Fálkinn - 17.12.1954, Blaðsíða 25

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954 17
Afturhjólin spóluðu ákaft, en bifreið-
in komst ckkert áfram.
Hann opnaði dyrnar. „Það þýðir
ekki að vera með þessa rykki.“ (Eins
og hún hefði ekki gert það með vilja!
Skelfing ertu barnalegur, elsku Kristi-
an minn!)
„Það er leiðinlegt, að þú skulir
festa bílinn á aðfangadagskvöld," hélt
hann áfram. „Þú þarft eflaust að fiýta
þér heim. Ég skal líka gera mitt besta
til að koma þér til Austur-fiangslev,
þó að ég verði að ýta bifreiðinni mest
af leiðinni. Hefir þú teppi?“
Hún rétti honum ábreiðuna úr aft-
ursætinu. Hann gekk aftur fyrir bil-
inn og ýtti teppinu inn undir aftur-
hjólin.
„Reyndu aftur, en hægt.“
Hún startaði, en hann ýtti. Bifreiðin
komst auðveldlega upp úr glerhálum
hjólförunum á slóð, þar sem viðnámið
var meira. Uppi á brekkubrúninni
nam hún staðar. Litlu siðar kom hann
gangandi með skíðin á öxlinni og
teppið á liandleggnum.
Nú var hætt að snjóa og tunglið
varpaði birtu sinni yfir hið jóska
iandslag. Á við og dreif sáust ljós frá
sveitabýlum og bæjum. I fjarska
brunaði lest suður á bóginn.
Þau stóðu þegjandi um stund og
horfðu hvort á annað. Loks rétti hann
henni teppið og lagði skiðin á jörðina.
Er hann liafði strokið af þeim snjó-
inn, steig hann á þau og festi bind-
ingarnar.
„Viltu ekki sitja í bifreiðinni?“
spurði hún með kæruleysislegri rödd.
„Nei, þakka þér fyrir,“ sagði hann
án þess að líta upp. „Ég tók skíðin
með mér til þess að lykta svolitið af
landinu." Hann rétti úr sér. „Þú skil-
ur — æskustöðvarnar. Minningarnar
skríða fram úr fylgsnunum um jólin,
þegar hugurinn er bljúgur.“
„Jæja, gott og vel,“ svaraði Karen
kuldalega. „Það er ekki nema sann-
gjarnt, að þú fáir það.“ Hún dró
lianskana af sér og rétti fram hönd-
ina. „Þökk fyrir hjálpina -— það var
gaman að sjá þig.“
Hún settist inn og bjóst til að
leggja af stað. „Líttu inn, ef þú hefir
löngun og tíma. Þú ætlar liklega ekki
að búa í gamla herberginu þínu?“
„Þakka þér fyrir. Ég ætla ekki að
búa þar — ég hefi pantað herbergi á
kránni.
Dyrnar lokuðust og bifreiðinni var
ekið burt.
Ivristian liélt í humátt á eftir rauðu
afturljósinu. Hún var ennþá söm og
jöfn, hugsaði hann með sér. Hörð af
sér og sjálfsörugg. Það var undar-
legt, hversu framandi og ókunnugur
þessi kvenmaður virtist honum, þótt
hann ætti að gjörþekkja hana. Hún bjó
í því búsi, þar sem hann hafði slitið
barnsskónum. Hún gekk um i þeim
herbergjum, sem hann þekkti svo vel
og var samvistum við fólk, sem hann
gjörþekkti. Hún hafði sjálf elskað og
virt föður hans, en þó var eitthvert
hyldýpi milli þeirra. Hinn argvítugi
dugnaður hennar og sjálfsöryggi blés
að glæðum þeirra fáleika, sem með
þeim voru orðnir. Vissi hún það ekki?
Menn skyldu þó ætla, að liún hefði
vaxið svo i visku og lífsreynslu, að
hún vissi hver liefði verið hin eigin-
lega orsök trúlofunarslitanna.
Faðir Kristians, gamli læknirinn,
hafði skilið það. Hann hafði búið tíu
ár hamingju og friðar með konu sinni,
áður en liann varð ekkill. Hann vissi
það vel, að gagnkvæm virðing og
traust væri ætíð hornsteinn farsæls
hjónabands. Hins vegar hafði hann
aldrei gert mikið úr
ágreiningnum rnilli
Karenar og Kristi-
ans. „Það verðið nú
þið samt sem áður,“
hafði hann skrifað
Kristian i einu af
síðustu bréfunum.
„Hún er dugleg, en
liún þarfnast þín.
Þú hefir skapað þér
lífvænlegan starfs-
grundvöll með fyr-
irtæki þínu — starf
við þitt hæfi. Hún
á að geta virt þig
fyrir að hafa ekki
lagt árar í bát þrátt
fyrir misheppnað
próf. Taktu þér
hana fyrir konu og
gerðu okkur öll þrjú
hamingjusöm.
Nokkru síðar hafði
liann dáið og ekki
látið eftir sig neina
arfleiðsluskrá. Eftir
iarðarförina hafði
Kristian beðið Kar-
en um að taka við
lækningastofu föð-
ur sins, en hún
hafði svarað því
einu, að þá vildi
hún kaupa liana.
Kaupa hana! Hún
vildi kaupa hana
af fyrrverandi unn-
usta sínum — lækn-
ingastofuna, sem
þann hefði átt að
taka við, ef hann
hefði staðist prófin!
Hún skildi ekkert.
