Fálkinn - 17.12.1954, Blaðsíða 35

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954
Gamaldags |ól.
Hún ætlaði til Sviss um jólin,
með manninum, sem hún var ástfangin af.
En — margt fer öðruvísi en ætlað er.
af eftirvæntingu þegar luin breiddi að þér getið iðkað neina íþrótt næstu
yfir ritvélina og tók til á borðinu. Tiu vikurnar, ungfrú mín.
daga með Brent — það var of dásam- Vonbrigðin voru jafnvel sárari en
legt til að vera satt. Á tíu dögum gat kvalirnar í handleggnum. En lnin setti
margt skeð — kannske gátu kynnin i sig þráa og hugsaði með sér: — Ég
orðið heit og varanleg. fer samt!
Hún var í þann veginn að skjótast Bill mætti henni í ganginum og ók
út úr dyrunum þegar Bill rak inn höf- lienni heim til hennar og studdi hana
uðið og spurði: — Á ég að aka þér að hægindastól við arininn. Hún leit
heim? á klukkuna — líún var hálfátta, og
— Þakka þér fyrir, það er fallega Bent átti að koma og sækja hana kl.
gert, sagði hún. átta. En liúnpgat ekki farið út að
Þau gengu saman niður stigann og dansa í kvöld, það var betra að sitja
voru komin niður á ncðsta þrepið við arininn og tala saman.
þegar það gerðist. Annar hællinn Bill varð litið á augun á henni og
hennar festist á þrepbrúninni og hún sagði strax: — Það er víst best að
steyptist og lá kylliflöt á gólfinu með ég fari.
annan handlegginn undir sér. — Þakka þér kærlega fyrir hjálp-
Hún var hálf meðvitundarlaus er ina, Bill. Og gleðileg jól.
hún heyrði Bill segja:—Nelly, meidd- — Við sjáumst á morgun, sagði
irðu þig? hann.
Bill beið hennar þegar hún kom niður í forstofuna. Hún hafði aldrei séð
augnaráð hans, eins og það var núna .............
ÞAÐ var orðið skammt til jóla og
allir á skrifstofunni voru að tala
um livað þeir ætluðust fyrir um jólin.
Flestir ætluðu að fara heirn, en Nelly
Lawrence hafði annað á prjónunum.
Þegar Bill Carson spurði hana hvað
hún ætlaðist fyrir, brosti hún ánægju-
iega og sagði: — Ég ætla til Sviss og
ganga á skíðum. Við verðum mörg
saman.
Bill andvarpaði. — Þá er Brent Mil-
ton þar líka?
— Já, svaraði hún. — Það var Brent
sem bauð mér í ferðina.
Brent hafði boðið henni. Og hún
var altekin af gleði og fögnuði. Hún
liafði oft spurt sjálfa sig hvað það
væri, sem liann gengist fyrir hjá
henni. Hún var ekki tiltakanlega lag-
leg, og Brent var úr annarri veröld
en hún — skemmtilegri veröld. Hann
hafði ágæta stöðu og var glæsilegur
— draumhetja allra ungra stúlkna.
— Það verða þá engin góð gamal-
dags jól hjá þér? sagði Bill.
Hún liristi höfuðið. — Þú veist að
ég á ekki neina ættingja. Enga fjöl-
skyldu sem móðgast ef ég kem ekki.
— Jæja, ég óska þér góðrar skemmt-
unar, Nelly.
— Þakka þér fyrir. Þú mútt treysta
því að ég skemmti mér. En hún fann
til samviskubits er hún sá hann fara.
Hann var svo boginn í bakinu.
Fram til þess að hún kynntist Brent
í samkvæmi einu, hafði hún verið
mikið með Bill. Hann hafði látið sér
annt um hana frá því að hún kom fyrst
á skrifstofuna og fylgst með lienni
ár frá ári þangað til lnin var orðin
einkaritari forstjórans og gat leigt
sér litla íbúð.
Hann var góður l'élagi í blíöu og
stríðu, en Brent .......
Brent hafði spurt hana, eins og af
tilviljun, þetla kvöld: — Við ætlum
til Sviss og ganga á skíðum um jólin.
Það er miklu skemmtilegra en að hýr-
ast liérna í þokunni í London. Hvers
vegna keniur þú ekki með okkur?
Hún hafði iiikað dálítið áður en hún
svaraði, og reyndi nú að svara í sama
tón og liann: — Það gæti verið gaman,
Brent. Ég hefi aldrei komið til Sviss.
— Þá kemstu ekki hjá því að koma
með okkur. Ég skal kenna þér á skið-
um. Og svo getum við brunað á sleða
líka. Það verður dásamlegt. Tíu dýrð-
legir dagar!
— Ég á nokkra frídaga inni. Eg
ætla að reyna að koma þessu í kring
— ef þú vilt hafa mig með í ferðinni.
Hann hafði sagt einmitt það, sem
hana langaði til að heyra: — Það verð-
ur miklu skemmtilegra ef þú kernur.
Og þú verður heilluð af snjónum og
fjöllunum.
Eiginlega hafði hún ekki efni á
þessu, en hvað var að tala um það,
liugsaði hún mcð sér og reyndi að
kæra sig kollótta, er hún var að kaupa
sér til ferðarinnar. í Sviss nmndi lnin
þurfa alls konar fatnað — frá síðum
samkvæmiskjólum til skíðabuxna og
peysu. Hún varð að vera vel til fara
ef lnin átti að geta látið til sín taka
við hliðina á Ann Marriot.
Ann var það eina sem skyggði á
gleðina. Hún liafði verið með Brent
þetta kvöld, sem Nelly liitti hann. Ann
var falleg, há og grönn og rauðhærð.
