Fálkinn - 17.12.1954, Blaðsíða 57

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954 IX
CAREYSMITH: ( 6 )
TRINIDAD
FRAMHALDSSAGA.
í buxnavasana og sagði liryssings-
lega:
— Ég er þreyttur. Eg held að ég
verði að sofna dálitla stund.
Hún ætlaði að reyna að tala dálitið
við liann — reyna að útskýra ....
— Ætlarðu ekki að borða hádegis-
verð? 1
— Nei, þakka þér fyrir.
STEVIJ skellti hurðinni á eftir sér
þegar hann fór út og sást ekki næstu
klukkutímana. Chris gekk rólega fram
og aftur um stofuna þangað til tími
var kominn til að liafa fataskipti, en
Steve lét ekki sjá sig. Hann kom ekki
fyrr en bílstjóri Fabians liringdi dyra-
bjöllunni. Hann leit til Cliris eins
og hún væri bráðókunnug kona og
talaði ekki orð við hana á leiðinni.
Chris leið illa og hún reyndi að brjóta
upp á einhverju sem þau gætu talað
um, en það eina sem henni hugkvæmd-
ist var að hún yrði að gefa Steve
skýringu á hvers vegna hún hefði
sagt honum ósatt um kunningsskap
þeirra Fabians. En um það gat hún
ekki talað í bílnum þvi að bilstjórinn
heyrði til þeirra.
Hcnni lá við gráti er þau óku inn
um hliðið, og hún beit á vörina og
sneri sér undan þegar Steve leit á
hana. Stóra húsið virtist ekki eins
vistlegl núna, eftir að dimmt var orð-
ið. Það var þvert á móti iskyggilcgt.
Eitthvað óhugnanlegt var við það
þarna í tunglsljósinu. Allt var svo
hljótt, grafhljótt eins og sjálf nátt-
úran héldi niðri í sér andanum og
væri að biða eftir ....
Allt í einu rauf skjálfandi kvein,
sem varð að ópi, þögnina. Það hlaut
að koma frá manneskju í sárri neyð.
Chris hljóp til Steve og tók dauðahaldi
í handlegginn á honum. Hún reyndi
að segja eitthvað, en tennurnar glömr-
uðu í munninum á henni, þvi að hún
skalf eins og hrísla.
Steve horfði forviða á hana. Hún
virtist vera að ganga af göflunum af
hræðslu. Hafði hún ekki skilið livað
þetta var?
— Hundarnir, sagði hann stutt.
Annars var það skritið uppátæki að
tjóðra hundana við dyraþrepin. Herra
Fabian hlaut að vera ákaflega þjóf-
hræddur.
Já, náttúrulega, hundarnir. Chris
sleppti takinu. En það fóru enn kippir
um hana er liún sá stóru hundana með
tunguna lafandi út á milli hvassra
vígtannanna.
Bjarta ljósið og hinn smekklegi i-
burður í forsalnum mikla hafði að
vissu leyti róandi áhrif. Það var fá-
sinna af henni að ala nokkurn kvíða
i sambandi við Max. Það var óhugs-
andi að fella grun á hann. En það
voru svo margir kringum liann, sem
þóttust vera vinir hans af því að
þeir höfðu ágirnd á peningunum
hans. Hver veit nema að einhverjum
þeirra hafi fundist Neal vera fyrir
sér? ....
Steve truflaði hana meðan hún var
í þessum hugleiðingum.
— Hér þykir mér vera mikið í borið.
Herra Fabian lilýtur að vera Joðinn
um lófana.
Max hafði komið inn án þess að
þau tækju eftir. Steve og Chris hrukku
við er þau sáu hann, en hann sagði
ofur blátt áfram: — Ég vona að það
þurfi ekki að verða þröskuldur milli
okkar, hr. Emery.
— Nei, því þá það? sagði Steve.
— Ég hefi aldrei haft neitt á móti
peningum.
Fabian glotti. Hann tók kokkteil-
glas af borðinu lijá þeim og sagði við
Chris: — Vilt þú það venjuléga?
— Já, þökk fyrir, muldraði Jiún og
fann að roðinn kom fram i kinnarnar
aftur. Henni leið beinlinis illa. Henni
var óglatt.
Fabian sneri .sér að Steve.
— Og þér, hr. Emery. Hvað má ég
hjóða yður?
Steve svaraði og leit um leið mein-
lega til Chris:
— Þökk fyrir — ætli ég fái ekki
þetta venjulega, lika ....
