Fálkinn - 06.12.1961, Blaðsíða 8

Guðmundur Gíslason Hagalín rithöf-
undur sendir frá sér tvær bækur nú
fyrir jólin, skáldsöguna „Töfrar draums-
ins“, sem þegar er komin út, og bókina
„Það er engin þörf að kvarta,“ sem er
um það bil að koma út.
Síðarnefnda bókin er ævisaga Krist-
ínar Kristjánsson, og hefur FÁLKINN
fengið leyfi höfundar og útgefanda til
að birta kafla úr bókinni. í eftirmála
um sögukonuna og höfundinn, segir
Guðmundur Hagalín svo:
Þá er ég hefi lesið frásagnir eða jafn-
vel heilar bækur um karla og konur,
sem hlotið hafa dulræna hæfileika í
vöggugjöf, hef ég undrazt að þar skuli
svo að segja eingöngu hafa verið sagt
frá fyrirbrigðum, sem tengd eru dular-
gáfum þessara einstaklinga — en þá
sjálfa höfum við ekki fengið að sjá
nema eins og meira og minna óljósa
skugga. Ég hef þá hugsað sem svo:
Fróðlegt hefði nú verið að fá að vita,
af hvaða róti þessi persóna er runnin,
hvaða einkenni hafa verið mest áber-
andi í fari afa og ömmu, föður og móð-
ur, og síðan; að hve miklu leyti hafa
hinir sérstæðustu hæfileikar mótað
skapgerð, vistmumalíf og örlög hinna
dulgáfuðu sögumanna.
Vinur minn, manndóms og mann-
kostamaður mikill, mæltist til þess við
mig, að hann mætti stofna til sam-
funda með okkur frú Kristínu Krist-
jánsson. Þá er hann lét mig ráða í, að
dulrænir hæfileikar frú Kristínar, sam-
fara manndómi hennar, vöndun og
hjálpfýsi, hefði haft gildi fyrir hann og
hans nánustu á harmrænni örlagastund,
vaknaði hjá mér áhugi fyrir að hitta
hana í þeim tilgangi að kynnast, hvort
hún mundi gædd slíkri athugunargáfu,
einlægni og frásagnargleði, að hún
hentaði mér sem sögukona.
Þessi bók er ávöxtur þeirra kynna, —
hvað svo sem meira verður.
8 FÁLKINN
Vorið eftir brottför Lund-fjölskyld-
unnar veiktist matráðskonan á hinu
stóra heimili þeirra frú Þorbjargar og
Thors Jensens, en þá bjuggu þau hjón
í hinu vandaða stórhýsi við Fríkirkju-
veg, sem nú er eign góðtemplara.
Frú Þorbjörg var kona mjög róleg og
viðmótshlý, lét Kristínu svo til sjálfráða
um störfin og fann aldrei að verkum
hennar, og húsbóndinn vék ekki að
henni öðru en góðu. Börnin voru og
prúð og skemmtileg, jafnt eldri sem
yngri, og urðu sum þeirra góðkunningjar
Kristínar. Hún undi sér því vel þá fjóra
mánuði, sem hún var á heimilinu, en
oft voru annirnar miklar, því að
mjög var þarna gestkvæmt.
Hún hafði ekki verið í vistinni nema
þrjá daga, þegar Thor Jensen bað hana
að finna sig fram í skrifstofu. Hann
spurði hana, hvernig hún kynni við sig,
lét í ljós ánægju sína yfir störfum henn-
ar og sagði síðan:
,,Ég þarf að taka svolítið fram við
yður. Hér kemur stundum bágstatt fólk,
bæði karlar og konur, og ég ætlast til,
að það fari ekki synjandi. Þeir, sem eru
svangir, eiga að fá að borða, og ef hér
kemur bágstaddur fjölskyldumaður eða
kona, sem vantar mat handa heimilinu,
þá óska ég þess, að þér reynið að kom-
ast að því, hvernig högum þeirra er
háttað, og síðan skrifið þér á miða fá-
orðar upplýsingar og sendið manninn
eða konuna með hann ofan í Godtháb
til mín, þegar þér hafið gefið þeim að
borða.“ Hann þagnaði andartak, en
sagði síðan: ,,Ég þarf ekki að spyrja að
því, að þér kannizt við Símon Dala-
skáld.“
,,Já, það held ég nú,“ sagði Kristín.
„Ég hef oft heyrt um hann talað, og svo
kom hann líka að Skarðshömrum, þegar
ég var barn.“
„Að Skarðshömrum? Ekki eruð þér
víst dóttir hans Bjarna?“
„Nei, en Bjarni var afi minn, og ég
heiti í höfuðið á ömmu, — og á Skarðs-
hömrum ólst ég upp, kallaði gömlu hjón-
in pabba og mömmu.“
„Nú, svo það er svona. Bjarni á
Skarðshömrum var ágætur maður, og