Fálkinn - 17.12.1954, Blaðsíða 24

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954
^ .-----
^EGAR Karen Hjorth hafði ekið
bifreiðinni í fyrsta gír upp
brekkuna fyrir noröan borgina, varS
henni ljóst, að heimferðin mundi verða
erfið. Það snjóaði allmikið, eins og
borgin hefði á síðustu stundu ákveð-
ið að hressa upp á hina grámyglulegu
vetrarásjónu sína með léttu lagi af
lausamjöll. Það var þó ailtaf aðfanga-
dagskvöld, — og þá þykir sjálfsagt
að líta glaðleg andlit með hátíðarblæ.
Borgin sjálf var engin undantekning
að þessu leyti.
Hún lagði bifreiðinni og arkaði um
brattar hliðargötur borgarinnar í
þungum þönkum. Hvers virði var það
eiginiega að vera ung og áhugasöm
og þokkaleg útlits? Hverju skipti það,
þótt hún hefði nóg að gera og væri
vel látin af sjúklingunum, þegar hún
hafði glatað lífsgleðinni? Það hljóm-
aði að vísu vei, að hún væri öðrum
allt, en þeim piun verra var það að
finna uppsprettu lífs- og starfsgleð-
innar þorna upp ........ Þvaður og
rugl! Hertu upp hugann, Karen!
Síðustu orðin sagði hún ósjálfrátt
upphátt og kreppti hnefana.
Læknisráð gegn önnum: JólainnV
kaup. Orðin mótuðust í huga liennar,
og liún ákvað að lúta boði þeirra.
En handa hverjum átti hún svo sem
að kaupa? Ef gamli húsbóndinn
hennar liefði lifað, hefði hún getað
keypt ullarvesti á hann, en Hansen
læknir var dáinn fyrir tveimur árum.
I HRÍÐINNI
Eftír Carl • Aabél
9©©©©©©®e©€5€3©€5&©©©©€5©©©©©
Hugur hennar hvarflaði þvi að ýmsu
öðru og sumt keypti hún aðeins fyrir
ágengni afgreiðslufólksins. Hún ótt-
aSist, að jólagleði þess færi forgörð-
um, ef hún keypti ekki þetta eða hitt
af því.
Handa sjálfri sér keypti hún sterk-
lega skinnhanska. Hún vildi geta
liugsað sér, að þeir væru gjöf frá
gamla lækninum. Þær höfðu alltaf
verið miðaðar fremur við notagildi en
augnablikstilfinningar. Og livernig
átti hún að hafa gjöfina, sem hún vildi
hugsa sér frá Kristian, fyrst hún var
horfin á vit draumóra sinna á annað
borð?
Nei, þetta dugði ekki. Það var allt
búið milli hennar og Kristians fyrir
löngu. Búið og gleymt!
Hvernig væri, að hún gengi niður
á járnbrautarstöð? Úti í Austur-
Bangslev var aldrei blað að sjá nema
dagblað úr höfuðstaðnum frá degin-
um áður. Já, þangað ætlaði hún að
fara — svona til tilbreytingar og
dægrastyttingar — anda að sér fersku
lofti og sjá ný andlit — og ef ti! vill
gömul líka — andlit lians .....
Hraðlestinni hafði seinkað um eina
og liálfa klukkustund, sögðu þeir á
stöðinni. Ilún settist niður í veitinga-
salnum og ætlaði að hinkra eftir
lienni. Hún ætlaði að ná sér í blaðið,
eins og hún liafði hugsað sér.
Loksins kom lestin, en þá setti geig
að lienni og hún þorði eldci að fara
út á brautarpallinn. Ef hann væri nú
með iestinni og kæmi auga á iiana,
hvað ætti hún þá að segja? Hann
var með henni •— lnin vissi það, og
bann mundi halda, að hún væri að
taka á móti honum, þegar hann sæi
hana. Nei — eftirvæntingin var of
sterk. Hún varð að fara út og sjá,
hvað sem öðru leið. Brautarpallurinn
var auður þessa stundina. Vagnvörð-
ur gekk nú frá einum vagninum til
annars og lokaði dyrunum.
Hún gekk hægt inn í biðsalinn aft-
ur og þar kom hún auga á hann. Hann
stóð aftastur í röðinni og beiS eftir
farangri sínum. Hann var orðinn dá-
litið boginn í baki — eða var það
aðeins bakpokinn, sem gerði hann
svona.
