Fálkinn - 17.12.1954, Blaðsíða 52

44 JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954
JEAN DARBOT:
í 8 s
Fangi hjartans
Framhaldssaga.
prjónapokanum. Hún mundi
greinilega að hún hafði séð hann
liggja í stólnum, og sem snöggv-
ast hafði hvarflað að henni að
hún skyldi taka hann og fara með
hann inn, því að hann hefði ekki
gott af að vera í sólskininu, en
hún var hrædd um að Clyde yrði
kominn á undan henni og færi að
bíða ,svo að hún gaf sér ekki tíma
til þess. Nei, hún hafði ekki komið
að stólnum — ekki snert prjón-
inn.
Þegar hún kom heim hafði móð-
ir hennar heyrt að garðshliðinu
var skellt, og hafði kallað til
hennar innan úr húsinu. Hún
hafði tekið prjónapokann og geng-
ið beint inn til móður sinnar. Hún
hafði haldið á pokanum í hend-
inni, með votum baðfötunum, og
verið að tala við móður sína. Móð-
irin hafði minnst á sálarfræþing-
inn. Sylvia hrópaði „nei, nei, nei,“
eða eitthvað þess háttar og hljóp
upp í herbergið sitt og þar hafði
hún fleygt prjónapokanum á
borðið og baðfötunum á barminn
á baðkerinu, gegnum opnar dyrn-
ar. Og svo hafði hún sest við
snyrtiborðið og farið að bursta
hárið.
1 allri þessari hugsanaröð var
ekki nokkur glompa, hvergi svo
mikið sem ein sekúnda, hvað þá
sá tími sem þurft hefði til að rekja
upp pilsið. Það hlyti að hafa tekið
nokkurn tima, því að pilsið var
hér um bil búið. En hún mundi
ekki, mundi ekki hvenær hún
hafði gert það. Og enginn annar
gat hafa gert það, því að engum
var hagur í að eyðileggja pilsið
hennar. En baðfötin þá — hafði
hún gert eitthvað við þau —
klippt þau í tætlur, kannske?
Hún tók kreppta hnefana frá
augunum og reikaði inn í bað-
klefann, eins og hún gengi í
svefni. Baðfötin hengu á barm-
inum á baðkerinu, þar sem hún
hafði fleygt þeim. Það var ekk-
ert við þau að athuga, hún hafði
ekki gert neitt við þau. Hún leit
á klukkuna. Hún hafði ekki verið
heima nema hálftima og verið að
bursta hárið allan tímann. Hún
hafði burstað og hugsað um Clyde
og ekki hætt að
bursta. En ein-
hvern tíma á þess-
um hálftíma hlaut
hún þó að hafa
hætt að bursta
hárið, og rakið upp
pilsið. Eða hafði
hún farið og tekið
prjónapokann áð-
ur en hún fór í
sjóinn? En tíminn
— nei, það hafði
ekki verið neinn
tími til þess? Hún
yrði að spyrja
Clyde á morgun
hvort hún hefði
komið mjög seint
i dag.
Æ, nei, hún gat
ekki spurt Clyde
■— hún mundi ekki
sjá hann á morg-
un — eða hinn
daginn — eða
nokkurn tíma.
Hún tók hægt
í snúruna og dró
saman pokaopið og
fór með pokann
inn í fatakompuna
og fleygði honum upp á hilluna,
bak við hattaöskjurnar.
Gregory Penham var lítill
maður vexti, gráhærður og með
gleraugu. Það var ekkert sér-
kennilegt við hann — einn af
þessum mönnum sem Sylvia
hefði getað gengið fram hjá án
þess að taka eftir.
Yfir miðdegisverðinum töluðu
þeir Riveroll og hann um gamlar
endurminningar úr skólanum.
Sylvia þagði og nartaði í matinn.
„Viltu ekki sækja prjónana
þína?“ spurði frú Riveroll er
þau voru sest inn í stofu til að
drekka kaffið.
„Mig langar ekkert til að prjóna
núna,“ svaraði Sylvia og roðnaði.
Enginn mátti fá að vita hvað hún
hafði gert.
„En þú sýndir mér í morgun
hve lítið það er sem þú átt eftir,“
hélt frú Riveroll áfram. „Æ, tók
ég nú bollann þinn? Líttu á, taktu
þá bollann minn í staðinn, ég hefi
ekki snert hann.“
Hún tók við bollanum, sem
móðir hennar rétti henni, en svar-
aði engu, og minntist ekki á að
móðir hennar hafði sett sykur í
hann, en sjálf notaði Sylvia aldrei
sykur í kaffi. Það var þess vegna
sem frúin tók eftir að hún hafði
tekið bolla Sylviu. Nú setti hún
sykur í bollann, en Sylvia flýtti
sér að koma ofan í sig sætu kaff-
inu. Það var viðbjóðslegt á bragð-
ið og Sylvia skildi ekki hvernig
nokkrum manni datt í hug að
drekka sykur í kaffi. En allt sem
hún gerði var rangt og hún vildi
ekki fara að vekja athygli með
því að segja að hún gæti ekki
drukkið sæta kaffið hennar móð-
ur sinnar.
