Fálkinn - 17.12.1954, Blaðsíða 20

12 JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954
stutta stund. Sársaukabros færist nm
andlit hennar en röddin er föst og
heit.
Hann hörfar ósjálfrátt eitt skref
aftur á bak. — Þessa nýju raun átti
ég líka að jjqla, stynur hann. — Skil-
urðu ekki að þú ert að’ kveija mig. Ég
liefi gefið guði iíf mitt, og hann veit
hve mjög ég þrái að þjóna honum og
afplána synd mína. En hann veit líka
hve erfitt mér veitist að gleyma.
Cecilia, ég bið þig: gerðu þetta ekki
erfiðara en það er. Farðu heim áður
en það verður of seint.
Hvorugt þeirra hafði tekið eftir að
sóiin var horfin. Svört ský hafði
dregið saman, og allt í einu hristir
vindhviða trjátoppana. Og svo kemur
regnið, þétt og þungt.
— Við vérðum að leita okkur
skjóls, Erlendur, segir Cecilia. —
Finnurðu ekki hitamolluna? Það kem-
ur áreiðanlega þrumuveður og
kannske fárviðri. Ég veit um eyðikofa
hérna nærri. Þegar hún sér að hann
hikar kemur hún nær. — Þú þarft
ekkert að óttast. Þegar óveðrinu slot-
ar skal ég fara frá þér. Ég hefi aldrei
viljað gera þér illt, og nú skil ég hve
fráleitt það er, sem ég hefi gert. Ó,
sjáðu hvernig dimmir — komdu, Er-
lendur!
Hann er enn í vafa, en þegar rign-
ingin ágerist grípur hann hönd henn-
ar og þau leiðast gegnum þétt kjarrið.
Eftir fáeinar mínútur eru þau komin
að kofagarminum — blaut og lafmóð
komast þau inn úr dyrunum þegar
þrumurnar byrja að drynja. Enginn
gluggi er á kofanum, en gegnum vind-
auga sjá þau hvernig eldingarnar
þjóta. Hver þruman rekur aðra og
innan skamms er skógurinn eins og
snarkandi galdrabál.
Og svo lýstur niður eldingu rétt hjá
þeim. Hún hittir stórt tré sem rifnar
og feliur á kofaþakið. Cecilia, sem
hefir staðið með hendurnar fyrir and-
litinu, rekur upp óp. — Hcilaga guðs-
móðir — hjálpa þú okkur. Hvar ertu,
Erlendur? Hún þreifar fyrir sér í
myrkrinu, hann tekur í hana, og á
næsta augnabliki kjökrar hún eins
og lafhrætt barn í faðmi lians.
Ég geri ekki nema skyldu mína,
reynir Benedikt að teija sér trú um.
Ég vernda konu, sem er hrædd.
En hvað stoða hugsanir og áform?
Heit tár Ceciliu væta kinnar hans og
senda ununarstraum um allan líkama
hans. Og honum dettur í hug að ef
kofaþakið hryndi niður á þau og þau
dæju þarna þá væri það hámark allr-
ar hamingju. Allt annað er gleymt,
hann þrýstir henni að sér og kyssir
hana .......
í sama bili verða ógurlegir brestir,
meiri en nokkurn tíma áður. Nú er
Cecilia ekki hrædd. — Erlendur, hvísl-
ar hún í eyrað á honum. — Ef við
eigum að deyja núna þá verð ég að
trúa þér fyrir dálitlu. Við eigum barn,
Erlcndur, — son. Hann varð fjögra
ára í maí. Og faðir þinn liefir fyrir-
gefið okkur báðum. Hann hefir sakn-
að þín mikið, en nú er Árni litli auga-
steinninn hans. Hann ........
Þau líta við þvi að nú er rekið
bylmingshögg á hurðina og í bjarma
næstu eldingarinnar sjá þau glottandi
andlit fyrir utan. Bróðir Vincent!
— Þetta kom á óvart, er ekki svo,
sagði hann illþyrmislega. — Mér datt
þetta í hug, þess vegna elti ég yklcur.
Og nú verður vist ekkert úr förinni
til Hegravíkur, Benedikt hinn fróm-
lyndi! Þú kemur með mér til baka þeg-
ar óveðrinu slotar. Og þér, friða frú,
komið lika. Bróðir Dagur — ha-ha-lia.
Takið slagbrandinn frá svo að ég geti
komist inn — ég er orðinn gegndrepa.
Snemma morguninn eftir eru allir
munkarnir saman komnir í ráðsalnum
til að dæma bróður Benedikt og
Ceciliu, sem hafa verið í gæslu um
nóttina. Föl og niðurlút standa þau
frammi fyrir ábótanum. Cecilia er enn
í munkaklæðum.
