Fálkinn - 17.12.1954, Blaðsíða 36

28 JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954
GAMALDAGS JÓL. Frh. af bls. 27.
um svo mörg hérna til þess að hjálpa
yður.
I>að var notalegt að láta stjana við
sig, hugsaði Nelly með sér meðan hún
var að drekka teið með fjölskyldunni
ifyrir framan arininn. Rósa, systir
Bills, hjálpaði henni til að taka upp
dótið hennar og var hrifin er hún sá
kjólana tvo, sem Nelly hafði keypt
sér til utanlandsferðarinnar.
— En hvað hann er faiiegur! sagði
Rósa og hélt kóralslitum ullarkjól
upp. — Þú verður að fara í þennan!
Nelly fékk sting fyrir hjartað. Þenn-
an kjól hafði hún keypt vegna Brents.
Öli fjölskyldan hjálpaðist að við að
skreyta jólatréð, og Neliy reyndi að
hjáipa eftir megni með annarri hend-
inni. Þegar högglarnir voru iátnir
undir tréð sá hún að þarna voru jóla-
gjafir til hennar frá allri fjöiskyld-
unni. Hún furðaði sig á því, vegna
þess að enginn átti von á henni fyrr
en í gær.
— Hvernig líður þér i kvöld? spurði
Bili.
— Ljómandi vel, svaraði hún hugs-
andi.
— Bill, sagði móðir hans við kvöld-
i)orðið. — Hefirðu sagt Nelly frá
samkvæminu?
— Nei. Hann roðnaði eins og ferm-
ingardrengur. — Nei, ég hefi ekki
minnst á það. Það er á annan í jólum,
Nelly. Mamma er vön að halda það
á hverjum jólum, í skólanum niðri i
])orpinu. Þú verður vafalaust flekuð
til að koma þangað og hjálpa til. Ég
luigsa að það verði kringum sextíu
gestir í ár.
— Ó, er það barnaboð? sagði Nelly.
— Ég kann víst ekki lagið á börnum
— ekki þegar þau eru mörg, að
minnsta kosti. En auðvitað skal ég
hjálpa til, eins og ég get.
Svo varð dálitil þögn. Rósa góndi
á diskinn sinn. Það komu kiprur i
munnvikin. Móðir Bills horfði bros-
andi á son sinn. Hann hleypti hrúnum
cn sagði ekki neitt.
Nelly grét sig í svefn um kvöldið
— lnin sá i huganum Ann og Brent
vera að dansa saman eða á gangi i
tunglsljósi. Þetta eru hræðileg jól,
liugsaði lnin með sér, — ég afber þau
aldrei.
En jóladagurinn leið rólega og nota-
lega. Það hafði snjóað um nóttina, og
allt var hvítt og skært er þau fóru í
kirkjuna.
Þegar þau fóru að búa sig undir
samkvæmið á annan jóladag, fór Nelly
í bláa, siða kjólinn.
— Þú ert fögur eins og álfamær,
sagði Rósa hrifin. — Það er engin
furða þó að hann Bill ......
Hún þagnaði en brosti ibyggin.
Bill beið hennar þegar hún kom
niður í forstofuna. Ilún liafði aldrei
séð augnaráð hans eins og það var
núna — sambland af undrun og til-
beiðslu. — Þú ert Ijómandi falleg,
sagði hann.
— Þakka þér fyrir, sagði hún og tók
hendinni undir arm hans. Það hefði
átt að vera Brent, sagði innri rödd.
En hún vísaði henni á bug og reyndi
að vera alúðleg.
— Mér líður svo vel, sagði hún og
leit framan í liann. — Það er alveg
satt, Bill, — mér líður svo vel.
Hann brosti. — Já, þér liður
kannske vel, þrátt fyrir allt, sagéi
liann. — Það er auðvitað ekki hægt
að jafna þessu við Sviss og Brent, en
það er þó betra en að hýrast alein í
borginni.
— En ertu nú annars alveg viss um
að þú viljir fara í þetta samkvæmi?
spurði hann meðan hann var að hjálpa
henni í kápuna. — Við gætum farið
til Cherminstcr í staðinn og farið í
leikhús, ef þú vilt það heldur.
