Fálkinn - 06.12.1961, Síða 33

Hjá Thor Jensen
Frh. af bls. 9.
Skáldið ók sér og leit glasið hýru
auga, beindi síðan augunum að Hauki
og mælti:
„Dróttkvætt — nei, hendingarnar
legg ég ekki í, því nú er Símoni farið
að förla. Æ, hann grípur þá til ferskeytl-
unnar, dóttur alþýðunnar og gullaldar-
innar, sem lifði í hennar blóði gegnum
alla pínu kóngs og kaupmangara.“ Og
Símon kvað:
„Heyrir kvaka gæfugauk
gamalt skáldið Dala,
geymi lukkan hýran Hauk. . . .“
Þegar hér var komið, greip Símon
staupið og drakk í botn, hélt síðan á-
fram kankvís:
„Hér úr staupi greppur lauk.“
Haukur hló og sagði við Kristínu:
„Kristín, þú gefur nú skáldinu okkar
aftur í staupið."
„Nei,“ svaraði Kristín. „Brennivínið
er víst gott, þegar svo ber undir, — það
mun faðir þinn vita, en hann veit líka,
að það getur verið viðsjált. Hann bjóst
við Símoni, og hann gaf mér þau fyrir-
mæli, og ég veitti skáldinu bara eitt
staup, og hvorugur ykkar mun væna
um, að honum gangi til níska.“
Símon þagði og skotraði augunum til
Hauks. Og Haukur mælti:
„Veit ég vel, að Símon muni ekki
þurfa mikið til þess það gleðji — og
kannski heldur ekki mikið til þess það
verði um of. Og faðir minn vill skáld-
inu vel. En eitt staup 1 viðbót, þegar
matur fylgir, það gleður, en skaðar
ekki. Og pabbi er enginn bókstafs-
þræll.“
„Jæja, þú ábyrgist,“ sagði Kristín og
hellti í staupið á ný.
Símon strauk höndina á henni og
kvað:
„Ei skal tungan lofnarljóð
lofi slungin kveða þjóð,
en líneik ungri gæfan góð
gefi þungan heillasjóð."
Síðan bergði Símon á staupinu, leit
til Hauks og sagði:
„Þú talar eins og kynborinn sonur
konungshjartans."
„Heyrðu mig, Símon,“ sagði Haukur.
„Manstu nú þessar vísur?“
Símon leit næstum óhýrt til hans:
„Veiztu það ekki, piltur minn, að góð-
glaður hefur Símon vakað marga nótt-
ina og kveðið heila rímu, munað hverja
vísu, þegar aðrir skreiddust á löpp, og
látið festa á blað. Upp á þann máta varð
einu sinni til langur rímnaflokkur, skal
ég segja þér, og var prentaður jafn-
óðum. Taktu blað og krotaðu vísurnar
fyrir stúlkuna, — hún kann að geyma,
en þú mundir týna.“
Haukur brá við, náði í blýant og blað,
og Símon dreypti á staupinu og bless-
aði heimilið, en las síðan upp úr sér
kveðskapinn orði til orðs.
„Það er bara eins og ég sé farinn að
tapa Eddunni, elskurnar mínar, og
stundum þarf ég að grípa til auðveld-
ustu hátta til að liðka mig, börnin góð.
Nú var komin inn í eldhúsið stúlka,
sem Þóra hét. Hún hafði á hendi gæzlu
yngstu barnanna, rækti það starf af
mikilli alúð og naut hylli allrar fjöl-
skyldunnar. Hún var af léttasta skeiði,
en bauð af sér góðan þokka. Þegar
Haukur hafði lokið við að skrifa vísurn-
ar upp úr Símoni, sagði Þóra:
„Þér væri nær að yrkja um mig
Símon, heldur en þessa unglinga, —
komdu annars sæll.“
Símon tók undir kveðjuna, en ekki
af verulegri alúð, og síðan sagði hann:
„Það á hver sinn tíma, góða mín, og
þinn er liðinn hjá, en þau — þessi —
það er annað mál, þarna er það, á þess-
um blómabölum, sem ástin og óðurinn
dilla sér.“
Að svo mæltu spratt. Símon á fætur,
þaut fyrst að Kristínu og hugðist kyssa
hana, en hún vék sér undan, — síðan
að Hauki, en hann brá sér af borðinu
og stökk á^dyr. Þá hugðist Símon aftur
freista þess að kveðja Kristínu með
kossi, svo hún sá þann kost vænstan að
fara að dæmi Hauks. Þau urðu svo ein
eftir í eldhúsinu, Símon og Þóra, en
brátt heyrði Kristín, að Símon fór út,
raulandi fyrir munni sér.