Og auk þess hafði liún góðar tekjur
sem tískuteiknari.
AU áttu að fara á þriðjudag og
Brent liafði boðið henni út með
sér á mánudagskvöldið til að „fagna
Sviss-ferðinrii“. Mánudagur var síðasti
dagurinn á skrifstofunni og hún brann
AUDRY MANLEY TUCKEK:
— Handleggurinn, veinaði lnin og
reyndi að lireyfa sig en hneig mátt-
laus niður aftur.
Eftir á liafði hún aðeins óljósa
endurminningu um sjúkrahúsgöng og
karbólfýlu, hjúkrunarsystur í hvítum
kjól, sem batt um handlegginn og út-
skýrði fyrir henni að hann væri brot-
inn og hún mætti ckki hreyfa liann.
— Brotinn? endurtók Nelly hægt.
— En ég get elcki ....... ég meina
.....ég á að fara til Sviss á morgun.
Þetta Iiafði verið að bögglast í henni
alltaf síðan hún datt, og hún sá með-
aukvunarsvipinn á lijúkrunarkonunni
er hún svaraði: — Ég býst ekki við
— Ja — en ég fer í fyrramálið.
— Ég lít inn samt — ef ske kýnni
að þú værir ekki farin.
Það fauk í hana og hún spurði: —
Heldurðu að Brenl vilji ekki hafa mig
með sér þó að ég sé handleggsbrotin?
■—■ Hann brosti tvírætt. — Kannske
hann bjóðist til að setjast aftur og
vera þér til skennntunar. Hver veit.
Sjáumst áftur — á morgun!
Hún beið óþolinmóð eftir að klukk-
an yrði átta. Loks beyrði hún Brent
blístra fyrir utan dyrnar og eftir
augnablik stóð liann á þröskuldinum
— hár og herðabreiður með ljómandi
bros, sem hún varð jafnan svo heilluð
af. En brosið hvarf er hann sá um
búðirnar.
— Nelly — hvað er þetta........
— Óhapp. Komdu inn, þá skal ég
segja þér allt .....
Hann koinst við og vorkenndi
henni. — Þetta var sorglegt. Þá getur
þú ekki farið. Og ég sem hlakkaði svo
mikið til að fá að kenna þér að ganga
á skíðum!
Hún fann roðann koma í kinnarnar
og sagði hikandi: — En Brent, ég
gæti nú komið, þó að ég gerði ekki
annað en sitia og sjá til ykkar á skið-
unum. Ég sæi að minnsta kosti Sviss
og gæti haft gaman af því.
Hann svaraði strax: — ÞaÖ yrði
ekkert gaman fyrir þig að vera j>ar og
ganga með handlegginn í fatla.
— Ó, Brent! Röddin skalf og augun
urðu tárvot. Hann hnyklaði brún-
irnar.
— Góða, skilurðu ekki.að það kem-
ur ekki til mála að fara til Sviss
handleggsbrotin?
— Jú, hún varð að fallast á það.
Hún hafði alltaf vitað að hún gat
ekki farið. Brent hafði rétt fyrir sér.
Það var bjánaskapur að láta sér detta
þetta i hug.
IJann kyssti hana.
— Upp með höfuðið. Þetta var leið-
inlegt óhapp, en við því er ekkert
að gera. Ég sakna þín úr hópnum.
Hún lokaði augunum og óskaði að
hann færi sem fyrst, svo að hún gæti
grátið óhindrað — tár vonbrigðanna
brunnu undir augnalokunum.
— Við sem áttum að fara lit og
dansa í kvöld, sagði hún eins rólega
og Inin gat. — Það verður leiðinlegt
fyrir þig að sitja hérna yfir mér i
kvöld. Ef þú finnur einhverja aðra
til að fara út með þá væri það best.
Hann hikaði. — Ertu viss um það?
— Alveg hárviss.
— Jú, það er kannske best að þú
farir snemma að hátta. Honum létti
auðsjáanlega. Hún brosti veikt.
— Vertu sæll, Brent. Og skemmtu
þér verulega vel um jólin.
— Og líði þér vel, góða min. Ég
verð alltaf með hugann hjá þér.
Daginn eftir — það var á Þorláks-
messu — sendi hann henni slóran
blómvönd og ilmvatnsglas. Henni var
talsverð huggun að þvi, — lnin varð
að skilja það sem svo að honum stæði
ekki alveg á sama um hana. Hver
veit nema honum snerist hugur á sið-
ustu stundu og hann hætti við að fara?
Og kæmi hlaupandi til að segja henni
það. i '
En hún sat ein við arininn þegar
Bill kom eftir hádegið.
— Nú er þér sjálfsagt skemmt, sagði
hún með beiskju. — Brent er farinn —
án mín, og það var einmitt það, sem
þú hélst að hann mundi gera, var ekki
svo?
Hann svaraði ekki spuringunni en
spurði á móti: — Getur þú komið með
mér á morgun? Ég símaði til hennar
mömniu og sagði að þú mundir koma
með mér og verða í Summerfields um
jólin. Þér þýðir ekki að reyna að skor-
ast undan því. Og nú skaltu fá að
lifa góð og gamaldags jól.
O UMMerfields var stórt, skemmti-
legt hús og ljós i öllum gluggum
þegar þau komu. Áður en Bill hafði
stöðvað bifreiðina var frú Carson
komin út fyrir dyr til að bjóða þau
velkomin.
— Bill sagði mér að þér hefðuð slas-
ast, sagði lnin vingjarnlega. — Aum-
ingja stúlkan. Það er gott að við er-
Framhald á næstu bls.