„Manstu þegar við . .. . “ sagði
Riveroll.
Faðir Sylviu var alls ekki far-
inn að grána. Annað hvort var
Penham yngri en hann hafði út-
lit til, eða hann hafði þá verið
ofar í skólanum en faðir hennar.
En þó varð það ekki ráðið af sam-
tali þeirra.
Sylvia hafði ekki fylgst með
tali þeirra langa stund. En allt í
einu heyrði hún nefnt orðið
„skólaþak" og varð órótt, eins
og hún ætti að fara að ganga und-
ir próf. Hún hafði líka setið uppi
á skólaþaki einu sinni, og þó að
hún yrði hundrað ára mundi henni
alltaf verða óglatt er hún heyrði
talað um að klifra uppi á þaki.
.... Annars fannst henni svo
skrítið að hlusta á að faðir henn-
ar og Penham skyldu hafa verið
strákar einu sinni, og leikið sér
a.ð flugdrekum. Af samtali þeirra
yfir borðum hafði helst mátt ráða
að þeir hefðu ekki kynnst fyrr
en í efri bekkjum skólans, og
Sylvia taldi víst að það væru ekki
nema smástrákar sem lékju sér að
flugdrekum.
„Hvernig komust þér niður af
þakinu?“ spurði hún allt í einu,
og orðin flugu út úr henni áður
en hún hafði hugsað þau.
„Æ, ég las mig niður sömu
stoðina, sem ég hafði klifrað upp.“
„Skilurðu, Sylvia klifraði einu
sinni út á þak þegar hún var í
skólanum,“ sagði Riveroll, og nú
fór Sylviu að hita í kinnarnar.
Hún tók eftir aðvörunaraugunum
sem móðir hennar leit til hans —
móðirin skildi kannske betur hve
óþægilegt þetta umtalsefni var.
„Og hvernig komust þér nið-
ur?“ spurði Penham og brosti
góðlátlega.
„Ég komst aldrei niður, ég sit
þar ennþá,“ svaraði Sylvia, en á
sama augnabliki var eins og járn-
hönd kreisti að hjartanu í henni.
Hvernig gat hún sagt svona
flónsku — svona gat maður sagt
við Clyde í gamni en alls ekki við
fullorðið fólk, sem maður vildi
sýna hæversku. Það kom furðu-
svipur á Penham og hana sárlang-
aði til að segja honum alla sög-
una: að hún hefði húkt þarna
vegna þess að hún hafði hugsað
sér að strjúka og gifta sig til að
eignast heimili. Það hafði hún
aldrei sagt neinum, ekki foreldr-
um sínum ekki einu sinni systur
Roberts. Það var nærri því ó-
mögulegt að stilla sig um að tala
um það, orðin brutust um niðri
í henni og vildu komast út. Henni
var létt í hug og hjartað sló hratt.
Nei, nei, hugsaði hún kvíðin,!
ekki núna aftur. Ekki galsaköst'
tvo daga í röð. En þetta var al-
veg sama tilfinningin og í öll hin
skiptin — ég er að fá kast núnat
Mig langar ekkert til að tala, og
ég fékk hjartslátt af þvi að mér
er illa við að tala um þök. Það
er ekki þetta óþægilega, sem er
að koma yfir mig núna. Það er
aðeins kvíðinn fyrir því að það
muni koma, því að pabbi og
mamma sátu á svölunum og voru
að tala um, að þau væru hrædd
um að þetta kæmi meðan Gre-
gory stæði við hérna.
„Þetta var skrítið,“ sagði Pen-
ham. „Segið þér mér meira!“'
Hann tók af sér gleraugun, þurrk-
aði þau með mjallhvítum vasaklút
og setti þau kyrfilega á sig aftur,
eins og læknir í kvikmynd, þegarj
hann tyllir sér til að hlusta á lýs-;
ingu sjúklingsins.
„Það er ekkert meira um það;
að segja,“ sagði Sylvia. „Ég gekk;
í svefni og vissi ekki hvernig ég;
lenti úti á þakinu. Garðyrkju-i
maðurinn kom með stiga og hjálp-
aði mér ofan.“
„Gangið þér í svefni?“
„Ekki nema í þetta eina skipti.“
í
Framhald í næsta blaði.
Henni var huggun að því að lyfta heyrnartólinu ....