„Hann lét mig í friði, kalltetrið,"
sagði Þóra, „vissi sem er, að það mundi
honum hollast.“
Símon kom oft, meðan Kristín var á
Fríkirkjuvegi 11, og alltaf var honum
veittur bezti beini, en meira en eitt
staup af brennivíni fékk hann ekki
nema í þetta eina skipti.
Auk Símonar Dalaskálds hefur Krist-
inu einkum orðið minnistæður einn
þeirra manna, sem komu og þágu beina
í eldhúsinu á Fríkirkjuvegi 11.
Hún var að ljúka við að þvo matar-
áhöldin, sem notuð höfðu verið um há-
degið ,þegar hún heyrði barið hljóðlega
bakdyra megin. Hún gekk fram, og þeg-
ar hún lauk upp, sá hún, að úti stóð
maður allhár vexti, en svo skinhoraður,
að ekki er vafi á því, hvar sá bóndi
hefði átt að vera geymdur, sem þannig
hefði fóðrað skepnur sínar. Maðurinn
var og mjög tötralega búinn og hafði
margvafið mórauðum ullartrefli um
háls sér — og það allt annað en snyrti-
lega. Hann kvaðst eiga heima inn á
Rauðarárstíg, vera kvæntur og þriggja
barna faðir, börnin öll innan við tíu
ára aldur. Hann þagnaði, þegar hann
hafði sagt Kristínu þetta, og það setti að
honum hóstahviðu. Þegar henni linnti,
sagði hann móður og með hrygluhreim
í röddinni:
„Ég hef legið í lungnabólgu og er rétt
nýskriðinn á fætur, var ekki meira en
svo ég treysti mér hingað. En við eigum
engan eyri, engan matarbita og ekki
dropa af mjólk, — í gær smakkaði eng-
inn á okkar heimili annað en harðfisk-
rifrildi, sem konan fann úti á reit, og
ekkert var handa börnunum að drekka
annað en blátt vatn.“
Kristín hafði staðið eins og dæmd og
horft á þessa uppmálun eymdar og
bjargleysis. En nú rankaði hún við sér
og bauð manninum inn. Hann þáði það,
en þegar hún bar honum mat, sagði
hann:
„Heldur hún ég geti fengið að hitta
Thor Jensen?“
„Já ég skrifa með þér nokkrar línur
til hans. Þær sendir þú inn, og það mun
duga.“
„Annars mundi ég....“ Hann leit
hikandi á Kristínu. „Já, ég er að hugsa
um, hvort mér muni vera óhætt að
borða þetta í staðinn fyrir að biðja þig
að lofa mér að fara með það heim.“
„Borða þú með góðri samvizku, bara
ekki of mikið, vegna magans — á ég
við, hérna er mjólk, og hana á þér að
vera óhætt að drekka. Gerðu svo vel!
Og nú ætla ég að skrifa handa þér á
miða.“
Maðurinn fór þegar hann hafði borð-
að eins og hann þorði. Hann þakkaði
Kristínu og bað hana að bera hjónun-
um beztu þakkir.
„En,“ sagði hann, og nú varð hann á
ný mjög áhyggjulegur, „heldurðu ég fái
eitthvað í dag, strax í dag, handa þeim
hinum?“
„Ef svo kynni að vilja til, að Thor
Jensen hefði skroppið eitthvað frá og
það drægist verulega, að hann kæmi, þá
skaltu bara koma hingað aftur,“ svaraði
Kristín.
Manninum létti, og hann var furðu
léttur í spori, þegar hann hvarf fyrir
húshornið.
Hann kom ekki aftur, og Kristín efað-
ist ekki um, að hann hefði fengið þá
björg, sem mundi duga meira en til
næsta máls. Hún minntist ekkert á hann
við húsbónda sinn, en manninum mætti
hún seinna, þegar hún var að fara í
heimsókn til ömmu sinnar. Hann nam
staðar og þakkaði henni fyrir síðast, og
víst var auðsætt, að hann hafði slegizt
við. Hann hristi höfuðið og sagði:
„Einstakur er Thor!“
Svo skildi með þeim Kristínu.
3
Þegar ráðskonan á Fríkirkjuvegi 11
var orðin svo hress, að hún gat tekið
aftur við störfum sínum, fór Kristín til
móður sinnar og frænku og dvaldist þar
um skeið, vann hjá Sláturfélagi Suður-
lands. Þegar störfunum þar var lokið
réðst hún til heiðurshjóna og var hjá
þeim um veturinn. Þar leið henni mjög
vel. Vinnan var hófleg og hjónin voru
henni sérlega góð. Konan var fríð sýn-
um og myndarleg til verka, hlý í við-
FÁLKINN 33