Fálkinn - 17.12.1954, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954 7
sækja myndina, sem ég setti í veð,
sag?5i hún.
— Já, hm, einmitt, sagÖi hann með
semingi. Hann tók seÖlahrúgu upp úr
skúffu og’ fór að leita í honum. — Þér
eruð frú Töge, er ekki svo? sagði
hann er hann hafði tekið einn seðil-
inn úr.
Hún svaraði játandi og lagði fimm
hundruð krónurnar á borðið. Hann
taldi seðlana.
— Þetta er liundrað krónum of lítið,
frú, sagði liann og brosti.
— Nei, sagði hún. — Þetta eru fimm
hundruð.
— En þér skuldið sex hundruð, frú
Töge. Hann ýtti seðlinum til liennar
og lét liana lesa það sem á honum
stóð.
Hún starði á hann.
— Ætlið þér að heimta hundrað
krónur í vexti? spurði hún.
— Við tölum aldrei um vexti liér,
frú. En eins og þér sjáið hafið þér
skrifað undir að þér skuldið mér sex
liundruð krónur.
Þarna stóð hún. Hún átti ekki nema
fáeinar krónur í buddunni, en liafði
haldið að þær nægðu fyrir rentunum.
Og þetta var aleiga hennar. Hún stóð
um stund og horfði á Roth, liún fann
til ógleði og það fór einhvers konar
ólga iim liana alla. Svo tók hún fimm
hundruð krónurnar og fór út án þess
að segja orð.
Hún sagði Birni frá lántökunni og
för sinni til Roths um kvöldið þegar
hann kom heim. Hún hafði ekki minnst
á hann síðan forðum, sunnudaginn
á sjúkrahúsinu. Björn virtist ekki
verða neitt hissa á því sem hún sagði.
Hann sagðist geta lagt fram þessar
hundrað krónur sem vantaði. En hann
ætlaði að koma með henni til Roths
daginn eftir. Því að vera kynni að
hann kæmi með nýjar kröfur.
Snemma daginn eftir fóru þau til
Roths. Þau urðu að bíða um stund í
forstofunni áður en þeim var iileypi
inn. Roth sat við skrifborðið og horfði
á þau á víxl er þau komu inn.
— Hvers óskið þér? spurði hann og
leit á Björn.
Móðirin varð fyrri til svars.
— Hann kom með mér, þetta er
sonur minn. Við erum komin til að
leysa út myndina.
Hún lagði sex hundruð krónur á
borðið. En nú leit Roth á hana, ofur
raunalega.
— Þvi miður, sagði hann — þér
komið of seint. í dag er myndin min
eign.
Hann rétti henni seðilinn og iét
hana lesa á ný það sem hún iiafði
skrifað undir.
Fyrst starði hún á Roth. Og svo leit
hún á Björn. Hún var hrædd um að
eitthvað mundi gerast þarna — Björn
var orðinn svo stór og sterkur. En
Björn stóð kyrr, kuldalegur og róiegur.
— En ég skal gera það sem ég get
til samkomulags, sagði Roth. Ég skal
selja yður myndina.
— Og hvað á hún að kosta? spurði
Björn.
— Mja.......Myndir Severins Töge
eru ekki ódýrar, eins og þér vitið. Ég
gæti selt þessa fyrir nokkur þúsund
krónur. En af þvi að svona stendur
á ætla ég að vera mjög sanngjarn og
iáta ykkur fá myndina fyrir 1200
krónur.
Nú var hljótt á skrifstofunni um
stund, en þá sagði Björn:
— Ég ætla að benda yður á að þessi
mynd er ekki „Friður" eftir Severin
Töge, heldur léleg eftirmynd af henni.
Móðirin leit til hans ávítunaraugum,
hún ætlaði að segja eitthvað, en Björn
benti henni á að hún skyldi þegja.
Roth sat við skrifborðið og brosti.
Hann kinkaði kölli meðan hann hlust-
aði á Björn.
— Jæja, jæja, sagði hann, — ég skil,
ég skil. Þetta sagði hann með munn-
inum. En með augunum sagði liann:
Þér þýðir ekki að koma hingað og
ætla að reyna að snúa á gamian ref.
Björn spurði: — Fallist þér á að við
höldum þessum sex liundruð krónum
og skuldabréfinu, en þér haldið mynd-
inni?
