Andvari - 01.01.1984, Blaðsíða 81
ANDVARI
79
ÞRJÁR SÖGUR
ekki. Og honum var sama. Var að hugsa um setningamar, sem hann var að
yrkja, þegar hann missti meðvitundina. Skömmu áður tók hann eftir því heil-
inn starfaði hægar en áður. Eða tók hann eftir því? Það komu einungis orð á
stangli: Þar var eggja at . . . og odda gnat . . . fylgdi slitróttum orðum inni
svefnlausa nótt.
En í gluggakistunni heyrðist lágt flugnasuð eins og í gömlum yfirgefnum
sumarbústað.
Á hvítasunnu ’84
Eins og einfœttur maður
Eins og einfættur
maSur
finnur til sársauka
í afhöggnum
fœti,
þannig finnum við til
i öðru fólki.
Þau voru að tala um foreldra hans og einhver sagði móðir hans hefði verið
kúguð. Samtalið grófst inn í hann eins og sár sem blæðir inn. Kúguð, hugsaði
hann, nei þetta er ekki svo einfalt mál, og fór að hugsa um föður sinn, harðan
°g strangan við skelina, hlýjan við hjartaræturnar. Móðir hans hafði verið hon-
um sólhlíf í steikjandi svækju á sandhvítri sólarströnd og hann hugsaði oft um
hana og föður sinn og ást þeirra og erfiðleika og vonbrigði. Og sársaukinn var
eins og óþægindi í afskornum limi, handlegg eða fæti. Geðrænir sjúkdómar
voru ekki til umræðu eins og nú þegar endurhæfðir drykkjusjúklingar eru
eftirsóknarverð tízkufyrirbrigði og öllu flikað af einkennilegri græðgi í athygli.
Nei, ekki þá þegar hann var að alast upp milli steins og sleggju og hann vissi
ekki enn hvort þeirra hafði verið steinninn eða sleggjan, en hann vissi hitt þeim
^iun betur hvað hann hafði haft gott af því að vera mótaður af sleggjunni. Það
hafði hert viðkvæmt ofnæmi hans, svo mikið vissi hann, en samt var eins og
hann bæri ávallt eitthvert hulið sár eftir þessi átök, að minnsta kosti dulinn
sarsauka sem öðrum kom ekki við og honum datt aldrei i hug að nefna. Það
eitt skiptir máli, sagði hann við sjálfan sig, sem ávallt er ósagt hvað sem öðru
líður og nú brynjaði hann sig með þessu ósagða, en talaði því meir um allt