Fálkinn - 17.12.1954, Blaðsíða 38

30 *2*]£*^*^*^*^*^*^*.*^£*^*^$^*^*^*^$JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954
barnanna
,---------------------—-----------
Nísku bjarnarungarnir
Ungvcrsk þióósaga.
_______ _________________________i •
ANGT, langt fyrir innan
fjall var stór, stór skógur.
Og í þessum dimma, hljóða
skógi átti birnan heima,
með ungana sina tvo.
Loks kom að því að þeir voru orðn-
ir svo stórir, að þeir vildu fara út í
veröldina að freista gæfunnar. En
fyrst fóru þeir til móður sinnar og
spurðu liana livort þeir mættu fara.
Móðir þeirra andvarpaði, vitanlega,
en loks varð hún að láta þetta eftir
þeim, því að engin móðir vill verða
gæfu barnanna sinna til fyrirstöðu.
Svo fóru bjarnarungarnir tveir í
sparifötin sín, kvöddu mömmu sína
með kossi og föðmuðu hana að skiln-
aði. Áður en þeir fóru urðu þeir að
að þeir liöfðu borðað upp allt nestið,
sem hún mamma þeirra hafði gefið
þeim. Og nú fóru þeir að verða svang-
ir.
— Æ, bróðir sæll, ég er svo svangur,
sagði sá eldri.
— Pað er ég líka, urraði sá yngri.
SVO gengu þeir áfram, en þegar
garnirnar í þeim gauluðu sem
hæst fundu þeir stóran, kringlóttan,
rauðan og feitan ost, og urðu nú held-
ur en ekki glaðir. Þeim kom saman
um að skipta honum jafnt á milli sín
en vissu ekki hvernig þeir ættu að
fara að þvi. Báðir voru þeir ágjarnir
i ostinn og hræddir um að fá minni
bitann.
Tæfan tók ostinn og skipti honum í tvennt. En annað stykkið var miklu
stærra en hitt .......
lofa henni að þeir skyldu aldrei skilja
en alltaf halda saman. Og svo lögðu
þeir af stað.
Nú gengu V>eir og gengu, en skógur-
inn ætlaði aldrei að taka enda. Fyrsti
dagurinn leið fljótt og svo kom sá
næsti og næsli. Og loks kom að þvi
Og svo fóru þeir að rífast út af þessu
og rifust svo hátt að það heyrðist
langar leiðir. Gömul tæfa átti heima
þarna skammt frá og heyrði til þeirra.
Þessi yrðlingamamma var viðsjál og
slæg og nú kom hún til þeirra og
spurði livað gengi á.
— Hvernig stendur á j>vi að tveir
svona snyrtilegir og myndarlegir ung-
birnir rifast svona herfilega? spurði
tæfan.
Þá sögðu þeir henni frá ostinum,
sem þeir höfðu fundið, og sem þeir
gátu ekki skipt.
— Það er ástæðulaust að rífast út
af því, sagði tæfan. — Komið þið með
ostinn og þá skal ég skipta honum
jafnt á milli ykkar. Það skiptir engu
máli þó að annar ykkar sé stærri en
hinn. Ég skipti ostinum í tvo jafn
stóra parta.
— Já, það væri gott, sögðu bjarnar-
ungarnir hæversklega. — Skiptu lion-
um þá.
tÆFAN tók ostinn og skipti honum
í tvennt. En þegar hún hafði gert
það gátu allir séð að annað stykkið
var miklu stærra en liitt.
Þegar birnirnir sáu það öskruðu
þeir hátt: — Annað stykkið cr miklu
stærra!
En tæfan liastaði á þá og sagði: —
Hægan, hægan, drengir. Allt í lagi.
Bíðið þið snöggvast — ég skal lagfæra
þetta strax.
Svo tók tæfan stærra stykkið og
beit stóran bita af því, svo 'að það
varð minna en hitt. Og tæfan var
svöng líka og kingdi undir eins bitan-
um sem hún hafði bitið. Og enn voru
stykkin ekki jafn stór.
— En þetta er heldur ekki jafnt!
sögðu bjarnarbræðurnir.
— Hægan, hægan, sagði tæfa. —
Þið báðuð mig að skipta ostinum og
ég ætla að gera það. Og svo beit hún
af því stykkinu sem nú var stærra. Og
enn voru stykkin misstór. Og tæfan
beit af þvi stærra.
SVONA hélt hún áfram og stykkin
urðu minni og minni. Tæfan var
lengi að verða södd sjálf, en loks urðu
eftir tveir smábitar, jafnstórir. —
Hananú, gerið þið svo vel, sagði tæf-
an. — Nú skuluð j)ið borða ykkur
sadda! Og svo kvaddi hún og veifaði
skottinu.
Svona fer fyrir þeim, sem eru öf
undsjúkir og nískir, hugsuðu bjarnar-
bræðurnir með sér. Og þeir liafa aldrei
skotið máli sinu til tófunnar síðan. *
Gamli skólameistarinn
1. Einu sinni fyrir mörgum herr-
ans árum átti merkilegur maður
lieima austur í Litlu-Asíu. Hann liét
Nasreddin Kodja, og hann var vitr-
ingur, skólameistari og mesti æringi
i senn.
Sjaldan komst Nasreddin út fyrir
fæðingarhreppinn sinn, en sögurnar
um hann flugu víða um landið og
meira að segja vestur um alla Evrópu.
Og nú getið þið lesið sumar þeirra.
Þegar Nasreddin Kodja fór i ferðir
með skólastrákunum sínum var hann
venjulega ríðandi, en vitanlega urðu
strákarnir að ganga. Og þeir notuðu
tækifærið til að fara bak við hann og
fremja alls konar strákapör.
Einn daginn, er þeir voru að fara
í skólaferð, settist Nasreddin öfug-
ur á asnann sinn. „Hvers vegna gerir
þú þetta?“ spurðu strákarnir. „Það
skal ég segja ykkur,“ svaraði Nas-
reddin. „Þegar ég sit rétt þá sný ég
við ykkur bakinu. Þess vegna er rétt-
ara að ég snúi aftur.“
2. Einu sinni hitti Nasreddin Kodja
•stúdentahóp og gaf sig á tal við pilt-
ana. Hann bauð þeim heim til sín
til þess að geta lialdið samtalinu
áfram, og þeir játtu og þökkuðu fyrir,
en áður en þeir komu að húsdyrun-
um iðraðist hann eftir gestrisnina og
fór að brjóta heilann um hvernig
liann ætti að losna við gestina.
Þegar þeir voru komnir heim lét
hann þá standa fyrir utan og bíða,
en fór sjálfur inn og sagðist verða
að búa konuna sina undir lieimsókn-
ina. En þegar hann kom inn til kon-
unnar sagði hann bara: „Losaðu mig
við þessa strákapeyja þarna úti!“ Og
svo fór hann upp í herbergið sitt.
Konan opnaði dyrnar og spurði
hvað stúdentarnir vildu. „Kodja bauð
okkur heim sjálfur,“ svöruðu þeir.
„Hann er ekki heima,“ sagði hún þá.
— „Hann var að fara inn úr dyrun-
um rétt áðan,“ svöruðu stúdentarnir.
— „Nei, hann er ekki kominn enn,“
sagði liún. — „Við urðum honum sam-
ferða sjálfir,“ héldu þeir áfram, og
svona munnhjuggust þau um stund.
Loks þraut stúdentana þolinmæðina