Hún gerði ekki ráð
fyrir, að aðrir hefðu
tilfinningar og stolt
en hún ein.
Þessi mál þurftu að komast á lireint
— og það sem fyrst. í tvö ár hafði
allt verið svo laust í reipunum með
þau.
— Hugurinn bljúgur um jólin —
það hafði hann sagt. Hún endurtók
orðin, og það gætti liáðs i röddinni.
Nú, en honum var það svo sem ekki
láandi i þetta skipti. Þetta yrði ef til
vill i síðasta skiptið, sem hann sæi
æskustöðvarnar. Eftir tvo mánuði
ætlaði liann til Jóhannesarborgar, þar
sem hann ætlaði að stjórna nýja úti-
búinu, sem fyrirtækið hafði komið
þar upp. Nu skyldi Karen fá sinu
framgengt, hugsaði hann. Hún skyldi
fá lækningastofuna keypta. En livað
átti hann að láta hana borga? Það
fylgdu nokkur húsgögn og tæki.
Kristian þrammaði áfram sléttan
veginn. Hann var kominn að Skógin-
um fyrir sunnan Austur-Bangslev.
Hann átti tæpa mílu vegar ófarna
að kránni. Þá kom hann allt í einu
auga á bifreið á beygju á veginum.
Iiún stóð kyrr. Þarna var hún aftur
— læknakrossinn var á númersskilt-
inu.
„Getur þú ekki ráðið við snjóskafl-
ana?“ brópaði hann hæðnislega til
hennar. Vegurinn var alls ekki erfið-
ur yfirferðar, þvi að á honum var
varla meira en eins sentiineters lag
af nýföllnum snjó.
„Ég skil ekki, hvað er að. Vélin
stöðvaðist allt í einu,“ sagði Karen
með rödd, sem var talsvert bljúgari
en venjulega, að þvi er Kristian
fannst.
„Það er ómögulegt að láta þig dúsa
hérna aleina í skóginum," sagði
hann. „Þú ert kannske hrædd.“
„Nei-ei,“ svaraði liún dræmt. „En
ég er fegin, að þú komst. Frámuna-
lega glöð!“
„Það er ágætt,“ sagði liann og gat
ekki varist þeirri hugun, að ofurlitill
hræðslusvipur og hjálparleysis færi
henni vel. „Ætli það sé ekki bensinið.
Hefirðu ekki brúsa með þér til að
fylla á geyminn? Pabbi hafði alltaf
bensínlögg á brúsa með sér, livert
sem hann fór.“
„Það hlýtur að vera nóg bensín á
geyminum. Þetta er áreiðanlega eitt-
hvað annað. Ég ber hins vegar ekki
nægilegt skyn á þessa hluti til þess
að geta gert mér grein fyrir, hvað
það er.“
Kristian ræskti sig og gerði sér far
um að vera öruggur í framgöngu.
Hann tók bakpokann af sér og losaði
skíðin af fótunum. „Við skulum líta
á þetta,“ sagði hann og lyfti vélar-
lilífinni.
Karen sat kyrr i sætinu. „Geturðu
fundið, hvað það er?“ kallaði hún
til hans.
„Já, það held ég. Réttu mér lykil.“
„Ég liefi engan.“
„Hvaða vitleysa!“
„Hvernig lítur slikt verkfæri út?“
Hún rótaði til i dótinu á gólfinu.
„Hérna er eitthvað. Er liægt að nota
það?“
Hún rétti honum skiptilykil. Hann
vóg hann í hendi sér. „En hve hann
er lieitur. Geymirðu tengurnar i vas-
anum?“
Hún hló af gáska. „Heldurðu að ég
sé vélfræðingur eða bifvélavirki?“
„Það gæti næstum því verið satt.“
Hann beygði sig yfir vélina svolitla
stund, en rétti henni svo töngina
aftur.
„Kemurðu honum í gang núna?“
spurði hann.
Hún reyndi, en það tókst ekki.
„Jæja, þá get ég ekki hjálpað þér,“
sagði Kristian. „En ég skal fara til
Austur-Bangslev og fá bifvélavirkja
til að koma liingað með kveikjuþráð.
Það er það, sem vantar.“
„Ivristian, ætlarðu að fara frá mér!“
Orvæntingarsvipurinn, sem kom á
andlit bennar var svo eðlilegur og
ósvikinn, að lionum var skemmt.
„Nei, vina mín. Ég fer ekki fótmál,
fyrr en þú vilt.“ Hann slengdi hak-
pokanum inn í aftursætið, en settisl
sjálfur við hliðina á henni í fram-
sætinu. „Komdu nú með þráðinn, sem
þú klipptir burtu,“ sagði hann.
„Hvað segirðu? Hvaða þráð? Ég skil
ekki hvað þú ert að tala um. Ég hefi
ekkert vit á vélum.
„Þú veist miklu meira um þá hluti,
cn ég gerði ráð fyrir,“ sagði hann og
dró þráðinn um leið upp úr vasa
hennar.
„Kristian, hvilikur bjáni get ég
verið,“ sagði Karen og leit niður.
„Hvað þá? Þetta er það yndisleg-
asta, sem þú hefir gert.“
„Ég gerði það, af því að ég þráði
að vera nálægt þér ofurlitla stund.“
„Getur þú látið „ofurlitla stund“
nægja þér?“ Hann hvíslaði orðunum
i eyra liennar.
„Nei,“ livíslaði lnin á móti.
„Á það að þýða já?“ spurði liann,
en henni gafst ekki ráðrúm til svars,
Framhald á bls. 29.