Fálkinn - 16.11.1960, Blaðsíða 28

Svartir töfrar -
Framh. af bls. 11.
allt var eitthvað við hana, sem hreif mig
meira en ég get orðum að komið. Þrátt
fyrir ógreitt hárið, rifna og óhreina
kjólana, þrátt fyrir þetta allt, var hún
yndisleg, fullkomnunin í hvíldarstell-
ingu, hún var fullkomin í sjálfri sér, —
svo algerlega öðru vísi en konan, sem
ég hafði yfirgefið og skilið eftir í Seve-
noaks.“
„Hvað var hún gömul?“ spurði ég, —
ég gat næstum því hugsað mér, hvern-
ig hún var.
Hardy leit undrandi á mig. „Hvað hún
var gömul? Það veit ég eiginlega ekki!“
Hann þagnaði, svo sagði hann rólega:
„Hún var varla annað en barn, — en
samt var hún ekki barn ...“
Zatte kom á hverjum degi niður að
víkinni. Þau syntu og töluðu saman.
En brátt varð Hardy ljóst, að hann
smám saman hafði einhvern veginn
tengzt eyjunni og mundi ekki geta rif-
ið sig þaðan. Þetta hafði gerzt svo hægt,
að hann gat ekki hugsað sér neitt sér-
stakt, sem olli þessari hugarfarsbreyt-
ingu. Það var eins og ósýnilegir þræðir
héldu honum, og engin leið að rífa þá
sundur.
Dag nokkurn kom konan, sem gætti
hússins fyrir hann og sagði, að hún gæti
ekki komið oftar til hans. Er hann
spurði um ástæðuna, hristi hún höfuð-
ið, en svaraði ekki. Hann gekk á hana
og sagði: „Þú verður að segja mér hvers
vegna þú vilt ekki vera lengur hjá mér.“
Konan benti út á stíginn, sem lá að
húsinu, en mælti ekki orð frá vörum.
Rétt við götuna voru fimm lítil prik,
sem stungið var í jörðina, svo þau mynd-
uðu þríhyrning. Langt prik var lagt yfir
þríhyrninginn.
Konan hvíslaði einhverju, hann kann-
aðist við orðin: „Gris-gris“.
Daginn eftir er hann kom til þorps-
ins, störðu allir á hann. Hann fann,
að allir forðuðust að snerta hann.
Nokkru síðar tók hann eftir þráðum í
skyrtunni sinni, sem raðað var svo að
minnti á úrskífu.
En Zatte var eins og hún átti að sér,
hún hló og synti og talaði við hann
á sinn venjulega frjálsmannlega hátt.
Aðeins grænu augun voru sviplaus . . .
„Eina nóttina," sagði Hardy, „vann ég
langt fram eftir. Veðrið var ógurlegt,
rok og rigning. Það heyrðist ekki í þrum-
um, en annað veifið þutu eldingar um
loftið og lýstu það upp purpurarauðum
glömpum. Himinninn var svartblár og
regnið streymdi úr loftinu.
„Ég var eirðarlaus,“ hélt hann áfram.
„Mér gekk illa að koma sögunni sam-
an og ég stikaði fram og aftur um her-
bergið, kveikti í hverri sígarettunni á
fætur annarri og henti þeim hálfreykt-
um . . .“
Þegar Hardy fór að ræða um það, sem
gerðist þessa nótt, breyttist hann og
varð eins og allur annar maður, —
hann talaði ekki lengur hægt og rólega,
eins og hann leitaði stöðugt að orðum.
Hann starði tómum augum út í fjarsk-
ann. Það var eins og hann hefði fallið
í mók . . .
„Ég gekk út að glugganum og horfði
á regnið og eldingarglampana. Það var
stórkostleg sjón, hrikalegar eldingar
þutu yfir himinhvolfið, tákn ægilegrar
orku og ómælanlegs valds, sem enginn
mannlegur máttur jafnaðist á við eða
gat tileinkað sér. Ég veit ekki hvernig
það gerðist, en smám saman fann ég
til þessara ósýnilegu þráða, sem bundu
mig við eyjuna, — og Zatte . . .
Ég flýtti mér frá glugganum og reyndi
að hrista ónotakenndina af mér, —
reyndi af öllum mætti að losna úr þess-
um vef, sem ég var flæktur í.
Þá sá ég það!
Það var froskur, lítill, doppóttur frosk-
ur, sem lá hreyfingarlaus við dyrnar.
Þunnu beini var stungið gegnum bak
hans og þræðir héngu úr báðum end-
um þess.
Ég vissi ekki eiginlega hvað „gris-
gris“ var, en þetta var „gris-gris“. Hvað
það þýddi, var mér óskiljanlegt, en ég
vissi að þetta var mér ætlað.
Ég opnaði dyrnar og lyfti lampanum,
— ég var viss um að þarna úti var
eitthvað . . . og þarna var eitthvað!
Ljósgeislinn féll á fjórar tær, sem
voru hreyfingarlausar við kókospálm-
ann.
Ég fór til Zatte og leiddi hana inn.
