Fálkinn - 07.06.1933, Síða 65

F A L K I N N
63
það orðið að bíða vpgna erfiðra
tíma. Fimm hús sem keypt liafa
verið til safnsins liggja elin ó-
uppsett á Maihaugen en verða
reist undir eins og fje er fyrir
hendi. Sel-búið og alt sem
kemur við veiði og fiski verð-
ur sett ofar í hlíðinni við nýja
tjörn, sem verður gerð þar.
Því að fjallið og vera fólksins
þar er svo nábundin sveita-
lífinn í Guðhrandsdal, að selja-
l,úið er ómissandi hlnti af
liefir eflst hefir athyglin meira
og meira heinst að gömlum
iðnaði, og náðst i mikið af
gömlum iðnmunum. Gefur að
líta safn þetta í nýju húsi, sem
var opnað almenningi 25. júni
1927. Hús þetta stendur fvrir
ofan Garmokirkjuna og er
gólfflötur þess yfir 1140 fer-
metrar. Þar hefir verið komið
fyrir sýningu á 43 mismunandi
vinnustofum og áhaldasam-
stæðum til heimilisiðnaðar.
Öygárden á Maihaugen.
þeim minnisvarða, sem verið
er að reisa „dal dalanna" —
Guðbrandsdalnum, hjer á Mai-
liaugen.
C-deildin. Eftir því sem
starfið að aukningu safnsins
Auk þessa stóra iðnaðarhúss
liafa verið reist við lækinn við
syðri tjörnina tvö sjerstök
timhurhús með öllum áliöld-
um, i fimm herbergjum. Milli
þessa húss og kotbýlisins er
Stofan á prest-
setrinu frá Vágá.
hleikingarvöllurinn og' efst á
honum er ofurlítill hleikjunar-
kofi. Bæði sútunarliúsið og lit-
unarhúsið ern með ölln þvi er
til iðnaðarins þarf, svo að nota
mætti þau hvenær sem er.
Þetta stutta vfirlit lijer að
framan er aðeins lil þess að
fólk gcti áttað sig á heildinni.
Ef það gæti orðið til þess að
einhver íslendingurinn fengi
lönguii til þess að gera okkur
heimsókn, mundi það gleðja
okkur mjög.
Jeg leyfi mjer svo að enda
þessa stuttu grein með nokkr-
um línum úr formálanum fyr-
ir fyrstu bók minni:
Þegar jeg líl yfir söfnin á
Holmenkollen, frh. af.bls 61.
sönm liugsun — að sýna þaS sem
best er í skíðaíþróttinni.
Holmenkoll-hlaupiS! MaSur verö-
ur aS hafa sjeð það sjálfur til þess
að skilja hve víðfeSmt það er.
Það hefir þróast á nær 50 árum
og nú er mótsdagurinn orðinn þjóð-
hátiðardagur, sem áríega kallar til
sín þúsundir og aftur þúsundir af
ibúum höfuðborgarinnar. Sextiu
þúsund manns safnast saman kring
uni skíðabrekkuna talan er mikil
en rjetta skilninginn á lienni fær
maður ekki fyr en maSur hefir
litið yfir mannhafið.
Holmenkoll-hlaupið. Tignasta
skíðamót veraíldarinnar. Sakir erfða
sinna og ágætra afreka er það ó-
mótmælanlega fremsta skíðahlaup-
ið í heimi. ÞaS eitt að norskur
skíðamaSur er talinn þess verður
að fá að keppa, skipar honum I
flokk fyrir sig. Því að þeir eru
ekki allir sem fá að taka þátl í
],essu hlaupi.
í raun og veru er Holmenkoll-
brekkan engin „stórbrekka". Það
er afar sjaldgæft að menn stökki
J,ar lengra en 50 metra, — metið
í brekkunni er 52 metrar og það
er varla hægt að teygja úr því að
nokkruin mun, eins og brekkan er
nú. Og brekkan er alls ekki nein
fyrirmyndarbrekka, á þann mæli-
kvarða, sem nýjar skíðabrekkur eru
mældar nú á tímum. Undanbrekk-
an er ekki með mátulegum halla
en af því leiðir aS stökkmaðurinn
fer hátt frá jörðu og er það vit-
anlega gott og blessaS frá áhorf-
endanna sjónarmiði. En hinsvegar
leiðir af þessu, að viðkoman er
skiðamaðurinn nemur við jörðu
eftir stökkið verður nokkuð hörS,
svo að það er ekki auðvelt að
standa þessa brekkii á skíðum. Það
er gott próf á skíðamann hvort
hann gerir gallalaust stökk í Hol-
inenkollbrekkunni.