— Nei, sagði hún einbeitt. — Það
væri rangt gagnvart henni mömmu
þinni. Mig langar til að hjálpa henni.
Við skulum fara.
— Eins og þú vilt, sagði liann.
Á leiðinni í bílnum, inn í þorpið
var hún að hugsa um Bill og þennan
annarlega svip, sem var á honum.
Kannske iðraðist liann eftir að liafa
boðið henni heim? Kannske heldur
hann að ég kvíði fyrir að vera innan
um öll börnin. Hún afréð að verða
eins alúðleg og hún gæti.
Skólinn var fallega skreyttur græn-
um greinum og pappírsfléttum en
þarna voru engar glaðar barnaraddir,
sem buðu þau velkomin. Fullt af fólki
í leikfimisalnum — en ekki ein ein-
asta manneskja undir sextugu. Hér
um bil allir með grátt eða silfurhvitt
liár. Það var gamla fólkið, sem móðir
Bills hélt skemmtun fyrir.
— Eintómt gamalt fólk! sagði Nelly
undrandi.
Bill kinkaði kolli. — Já, við sögðum
þér ekki af því. Mamma segir að það
séu svo margir, sem skemmta börn-
unum um jólin, en gleymi að gleðja
gamalmennin.
Hún litaðist um í salnum og horfði
á alla brosandi gestina. Svo leit hún
aftur á Bill og nú skildi hún sam-
hengið í þessu.
Hann hefir verið hræddur við að
bjóða mér liingað, hugsaði hún. Hann
hefir kviðið fyrir því. Hann hefir
haldið að mér fyndist þetta vcra fár-
ánleg hugmynd. Það hefði Brent
fundist!
En það er bara þetta, að í rauninni
er ég öðru vísi en Brent, hugsaði liún
með sér, og nú fann hún að þetta var
svo. Og svo sá hún í svipmyndum
hvernig Brent eiginlega var. Hún
mundi hve rödd hans var óþolin, er
hún hafði mælst til þess að fá að fara
með honum. Hann vildi ekki hafa
neinn með sér, sem gæti dregið úr
gleðskapnum. Ég hefi verið blind,
hugsaði hún með sér — blind af ást til
manns, sem aðeins vildi skemmta sér.
En Bill vill mig alveg eins og ég er.
Hún vissi að hún mundi ekki geta
gleymt Brent í einni svipan — hún
mundi þrá hann áfram. En Bill mundi
verða hjá henni — traustur og viss.
Bill, sem hún hafði ekki uppgötvað
fyrr en nú.
Hún sneri sér að honum og sagði
lágt: — Mér þykir vænt um að ég
fékk að fara liingað. Þetta hafa verið
bestu jólin á ævi minni, Bill. Ég hefði
ekki viljað missa af þeim fyrir nokk-
urn mun.
— Ekki einu sinni fyrir ferð til
Sviss?
— Nei, elcki einu sinni fyrir Brent.
Skilur þú ekki hvað ég er að reyna
að segja þér?
Hann liorfði á roðann sem kom í
kinnar hennar og sagði hægt: — Þegar
ég sá þig koma niður stigann i dag
skildi ég hve heitt ég elska þig. En
ég hélt að það væri vonlaust. Þú hefir
Brent.
— Ég hafði ........ leiðrétti hún.
Það var gleðiundrun í andliti hans.
Hann leit á mistilteininn sem hékk
yfir höfðinu á þeim, beygði sig og
kyssti liana fyrir augunum á öllu
fólkinu í salnum. Hann langaði til að
segja svo margt en það varð að bíða.
í staðinn muldraði hann: — Mér þykir
svo dásamiega vænt um að þú skyldir
handleggsbrotna .....nei, ég meina
það nú ekki, en .....
— Ég veit hvað þú meinar, hvíslaði
luin lágt. *
PIA LITLA.
