Fálkinn - 07.06.1933, Qupperneq 46

44
F A L K 1 N N
ancli en um leið varð þörfin á
lilbreyti'ngu brýnni en áður —
og engin tilbreyting var betri
en sú, að ferðast á burt.
Lifið, sjerstaklega stórbæja-
]íf nútímans, leiðir af sjer að
fólk notar sumarleyfið sitl lil
þess að leita til annara staða og
þá lieist á þá staði, sem eru
sem allra ólíkastir umhyerfi
bins daglega lífs.
Nörðmenn ferðast til Frakk-
kmds og ítaliu vegna þess að
loftslagið er þar mildara en
]>að, sem þeir eiga að venjast
heima og til þess að sjó lista-
fjársjóði, sem eigi eru til heima
fyrir, og til þess að kynnast
fólki, sem er svo gjörólíkt
Norðmönnum.
Fða við ferðumst um okkar
eigið land. Borgarbúarnir ferð-
ast upp í sveitirnar, upp í fjöll
eða út á sjó til þess að njóta
þess, sem þeir fá að jafnaði
ekki tækifæri til að njóta
beima lijá sjer, t. d. iðka í-
þróttir, skíðagöngur á vetrum,
sjóböð og gönguferðir á sumr-
um. Fólk úr sveitunum ferðast
í borgirnar, fólk úr borgunum
í sveitirnar.
Ameríkumenn leita lil landa
með gamalli þjóðmenningu, af
því að bana eiga þeir ekki
sjálfir og aðrar þjóðir ferðast
lil þeirra landa, sem að lands-
bátlum og menningu eru sem
ólíkust þeirra landi.
Skemtiferðalögin hafa þann-
ig orðið mikilsverður þáttur i
því, að kynna fjarskyldar þjóð-
ir og einstakar stjettir sömu
þjóðar, hvera annari. Menn
kynnast þjóðum og viðkynning-
in ryður braut skilningi, og að
Isafjörður i fíomsdal. .
jafnaði virðingu og stundum
vináttu. Og þegar þess er gætt,
að á bverju ári ferðast að jafn-
aði um tvær miljónir manna
sjer til skemtunar úr einu landi
Evrópu i annað verður það
ljóst, að skemtiferðalögin verða
flestu öðru fremri í því að
sluðla að skilningi meðal þjóð-
anna, jafnframt því, sem að
þáu innanlands kynna öllu öðru
betur, sveitarl^úa og bæjarbúa
hverjum öðrum.
Þessvegna er starfið fyrir því
að efla skemtiferðirnar menn-
ingarblutverk, og sú hlið máls-
ins er þjóðinni ef til vill eins
mikils verð og fjárliagslega lilið-
in, jafnvel þó að hún verði
ekki talin í krónum og aurum.
Skemtiferðalög útlendinga í
Noregi hefjast um miðja síð-
ustu öld. Fyrir þann tima
mátti svo heita, að það væri
fremur lándkönnunarferðir en
skemtiferðir, sem útlendingar
fóru hingað til lands. Það voru
einkum enskir laxveiðamenn
og veiðimenn, sem hættu sjer
np]) í landið og þorðu að not-
ast við þær ófullkomnu að-
stæður sem þá voru í sveitum
í Noregi, og á þessum ferða-
mö'nnum bar mest. Þessir menn
voru fremur taldir sem gestir
en ferðamenn, af bændunum.
Þeim var látið i tje það besta,
sem til var á heimilinu án þess
að nokkuð væri lmgsað um
borgun, en ferðamönnunum
Frá Ulvík i Harffangursfirði.
Úr Harffangursfirði.