Mjög nálægt Osló eru bæði belri
og lengri brautir en Holmenkoll-
brekkan. í Skui-brekkunni var hald-
ið stökkmót fyrir skíðamenn næsta
sunnudag eftir Holmenkoll-hlaup-
in og tóku þátt i því skiðamenn
upp og niður. Þó var stysta stökk
þeirra lengra en besta stökkið í
Holmenkoll-brekkunni. Samt sem
áður mundi varla nokkur maður í
Osló geta látið sjer detta i hug,
að Skui-stökkin gæti nokkurntíma
Maihaugen eins og jeg liugsa
mjer þau er þau eru fullgerð,
eiga þau að vera þannig, að
fólk geli gengið heint inn til
fólksíns, seni lifði í þessuni lii-
býlum og lært að þekkja lifn-
aðarháttu þess og' starf þess.
Því tilhögun og frágangur heim-
ilanna er mynd af fólkinu sjáll’u
og það er ekki aðeins einstakl-
ingnrinn sem endnrspeglast í
hinum gömlu húsakynnum hjer
i dalnum heldur ættin------lið
eftir lið.
orðið keppinautur við Holmenko.ll-
en, hvað almenningshylli snerti.
Nei, til Holmenkollen vill fólkið
fara ,hvort sem það rignir eða
snjóar. Það stendur klukkutímum
saman í hópröð til þess að komasl
í sporbrautina og það stendur jafn
lengi í fönnunum og bíður þess,
að stökkin byrji. Kalt og napurl
er oft, en það hefir engin áhrif.
Eitt árið var þokan svo dimm, að
í raun og veru sá fólkið ekki skíða-
mennina, en það „heyrði þegar þeir
duttu“ — eins og komist var að
orði í mjög vinsælli gamanvísu, sem
sungin var um alla Osló skömmu
síðar,
Sjálft þjóðlifið á Holmenkolldeg-
inum er þess vert, að því sje gaum-
ui gefinn sjerstaklega. Fjölskyld-
urnar gera þennan dag að skemti-
ferðadegi sínum, búa sig út með
nesti og njóta dagsins vel, líka
fyrir og eftir stökkmótið. Sölu-
mennirnir græða ve), þeir selja
kaffi, pylsur, súkkulaði og þar fram
eftir götunum, hvar sem tök eru á.
Þeir gera sjer sölubúð fyrir dag-
inn einhversstaðar í vegarjaðrin-
um, á kassa, á síeða, ef til vill í
svo.litlu tjaldi, ef þeir vilja hat'a
sjerstaklega mikið við, og þeir gera
góða verzlun.
Rjett álitið er ekki skíðastökk,
jafnvel ekki stökkin á Holmenkoil-
en — í tö'lu þeirra íþróttasýninga,
sem eru raunverulega mest spenn-
andi. Áhorfandinn sje 400 til 500
stökk á tveimur tímum, eða svo,
en veit ekkert um, hver hefir unn-
ið, og það er engin bein ástæða
til fyrir hann, að hylla manninn,
sem hefir unnið mest þráðu við-
urkenningu i iþróttum, sem til er i
Noregi: konungsbikarinn fyrir
Holmenkoll-hlaupið. En þetta varð-
ar minstu. Hver einstaklingur finn-
ur nafn sinnar hetju og uppáhalds
í sýningarskránni. Og svo þegar
maður, sem heitir Vinjarengen,
Kolterud, Rustadstuen, Gröttums-
bráten eða einhver annar garpur-
inn, sem fólkinu þykir sómi að,
rennir sjer til stökks, þá fylgir
honum aðdáun, hrifning og eftir-
vænting fjöldans, frá því að hann
rennir sjer út á brúnina og þangað
til hann sveigir sjer rennilega til
hliðar á viðnámsflötinni.
Holmenkolldagurinn: stærsti dag-
ur hins norska iþróttalifs.