Fabian virtist ekki taka eftir live
gestir hans fóru þjá sér og voru dauf-
ir i dálkinn. Hann hélt áfram sam-
ræðunum eins og góðum gestgjafa
sæmir.
— Og hvernig list yður á Trinidad,
hr. Emery? — Hve lengi hafið þér
hugsað yður að dveljast hérna?
'Steve góndi ofan í glasið sitt og
sneri því milli fingranna. Ljósið blik-
aði i slípuðum krystallinum.
— Ég veit það ekki, byrjaði hann,
en svo þagnaði liann allt i einu. Hann
starði á glasið sem liann var með í
hendinni, eins og hann tryði ekki
sínum eigin augum. En honum hafði
ekki missýnst. Þarna var liann, ó-
gagnsæi ferhyrningurinn á glæru
glasinu.
'Þegar hann loksins leit upp horfði
hann beint á Fabian og sagði: — Eig-
inlega kom ég hingað af því að Neal
hafði útvegað mér atvinnu hérna. En
hann minntist aldrei á hver hún væri.
Þér vitið ef til vill hvað hann liafði
í liuga, hr. Fabian?
— Því miður man ég ekki til að
Neal minntist á neitt þess konar við
mig, sagði Fabian greiðlega. — En
að vísu hafði ég ekki talað við hann
í nálægt tvær vikur þegar ....
Hann þagnaði og leit hugsandi á
Chris.
— Ekki það, sagði Steve.
Hann var að fitla við glasið sem
hann hélt á í hendinni og lyfti þvi
upp á móti ljósinu til að dást að
lcrystallinum. En hann horfði mest
á ófægða blettinn, sem var með sama
skjaldarmerkinu og hann hafði séð
á skrifpappirsörk einu sinni áður.
Sama merkið sem var á siðasta bréf-
inu frá Neal.
— Svo að þér hafið skjaldarmerki,
hr. Fabian, sagði hann og brosti tví-
rætt.
Fabian bandaði frá sér með hend-
inni.
— Það er varla hægt að kalla það
skjaldarmerki eða ættarmerki, sagði
hann. — Ég á eiginiega enga ætt! En
ég nota þetta til prýði. Líst yður vel
á það?
Steve fór sér að engu óðslega meðan
hann var að skoða glasið en svo sagði
liann: — Já, en mér sýnist ....
— Mér sýnist ég hafa séð þetta
merki áður sagði Steve rólega.
Hann leit upp og augu þeirra mætt-
ust.
— Er það satt? sagði liann létt.
EKKI sást í augum Fabians neinn sá
vottur byrjandi ótta, sem Steve hafði
búist við að sjá. Það virtist ekki einu
sinni hafa komið á liann. Þvert á móti,
liann virtist ánægður, eins og hann
væri að smjatta á eintiverju sem gott
væri á bragðið. Og lítill munnurinn
var þvi líkastur sem hann væri að
sjúga i sig vissuna um að Steve hefði
hugboð um eitthvað, sem gæti orðið
honum hættulegt. Steve leit ekki af
honum, en fann um leið til kulda,
eins og honum rynni kalt vatn milli
skinns og hörunds.
Fabian leit af honum, bauð Chris
arminn og hneigði sig liæversklega:
— Eigum við ekki að ganga til borðs?
Borðið var langtum of stórt handa
aðeins þremur manneskjum, þau sátu
svo langt hvert frá öðru að það var
crfitt að halda samtaiinu gangandi.
Steve var þegjandalegur og hnykl-
aði brúnirnar öðru hverju af gremju,
en er frá ieið varð hann niðursokk-
inn i sinar eigin hugsanir. Chris fann
lika að liún átti erfitt með að festa
husjann við það sem Fabian var að
tala um. og hún varp léttar öndinni
er liann fór að segja frá ferðalögum
en hætti að tala um það sem þurfti
að svara. Hvernig stóð á þvi að hún
hafði aldrei tekið eftir lymskunni í
augum hans fyrr, og hve vel þau voru
falin í djúpum augnatóttunum og und-
ir miklum brúnum. Þegar liún horfði
á hann frá hlið tók hún eftir að enn-
inu hallaði aftur eins og á gorilla-
apa.
Chris smá-nartaði i matinn og horfði
niður á diskinn er Fabian liallaði sér
fram á borðið.
— Chris, nýi brytinn minn kom
hingað beint frá París, og það kostaði
mig ærna fyrirhöfn að ginna hann
hingað. Ef þú getur ekki meira er ég
hræddur um að hann móðgist og fari
frá mér.
Chris fannst hún þurfa að afsaka
sig vegna þessarar góðlátlegu ofani-
gjafar.