Hjartað hamaðist í brjósti hennar,
þegar hún var komin út á torgið fyrir
framan járnbrautarstöSina, en hún
reyndi að róa taugarnar. Var það
Kristian, sem hún hafði séð? Ifún
var alls ekki viss um það, þegar hún
gætti betur aS. Til öryggis ætlaði hún
þó að svipast um á bifreiðastöðinni
og bjóða honum far með sér í bíin-
um, ef hún sæi hann —■ aðeins í greiða-
skyni. En liún sá hvergi tangur eSa
tetur af honum.
Nú var hún aftur setzt upp i bilinn
og var komin upp á brekkubrunina
fyrir norðan borgina. Hún skipti um
gír, þegar upp var komið, en fékk nú
kófið á móti sér. Hún setti þurrkarann
€M>€M3GG€HM3©GG€3©G€$©©€>00©GG
af stað og jók bensíngjöfina. Bifreið-
in liristist eins og bátur í sjógangi.
Hún hallaði sér fram að rúðunni til
að sjá betur út og hélt fast um stýrið.
Henni lét það vel að aka bíl í slíku
veðri. Ef til vill fannst henni dálítið
til um hina karlmannlegu eiginleika
sína. Kannske veitti það lienni dálitla
hugfróun að vera ekki eins lijálpar-
vana og flestar kynsystur hennar.
Þegar hún hugsaði um trúlofunar-
tímabil sitt, varð henni það ljóst, að
hún hefði gert sig talsvert breiða í
framkomu sinni við Kristian. En hann
liafði á röngu að standa, ef hann héldi,
að hún liefði talið sig liafna yfir hann.
Samt sem áður þóttist hún vera viss
um hað, að hún mundi skilja hann
betur, ef hún fengi að lifa Ipennan
fyrri tíma úpn aftur. Það liafði orðið
Kristian að falli, að hann hafði lagt
út i læknisnám, án þess að liugur hans
stæði tii þess. Læknisstörfin voru við
hæfi og skaplyndi hennar. Þess vegna
tók hún góð próf — og var nú á réttri
hillu i lífinu. Og þess vegna hafði
liann fallið á sínum prófum.
Allt i einu sá hún dökka veru við
vegarbrúnina — háan mann með
un'darlegar armsveiflúr og óvenjulegt
göngulag. Það var maður á skíðum —1
og allt í einu rann upp ljós fyrir
lienni: Þetta var Kristian!
Hún varð undrandi. Það væri ein-
kennilegt, ef fundum þeirra ætti eftir
að bera saman þarna, þegar hún hafði
gefist upp við að leita hans. Og nú
var hún einnig alveg horfin frá þvi
að reyna aS hafa tal af honum.
Er hún hafði ekið nokkurn spöl
áfram, stöðvaSi hún bifreiðina í miðri
brekku. Ilún varð að vita vissu sína.
Var þetta Ivristian, eða missýndist
henni? Nú hafði hún aftur fengið
sitt fyrra öryggi. Hún hafði ákveðiS
stund og stað endurfundanna. Hún
steig út úr bilnum og gekk um sér
til hita. Storminn hafði lægt og skaf-
renningurinn var hættur, en vegna
ofanbylsins sást ekki langt frá aug-
um. Hún lieyrði, hvernig skiðin runnu
og stafirnir tilfuðu, áður en hún kom
auga á hann.
„Halló, er nokkur þarna?“ lirópaði
hún. „Halló, þér verðið að hjálpa mér
með bílinn minn. Vélin hefir stöðv-
ast og ég kem bifreiðinni ekki upp
brekkuna.“
Hann svaraði ekki, fyrr en hann
var kominn fast að henni. „Gott
kvöld,“ sagði hann. Það var hann.
„Er það ekki Kristian?" spurði hún.
„Já, og er það ekki Karen!“ svaraöi
hann hlæjandi. „Þú ert orðin bílstjóri.
Fyrirgefðu, að ég brosi —- það er ekki
af ilikvittni — ég er því aðeins óvan-
ur, að sjá þig i vandræðum.“ Hann
vippaði bakpokanum af sér og beygði
sig niður til þess að leysa af sér skíð-
in. Síðan sagði hann: „Sestu inn og
reyndu að starta, ég ætla að ýta!“
Hún settist inn í bifreiðina, setti
vélina í gang og gaf mijdð lænsín.
t
i

I