Framhald af bls. 26.
að Pia væri yfirheyrð i réttinum
þegar skilnaðurinn fór fram. Og þó
hann léti ekki á því bera gladdist
liann þegar Pia sagði: — Hún
mamma, nei — ég vil ekki heyra
minnst á hana. Hún kærir sig ekki
um mig og ég kæri mig ekki um
hana!
Það var þrái og örvænting í þess-
um orðum, því að luin gat ekki skilið
hvers vegna móður liennar hefði
farist svona við sig.
PIA FÆR EKKI AÐ FARA
TIL ÍTALÍU.
Svo var það einn daginn að Pia
var hringd upp frá Róm. Dr. Lind-
ström var ekki heima. Hefði hann
verið heima þá mundi hann ekki
hafa leyft Piu að svara.
Nú heyrir barnið í fyrsta sinn
eftir langa bið rödd móður sinnar.
— Pia, elsku Pia, þú veist að mér
þykir svo skelfing vænt um þig! Al-
veg eins og áður. Komdu hingað til
min, til Róm. Komdu og vertu hjá
mér í sumar .......
Og nú blossaði ný von upp í telp-
unni. Hún var fjórtán ára. Og hún
hafði talað við mömmu sína. Og
mömmu liennar þótti vænt um hana.
Nú verður allt gott aftur!
En Pia fær ekki að fara, Lind-
ström óttast ef til vill að Ingrid
nnini ekki sleppa henni aftur.
Mexíkanski hjónaskilnaðardómurinn
hafði gengið út á, að Ingrid fengi
umráð yfir dóttur sinni að nokkru
leyti. En Peter Lindström viður-
kennir ekki þann úrskurð. Hann
vill eiga Piu að öllu leyti. Og svo
byrja nýir samningar.
Og Pia fær ekki að sjá móður sina.
„Kalda stríðið" milli Ingrid Berg-
man og I.indström heldur áfram. Hún
þráir dóttur sína, og hún veit lika
að dóttirin þarf á henni að halda.
En Peter Lindström daufheyrist
við öllum bænum. Hann hefir mikið
dálæti á dóttur sinni, lætur allt eftir
henni, sein lnin biður um — nema
eitt: henni má ekki þykja vænt um
móður sina. Og Pia hefir erft skap-
lyndi og metnað föður síns. Ef hún
cr spurð hvort hún sakni móður
sinnar þá svarar hún — Ekki vit-
und!
í raun réttri veit Pia ekki hvað
luin á að segja eða halda. Og síst
af öllu vill hún minnast á sæludag-
ana, þegar móðir hennar var í
Ilollywood.
Til að hafa af fyrir henni fór fað-
ir hennar með hana í ferðalag til
foreldra sinna í Svíþjóð. En þetta
gerði aðeins illt verra, því að þar
minnti allt hana á móður hennar, og
liún varð guggin og veikluð meðan
hún dvaldist í Svíþjóð, þó að allir
vildu allt fyrir hana gera.
Þarna vantaði nokkuð, sem afi
hennar og amma gátu ekki gefið
henni. Pia Lindström hefir orðið að
líða fyrir þráa foreldra sinna og ó-
sáttfýsi. Hún er of ung til þess að
skilja, að móðir liennar varð að hlýða
kalli ástarinnar. Hún hatar en elskar
þó undir niðri. Og hún er hrædd við
að láta sjást, að lienni þyki vænt
um móður sina, því að þá hryggir
hún föður sinn.
Veslings Pia. Hún verður ekki
hamingjusöm fyrr en hún reynir
sjálf hvað ástin er. Þangað til líður
henni illa, þó að hún fái allt sem
hún óskar sér. *
Prestur einn lét taka eina af ræð-
um sínum, sem honum þótti sérstak-
lega góð, á grammófónplötu. Um
kvöldið settist liann og fór að hlusta
á sjálfan sig. Hann vaknaði við að
verið var að syngja útgöngusálminn.
BARNIÐ í JÖTUNNI.
Þessi mynd er frá írlandi, en hún gæti raunar verið úr hvaða kaþólskrl
kirkju sem er. Fransiskusarmunkur skýrir lítilli stúlku frá fagnaðarerindinu
um fæðingu Jesúbarnsins fyrir framan barnið í jötunni.