— Maturinn er ljómandi góður,
Max. Og ég hcfi gert honum góð skil.
— Mér finnst þú varla liafa snert
á ......
HANN þagnaði því að liáværar raddir
heyrðust framan úr forsalnum. Fyrst
hélt Chris að brytinn liefði opnað
útvarpstækið i fuliri hæð, — þetta
var líkast æsingaatriði úr leik. Hún
leit á Fabian, hann hlustaði svo ákaft
að það tognaði á hálsinum á honum
og adamseplið kom langt upp fyrir
hvitan harðan flibbann. Og nú gnæfði
reið kvenmannsrödd yfir allar hinar:
—........ óþægindi. Ég skal .......
Svo lieyrðist brak og brestir og
skelkuð karlmannsrödd sagði: — Æ,
heyrðu, góða Veronica ...;..
Fabian gretti sig.
— Afsakið þið mig, sagði hann.
Chris og Steve litu livort á annað.
Það hafði verið eitthvað haturskennt
i þessari aðvörun. Svo varð hljótt —
svo hljótt að Chris hélt niðri í sér
andanum. Nú fór kvenröddin að lilæja
vitfirringslegum lilátri og karlmaður
skvaldraði svo liátt sem hann gat til
að yfirgnæfa hana:
— Gestir? Hvað áttu við með því?
Hefurðu gesti? Hérna ........?
Steve stóð upp og gekk fram i for-
salinn. Chris kom hikandi á eftir.
— Þér áttuð ekki að koma aftur
fyrr en á morgun, heyrði Steve Fabian
segja. — Hvers vegna komið þér núna?
Samanrekinn maður með vonsku-
legt bolabítsandlit svaraði önugt.
— Af þvi að ég afréð að gera það.
— Ég sagði lionum að við skyid-
um bíða þangað til á morgun, Max,
en hann vildi ekki hlusta á mig ....
Þetta var liðlega vaxinn maður með
óttaslegið augnaráð undir gleraug-
ununi. Steve virti liann vandlega fyrir
sér. Hvar liafði liann séð þennan
mann áður? Svo renndi hann augun-
um til þriðja mannsins í hópnum og
hrökk við. Þetta var maðurinn úr
flugvélinni. Skrítni maðurinn með ná-
hausinn, sem hagaði sér svo einkenni-
lega þegar nafn Neals var nefnt. Þetta
fór að verða spennandi.
HANN steig eitt skref áfram en i sama
bili leit Fabian við. Hann var sót-
rauður af geðsliræringu, en þegar
hann sá Cliris og Steve reyndi hann
að láta ekki á neinu bera en brosti
afsakandi.
— Þetta eru nokkrir kunningjar sem
eiga lieima liérna núna. Þeir hafa
verið að skemmta sér.
Skýringin virtist vandræðalega ó-
sennileg. En Steve kinkaði kolli án
þess að svara einu orði og sneri sér
að manninum við slaghörpuna.
— Ég held að við höfum sést áður.
— Nei, nei. Ekki man ég til þess!
Pervisalegi maðurinn hörfaði
hræddur undan.
— Munið þér ekki eftir þvi? sagði
Fabian. — Herra Bronec er mjög góð-
ur vinur minn, hr. Emery. Hvar hafið
þið hitst áður?
Hann yppti brúnum og virtist vera
mjög forvitinn, en honum tókst ekki
að hafa augnaráðið rólegt. Augun
hvörfluðu eins og á flótta milli
þeirra. Steve ltafði gaman af að sjá
hve órótt honum var, en hann lét
sem liann hefði ekki heyrt spurning-
una og sagði, um leið og liann sneri
sér að Bronec: — Líður yður betur
núna?
Fabian gaf ekki Bronec ráðrúm til
að svara, hann flýtti sér að spyrja:
— Hefirðu verið veikur, Peter? Ekki
hefirðu sagt mér það.
Steve brosti en Bronec var auðsjá-
anlega ekki mönnum sinnandi af
hræðslu.
— É-ég hefi ekki verið veikur. Þ-
það var í flugvélinni.
— í flugvélinni ....! át Fabian
eftir og lést verða mjög forvitinn.
Honum létti auðsjáanlega.
En svo kom angistin aftur fram i
augunum á honum.
— Þú ert byrjaður að stama aftur,
aumingja Pétur, sagði hann vorkenn-
andi. — Þú veist að þú ert vanur því
þegar þú ert þreyttur — hvers vegna
ferðu ekki upp og hvilir þig?
Framhald í næsta blaði.