Stúdentablaðið - 01.12.1960, Blaðsíða 40

Regensen. Hér bjuggu íslenzkir stúdentar
í Kaupmannahöjn.
„Yfir höfuð var ég aldrei mikið gefinn fyrir skemmtanir
meðan ég var í Höfn, hvorki á þessum árum né í síðara sinn;
ég fór sjaldan á leikhús, en nokkuð oft á Tivoli til að hlusta
á Lumby og sjá, hversu listilega sumir af hans mönnum léku
á fíólín; annars sá ég sýnishorn af flestu, sem sýnt var, en ég
lagði mig ekki niður í það. Eg lærði að dansa ásamt með
fleirum ungum mönnum, dönskum og íslenzkum; kennarinn
var gamall hjassi og hét Lund; þar voru einhverjar stelpur,
sem hann hafði drifið upp til að dansa við okkur, og skoð-
uðum við þær sem „dömur“ eða hefðarmeyjar og vorum
feimnir við þær. Ég gat vel lært að dansa, því ég var léttur
og lipur, en ég hafði eiginlega enga lyst til þess, en gerði
þetta af því ég hélt þetta ætti svo að vera, og leiddist til þess
af liinum. Fíólín snerti ég aldrei; ég gaf fíólínið mitt, þegar
ég fór til Hafnar. Aldrei snerti ég á spilum, nema einu sinni,
þá spiluðum við margir „hálf-tólf“, og ég tapaði níu mörk-
um. Ég hef aldrei verið gefinn fyrir dans né spil, og mjög
lítið fengizt við það. Mér þótti gaman að kvenfólki, en ég
átti ekkert við það, nema ég var nokkra stund hrifinn af fall-
egri stúlku, sem hét Louise Paulsen, hún lék á hörpu úti á
„Sommerlyst“; þar kom varla nokkur maður, og ég var oftast
einn hjá henni, og varð meira af kossum en af hörpuslættin-
um, en ég var alltaf melankólskur."
(Renedikt Gröndal: Dœgradvöl, Ritsafn IV, 390.)
„Eg var að flækjast uppá háskóla, en hitti þar enga fyrir-
lestra, því mjög er allt nú á reiki, en leiðinlegt er að þurfa
að vera að heyra þá til málamynda og eyða svo tíma sínum
til einskis. En það er þetta ófrelsi, eg má annars ei njóta
góðs af Garði, og þó vil eg spyrja: Hefur ei norræn fornfræði,
sem eg vil leggja mig eftir, eins mikinn rétt á sér og laga-
fræði? Jú, en þrælarnir, sem hugsa um examen skilja það
ei.“
(Gísli Brynjúlfsson: Dagbók í Höfn, 211.)
40
STUDENTABLAÐ