð.
V.O.
Lað var í verkahring landlæknis að eiga frumkvæði að endurnýjun á heil-
tæigðislöggjöf þjóðarinnar og gera um hana tillögur eftir þörfum í samráði við
raðuneytið, oftast í formi lagafrumvarpa eða reglugerða. Má heita, að öll heil-
drigðislöggjöfin í þröngri merkingu hafi verið þannig til kcmin á embættisár-
11,11 Vilmundar, þó að vissulega legðu alþingismenn sitthvað af mörkum af eigin
hvötum, einkum um fjölgun læknishéraða, staðsetningu og stærð einstakra
sjukrastofnana og fjárhagslegar skuldbindingar ríkisins.
Vilmundur samdi fjölda lagafrumvarpa ásamt greinargerðum. Sum voru
uýmæli, en önnur meira eða minna gagnger endurskoðun á eldri lögum, sem
oi'ðin voru úrelt eða ófullkomin. Reglugerðir samdi hann síðan, jafnóðum og
honum þótti þeirra þörf. Að þessu vann hann langoftast einn, en fékk í örfá-
11111 hlfellum menn til liðs við sig, þegar efni krafðist sérfræðiþekkingar á til-
teknum sviðum. Alltaf lagði hann þó síðustu hönd á verkin, þau voru eftir
'sern áður samin af honum. Þessi vinnubrögð voru Vilmundi eiginleg og sjálf-
sogð, og hélt margt til þess. Hópvinna um þau fannst honum fjarstæða, enda
skopaðist hann að þeirri hugmynd, að menn gætu hugsað og samið af viti í
hópum, og mjög hafði hann i fleymingi nefndaátrúnað nútimans. (Hvað mætti