Hún fylgdi mér þögul og sýndi engan
mótþróa. Hún var gegnvot, vatnið lak
úr fötum hennar og myndaði polla á
gólfinu. Andlit hennar var náfölt og
spennt og stóru, grænu augun hennar
voru tóm og líflaus.
Seinna um nóttina sagði hún: „Ef
þú yfirgefur mig, dey ég.“
Við lágum lengi og hlustuðum á regn-
ið og storminn, sem ýlfraði í pálmun-
um, og bylgjurnar földuðu hvítu við
sandinn.
„Og,“ sagði hún hægt og mjög rólega,
„þá deyrð þú líka.“
Armar hennar voru hlýir og mjúkir
og fúsir til atlota, — en hún brosti ekki.
ÉG fór inn á barinn og náði í einn
drykk ennþá handa Hardy. Hann titr-
aði allur þegar hann minntist þeirra
atburða, er hann var að segja mér frá.
Það var komið langt fram yfir miðnætti,
allt var kyrrt, — ekkert heyrðist nema
skvampið í fjörunni.
„Næstu rnánuði," sagði Hardy, „var
ég glaður og ánægður, glaðari en ég
hafði nokkru sinni verið. Það var eins
og dregið hefði verið frá teppi og mér
opinberast nýtt líf.
Konan mín hafði verið mjög venju-
leg kona, við höfðum lifað ákaflega
venjulegu lífi. Það var ekki það, sem
olli mér hugarangri. En það, sem úr-
slitum réði var, að mér fannst ég vera
sá aðilinn í hjónabandinu, sem alltaf
hafði verið að tapa, — ég bar ábyrgð á
fjölmörgum ósigrum.
Við eignuðumst engin börn, — það
átti að vera mér að kenna. Ég var alltaf
syndaselurinn. Á endanum fannst mér
ég vera gestur í eigin húsi, — var um-
borinn, en ekkert þar fram yfir. Ég var
misheppnaður maður á allar lundir, rétt
eins og gamall hundur, sem ekki er
tímt að lóga, — ekki maður.
En þarna úti á eyjunum var ég mað-
ur. Zatte fór stundum heim til sín og
þjónaði föður sínum. Hún bað mig allt-
af um leyfi til þess. Ef mig langaði til
þess að fara til þorpsins og heimsækja
þessa fáu vini, sem ég átti þar, þá fór
ég án þess að spyrja nokkurn. Aðeins
einu sinni sagði ég henni hvert ég ætl-
aði og hvers vegna.
„Þú skalt bara fara, þú þarft ekki
að segja hvert þú ætlar. Þú ert þinn
eigin herra. Ég er hér alltaf þegar þú
kemur til baka.“
Þannig leið tíminn. Við syntum, rer-
um til fiskjar og lágum í sólinni. Ég
skrifaði sögurnar mínar og Zatte heim-
sótti föður sinn. Ég var hamingjusamur,
þar til einn daginn rann það upp fyrir
mér, að ég var orðinn svo háður lífinu
á eyjunni og Zatte, að ég var fangi
minnar eigin fullnægingar ...
Mér var ekki ljóst hvenær ég ákvað
að fara burt. Allt var undirbúið með
leynd og ég taldi mér trú um, að ég
gerði það til þess að hlífa Zatte fyrir
sorg og kvíða. Hún átti ekkert að fá
að vita fyrr en ég væri kominn svo langt
í burtu, að ógerlegt væri að ná mér aft-
ur heim. En ég vissi ósköp vel, að ég
þorði ekki að segja henni frá brottför
minni, því hún hefði á einhvern hátt
fengið mig til að vera kyrran.
'Eldsnemma einn morgun fór ég burt.
Hið eina, sem ég tók með mér var
frakki, sem ég bar á handleggnum. Zatte
var ekki vöknuð þegar ég fór. Er ég
var skammt á veg kominn hrasaði ég
um kókóshnetu og í sömu svipan slitn-
aði festi, sem ég bar um hálsinn, og ég
kastaðist á jörðina.
Zatte hafði gefið mér festina. „Til
minningar," sagði hún. „Þú skalt gera
það fyrir mig að hafa hana alltaf um
hálsinn, bæði í vöku og svefni. Hún
færir þér hamingju, forðar sjúkdómum
og slysum og varnar, að hákarlar bíti
þig.“ Til að gleðja hana hafði ég festina
alltaf á mér.
Festin Var fléttuð úr grönnum pílvið
og á henni voru kuðungar, perlur, gler-
brot og svartir viðarkubbar. Þessir kubb-
ar voru allir útrissaðir.
Það tók mig langa stund að safna
þessum gripum aftur, en loks fann ég þá
alla og stakk þeim í vasann, en þegar
ég náði til þorpsins, var áætlunarbíll-
inn farinn. Skipið átti að fara um miðj-
an dag, svo ég hafði nógan tíma. Ég
ákvað að ganga.
Þegar um borð var komið fór ég beint
niður í klefa minn og dvaldi þar þangað
til skipið var komið út á rúmsjó, og
28 FÁLKJ.NN