Roth kinkaði kolli. — Já, ég er fús
til þess.
Björn hirti peningana og blaðið. —
Þá skulum við fara, mamma.
Björn varð að koma við i Hartmans
Magasin í leiðinni. Hann bað móður
sina að bíða fyrir utan á meðan. Þegar
hann kom aftur hélt hann á stórri
mynd. Hann rétti hana fram brosandi
og sýndi móður sinni. Hún starði á
myndina og gat ekki komið upp
nokkru orði.
— Þetta er rétta myndin, sagði
Björn. — Þá sem Roth hefir, málaði
ég meðan þú varst á sjúkrahúsinu. Mér
fannst ég mega til að bjarga þessari. *
JHark ‘Ucllinger:
I0F0RMD M
/"JEORGE POTTER var hinn ánægð-
asti með tilveruna. Hann sat í
djúpa hægindastólnum við arininn og
teygði fram lappirnar til að orna sér
...... æ, en hvað honum leið vel.
Hann mundi þá tið — og það var
alls ekki langt síðan — að lífsgleði
lians liafði verið fólgin i öðru. Þá
þurfti dans, áfengi og áflog til að gera
liann sælan.
Gott að það skyldi vera á enda
runnið. Honum þótti gott að vera far-
inn að eldast, og nú var hann farinn
að læra að meta þægindi og hægindi,
góðan mat og góðan vindil. Sem betur
fór — hann blés löngum reykjarstrók
frá sér — vantaði hann ekkert af
þessu.
Nú heyrði hann rödd úr hinum
stólnum. Hún var hvorki þægileg né
friðsamleg, hún var öllu heldur
heimtufrek. Það var kvenrödd.
„George Potter,“ sagði röddin, „hve
lengi á þetta að halda áfram svona?“
George rumskaði í stólnum. „Góða
min,“ sagði hann eins og hann væri
að tala við kenjótt barn, „livað áttu
við?“ Konan í hinum stólnum kross-
lagði hendurnar.
„Þú veist vel hvað ég á við. Þú sast
i þessum stól i gærkvöldi. Þú situr
aftur í lionum í kvöld, og líklega sit-
urðu aftur í lionum á morgun. Svona
hefir þetta gengið árum saman."
„Alveg rétt, en líttu nú á, Hilda
......“ byrjaði George.
„Ekkert bull hér,“ sagði liún. „Það
sem ég vil vita er: Hvenær eigum við
að gifta okkur, George Potter?"
Hann andvarpaði, þungt og mæðu-
lega: „Æ, þarftu nú endilega að fara
að tala um þetta núna?“
Nú brann eídur úr augum hennar:
„Já, það skaltu reiða þig á. Ég er
farin að þreytast á að spyrja þig að
því ...... hvernig heldur þú að mér
sé innanbrjósts þegar ég geri það?
Það er til siðs að maðurinn biðji kon-
unnar, en ekki öfugt! En þú ert
svoddan bölvaður tuddi, George ....
æ, þér er ekki við hjálpandi .......“
Hún sneri sér frá honum. „Og ég er
fífl.“
Og nú var svo að heyra að hann
kenndi í brjósti um liana.
„Já, en Hilda,“ sagði liann, „ég
elska þig ...... þú hlýtur að gera
þér það ijóst! Ég hefi sagt þér það
að minnsta kosti þúsund sinnum —
mér þykir svo óumræðilega vænt um
þig. En ég get ekki gifst þér. Og þú
veist ástæðuna.“
Hún rykktist til i stólnum og rétti
úr sér.
„Jæja, láttu mig heyra þá sögu aft-
ur. Þú munt ætla að vekja upp gamla
drauginn einu sinni enn.“
„Drauginn,“ át Potter eftir og lcit
ávitunaraugum til liennar. „Þú mátt
ekki tala svona, Hiida. Hún var konan
mín og hún var afbragðs kona. Á
dauðastundinni bað hún mig um að
giftast aldrei aftur. Og ég hét henni
því. Ég gaf henni drengskaparlieit,
sem ég get aldrei rofið. Henni var
hjónabandið heilagt, skilurðu, og þess
vegna er loforðið — mér — lika
heilagt.“ Framhald á bls. 12.