Eysteinn ábóti er klökkur, hendur
hans skjálfa. — Bróðir Benedikt, segir
hann hægt, — þú veist hvað þú ert
ákærður fyrir. Hvað héfir þú þér til
málsbóta?
Bróðir Benedikt lítur upp og ætlar
að svara, en í sama biii verður honum
litið á bróður Vincent og vefst þá
tunga um tönn. Digri munkurinn situr
með hendurnar krosslagðar á mag-
anum og auðséð að hann hrósar sigri.
— Þú hefir bakað reglu vorri smán,
heldur ábótinn áfram. — En af því
að ég veit hvernig þú hefir barist
gegn holdfýsninni alla tíð síðan þú
komst hingað, skaltu fá vægan dóm.
Ég fel þér erindi, sem þú átt að rækja.
Á morgun ferð þú til Hegravíkur.
Þegar þú kemur aftur skal úr því
skorið hvort þú dæmist verðugur til
að fá að vera liér. Eruð þér bræður,
samhuga í þessu?
Hann þagnar og lítur kringum sig.
Allir kinka kolli nema bróðir Vin-
cent.
— Og — konan? spyr bróðir Bene-
dikt með lágri rödd.
Svipurinn á ábótanum harðnar. —
Þú þekkir lögin, sonur. Hún liefir logið
sig inn i heilagt klaustur í karlmanns-
fötum til að tæla munk — herrans
þjón. Hegning fyrir þann glæp er að-
eins ein — dauðinn.
Síðasta orðið stingur Benedikt eins
og glóandi járn. Hann ærist og áður
en nokkur veit faðmar hann Ceciliu
að sér, dregur hana með sér út úr
salnum og út úr garðinum. Þar er
klefi, sem ekki hefir verið notaður
lengi — þar ætlar hann að fela hana
um sinn. Hann hrindir upp hurðinni
og ýtir hijnni inn. — Ég sæki þig
í nótt, hvíslar hann. — Og svo flýjum
við — saman.
Bróðir Benedikt er allan daginn i
klefa sinum. Hann stendur á hnjánum
fyrir framan krossmarkið og biður
um fyrirgefningu á syndum sínum —
og einkum fyrir syndina, sem hann
ætlar að drýgja í nótt.
Klukkan eitt hættir hann sér út.
Allt er hljótt — munkarnir sofa. Hann
læðist hljóðlega og þreifar fyrir sér.
Loks er hann kominn að klefanum.
En hvað er þetta — hér eru engar
dyr! Veggurinn er votur og lykt af
röku kalki berst að vitum hans.
Heilaga guðs móðir! Nú skilur hann
hvernig komið er. Þeir hafa fundið
Ceciliu og fullnægt dómnum. Klefinn
er orðinn gröf hennar og til að af-
má öll spor hafa þeir múrað aftur
dyrnar. Nú man liann allt í einu, að
hann hefir heyrt svipað úr öðru
klaustri.
Og nú dettur honum annað enn
hryllilegra í hug. Hafa þeir ekki grafið
hana lifandi? Hann verður að brjóta
múrinn, ná sér í Ijós og verkfæri.
Skjálfandi af hræðslu fálmar hann fyr-
ir sér og kemst í klefann sinn aftur
og kveikir á lýsiskolunni. Erfiðara
verður að útvega sér tæki — þau eru
öil i geymslunni inn af klefa Hall-
varðs. Og hér er ekkert — jú, hann
getur notað krossmarkið.
Og nú borar hann og krafsar. Munk-
arnir heyra ekkert, þeir sofa i vestur-
álmunni. Og þetta er vonlaust verk.
Brons er mjúkur málmur og múrinn
sterkur. Svitinn bogar af lionum, fing-
urnir blóðrisa en hann gefst ekki upp
fyrir það.
Loks er komið ofurlítið gat á múr-
inn niður við gólf. — Ertu þarna,
Cecilia? livíslar hann með öndina i
hálsinum. — Heyrir þú til mín? En
hann fær ekkert svar — allt er hljótt.
Frávita af örvæntingu leggst hann
flatur, teygir handlegginn gegnum
gatið og káfar á gólfinu. Hann vill
ekki vísa á bug voninni um að hún sé
lifandi — kannske er hún meðvit-
undarlaus af loftleysi, hugsar hann
með sér. En þegar hann Yiær í aðra
höndina á henni er öll von úti. Fing-
urnir eru stirðnaðir og kaldir.
En hann hrópar ekki — ósegjan-
legur friður fer um liann. Það eina
sem hann finnur er ofurlítill stingur
Loforðið hans.
Framhald af bls. 9.
Hún glotti.
