Fálkinn - 20.12.1940, Qupperneq 43

FÁLKINN
37
Vei&imaðurinn á bníðkaupsferð i
Feneyjum.
— Jeg þori ekki að fara úl
hann ætlar að lemja mig.
— Mjer likaði eklci hvað myndin
emlaði snögglega. Það lá við að jeg
hefði ekki tima til að að láta á mig
skóna ....
Annar silfurrefurinn við hinn: —
Loksins náðum við saman, þó að þú
vildir mig ekki.
JólaskirítJiiiir*
Adamson leikur Tarzan.
— Oli niinn, livað keniur lil, aS
þú skulir aldrei þessu vant vera
svona hreinn á höndum þegar þú
kennir inn?
— hað slendur svoleiðis á því,
inannna, aS jeg lijálpaSi henni Möggu
til að Iinoða kleinudeigiS fram í eld-
liúsi, og þaS gerSi alveg sama gagn
og eins og jeg hefSi þvegiS mjer.
— Nú verSiS þiS að vera ósköp
þægir á jólunum, drengir mínir, úr
því aS jeg er svona liandlama, að
jeg gel ómögulega rassskelt ykknr
þó aS mjer lægi lífiS á.
Ritstjórinn: — Er þetla í fyrsta
skií'ii, sem þjer komiS liingaÖ síðan
þjer tókuð yður nýtt nafn, Ásmund-
ur?
— Hvað eigið þjer við, ritstjóri?
—< Jeg á við það, að þetta kvæði,
sem þjer ællið að selja mjer núna,
er eftir von Heidenstam, svo mjer
datt í lnig, livor’t þjer hefðuS keypl
nafnið i stjórnarráðinu fyrir tín
k rónur.
Ung móSir rís upp í rekkjunni að
afstaðinni fæðingu og yfir henni
slendur ljósmóSirin meS hvítvoðung-
inn. Þá lirópar móðirin:
— Æ, og jeg sent hjelt að þetta
væri botnlanginn.
Dómarinn: — Þjer mölvuSuð rúðu
og hörðuS þrjá lögregluþjóna til ó-
lió’ta. Getið þjer neitað því?
Dóninn: — Já, það get jeg vel, ef
dómarinn heldur að þaS komi mjer
að nokkru gngni.
Ungfrúin: — l>að fer hrollur uni
mig þegar jeg liugsa til þritugsaf-
mælisins míns.
Vinkonan: — Jæja, livað kom fvrir
þig þá, góða.
— Hversvegna hefir maður ekki
sjeð þig svona lengi?
— Jeg hefi verið erlendis i fjóra
mánuði.
— Því í skollanum áfrýjaðirSu ekki.
— Hversvegna komið þjer einn í
boðið, hr. Eirkvist, spyr frúin, sem
er að lialda samkvæmið. — Bróðir
yðar var hoðinn líka.
— Við gátum því miður ekki kom-
ist að heiman báðir og svo vörpuS-
um við hlutkesti um livor okkar
skyldi fara.
— Og þjer unnuð'!
— Nei, nei, nei. Jeg tapaði.
Borgarbúinn í sveitasælunni: —
Hvernig haldið þjer að róurnar verði
i ár?
Bóndinn: — Ef tíðin verður sæmi-
leg þá liugsa jeg að þær verði gular
og kringlótlar eins og vant er.
Sjómaður, sem var fyrir sköuimu
komin lieim lil sín, fjekk særindi í
hálsinn og fór lil læknis og leitaði
ráða. Læknirinn skoðaði manninn
og sagði svo: „Yður er best að reyna
að skola yður með söllu vatni.“
„Æ, liver rækallinn, á jeg nú að
fara að gera það einu sinni cnn?“
sagSi sjómaðurinn. „Jeg sem hefi
verið skotinn í kaf þrisvar sinnum.“
„Gifslu, livað sem að kostar. Ef
þú eignast góða konu þá verðurðu
farsæll, en eignistu vonda konu þá
verðurSu heimspekingur, og það er
hverjum manni holtl" sagði Sókrates.
En islenskur hagyrSingur kvað löngu
síðar: „Xanþippa átti Sókrates —-
sú fjekk nóg af lionum."
Billi farmaður hafði slitiS trúlof-
unina og fjekk hvert brjefið af öðru
frá unnustunni, þar sem hún var að
rukka liann uni myndina, sem lnin
liafði gefið honuni forðum. En Billi
svaraði aldrei brjefunum og loks
liótaði hún nð kæra hann fyrir skip-
sVjóranum.
Þá einsetti Billi sjer að múlbinda
stúlkuna imi aldur og æfi og gekk
nú meoal skipverjanna og fjekk lán-
aðar hjá þeim allar rnyndir, sem þeir
áttu, af gömlum kærustum. Síðan
sendi hann unnustunni fyrverandi
allar myndirnar og svolátandi orð-
sendingu meS: „Tíndu úr þá mynd-
ina, sem þú átt. Jeg er alveg húinn
að gleyma hvernig þú lítur ú?.“
— Það hlýtur að vera laumufar-
þegi, sem hefir komið sjer fgrir í
björgunarbátnum.
Bridgedómarinn: —- Hann hefir
boðið 5 sans a tout á þessi spil?
Málinu er vísað frá.
- Jú, skiljið þjer. Jeg þori ekki
að láta hann hjóla á götunni i allri
umferðaþvögunni ....
— Borðat' maður sæmilega lijerna,
þjónn?
— Já, Gestirnir hjá okkur eru all-
ir siðaðir menn.
Við bíó.
— Þjer verðið að horga fullorðins
miSa fyrir liann son yðar, frú.
— HvaS kemur 'til?
— Hann er i síðum huxum.
— Jæja, látum það goil lieita. En
j)á horga jeg eldti nema barnagjald.