„Það er mikið hvað þú ert nærgæt-
inn — við alla nema mig.“
Hann hristi höfuðið og lygndi aftur
augunum.
„Nú eru liðin átta ár síðan,“ sagði
hann, „og ég eldist óðum. Ég var
fimmtiu ára þegar hún Alice dó, og
hún var tveimur árum eldri en ég. Nú
er ég 58.....það er mikið livað tím-
inn líður.“
„Ég er engin skólastelpa heldur,“
sagði Hilda stutt í spuna. „Ég er 55.
Þú kemur hingað og heimsækir mig
á hverjum degi, þú sest í besta stólinn
við arininn minn, ég bý til matinn
handa þér og stríði við gigtina í þér.
Ég gef þér glas af víni og góðan vindil.
Hneppi að þér frakkanum þegar þú
ferð heim......Ó, það er svo róman-
tískt! Þú hefir gefið móðursjúkri
konu heimskulegt loforð — og þess
vegna á ég að þjást það sem eftir er
ævinnar. En þetta er ekki ranglæti?“
Hann andvarpaði.
„Ég er bundinn á höndum og fótum,
Hilda. Ég sé þetta skýrt fyrir mér
ennþá. Læknirinn var viðstaddur,
hann stóð við fótagaflinn á rúminu.
Alice opnaði augun og horfði á mig,
og svo sagði hún: George, elsku vinur
minn, það er aðeins eitt sem ég ótt-
ast — og það er tilhugsunin um að
þú giftist aftur. Lofaðu mér einu,
George — gifstu aldrei aftur. Hjóna-
bandið er lieilagt — þú og ég erum
eitt, bæði í lífi og dauða. Viltu sverja
að þú skulir ekki gifta þig eftir að
ég dey ...... Og ég sór, til þess að
hún gæti dáið glöð.“
Hilda kinkaði kolli.
„Þetta er hjartnæm saga, það verð
ég að segja. En hvað það var gaman
að hún skyldi geta dáið glöð.“ Hún
hvessti á hann augun: „Ætlarðu að
lofa þvi sama þegar ég dey?“
„Tvímælalaust,“ sagði hann án þess
að liugsa sig um. Svo hnyklaði hann
brúnirnar. Það átti kannske að vera
fyndni. En ef svo var þá var það
ekkert góð fyndni.
Hún spyrnti stólnum sinum til hans.
„En, George, þegar þú segir að þú
elskir mig meira en nokkra aðra —
eru það þá bara innantóm orð?“
„Hvernig getur þér dottið það i
hug?“ kveinaði liann. „Ég elska þig
heitar en ég elskaði Alice.“
Hún yppti öxlum og brosti.
„Jæja, þá er vist ekkert frekar um
þetta að tala. Og ég verð að sætta mig
við þá tilhugsun að ég fari í gröfina
sem piparmey."
Hún þagði um stund. Svo bætti
luin við:
vinstra megin í brjóstinu, eins og
hann hefir oft orðið var við áður.
Höfuðið leggst niður á steininn —
og liönd Ceciliu ætlar liann aldrci að
sleppa ......
Þannig fundu munkarnir hann um
morguninn. Vincent kom þarna líka
en nú hrósaði hann engum sigri. Hann
stóð þögull og horfði á þetta undar-
lega bros, sem var á andliti hins látna
bróður Benedikts.
Það var Eysteinn ábóti sem sendi
krossmarkið heim á Skaun. Hann var
barn sinnar harðneskju tiðar. En
hann hafði.hjarta líka. Innst í liug-
skoti lians var meðvitund um, að til
væri máttur, sterkari en lög og dómur,
já, sterkari en allt annað í lieimi —
kærleikurinn. *
„Annars er það eitt, sem þú hefir
aldrei minnst á, George. Þú hefir
talsvert ríflegan lifeyri — er það
trygging sem þú keyptir á yngri
árum?“
„Nei-nei,“ sagði hann. „Vissirðu
það ekki? Ég hélt að ég hefði sagt þér
það fyrir löngu. Ég hefi aldrei átt
peninga. Þessi lífeyrir sem ég hefi,
er sprottinn frá Alice. Hún lét eftir
sig sparipeningana sina þegar lnin dó.“
„Sparipeningana?" át Hilda eftir
steinhissa. „Aldrei vann hún sér inn
peninga. Hvaðan hafði hún peninga?“
George hló.
„Nei, hún vann aldrei," sagði hann,
„hún var ekki gefin fyrir það. En
þessir peningar hennar voru afgang-
ar af meðlögum frá þremur fyrstu
mönnunum hennar, sem hún slcildi
við.“ *
— Æ, ég vil miklu heldur eignast
stóran bróður!
— Var skemmtilegt jólakvöld hjá
þér í gær?