Fálkinn - 28.03.1962, Page 29

pantaði vínflösku á borðið. Hann sat
þögull og horfði á vínið, meðan þjónn-
inn skenkti í glösin. Síðan rétti hann
úr sér og hóf máls:
— Sannleikurinn er sá, að aðstaða
okkar er öll mjög óþægileg, sagði hann.
— Bettina hefur gert okkur mjög glæsi-
legt tilboð, sem gerir það að verkum,
að lífskjör okkar munu ekki skerðast
neitt í náinni framtíð nema síður sé.
Hann .strauk báðum höndunum um
kolsvart hár sitt og fékk sér vænan
sopa úr glasinu.
— Við erum sem sagt úr allri hættu.
En Bettina setti eitt skilyrði. Þú verður
að fara strax aftur til Mexico!
Pedro leit til föður síns og augu hans
loguðu af heift. Þau lýstu tortryggni,
ótta og hatri. Þegar hann hafði jafnað
sig, tók hann til máls og orðin streymdu
af munni hans:
— Það kemur mér ekki við. Þú getur
selt sjálfan þig, en þú hefur engan rétt
til þess að selja mig. Ég elska Doris.
Því fær enginn breytt, hvorki þú né
Bettina. Ég hlýði ekki skipunum henn-
ar. Ég verð kyrr í Evrópu. Ef Doris
kemur ekki til Parísar til mín, þá mun
ég setjast að hér í Túbingen og hefja
nám í háskólanum hér.
Felipe greip þéttingsfast í handlegg
sonar síns.
— Reyndu að hafa stjórn á þér! Þú
veizt ekki hvað þú ert að segja!
Pedro dró handlegginn að sér og
velti um leið glasi sínu um koll. Vínið
rann út yfir dúkinn og þjónn kom æð-
andi og tók að þurrka það upp.
— Hlustaðu nú á mig, Pedro. Ef við
göngum ekki að skilyrðum Bettinu, þá
er úti um okkur. Þá erum við á vonar-
völ. Þess vegna hef ég ákveðið að við
förum héðan strax í dag.
Pedro reis upp til hálfs úr sæti sínu.
— Ég skil ekki hvað þið hafið á móti
mér, hrópaði hann. — Hvers vegna
komið þið þannig fram við mig? Hvað
hef ég gert af mér? Hafið þið Bettina
kannski aldrei verið hrifin af neinum?
Og fyrst Bettina hefur eitthvað út á
mig að setja, þá finnst mér, að hún geti
hreinskilningslega sagt mér, hvað það
er.
Hann leit enn einu sinni reiðilega til
föður síns, en fór síðan frá borðinu.
Þegar hann kom aftur voru bæði
Doris, Wolfgang og Ursula að dansa, en
Bettina sat ein við borðið. Með saman-
herptar varir settist Pedo gegnt henni.
Og það var með mestu erfiðismunum,
sem honum tókst að hafa hemil á rödd
sinni, þegar hann sagði:
— Pabbi var að segja mér, að þú
vildir skilja okkur Doris að. Hvað er
það eiginlega, sem þú hefur út á mig
að setja? Er ég ekki nógu góður fyrir
Doris? Ég krefst þess, að fá rétt og heið-
arlegt svar við spurningu minni.
— Ég gæti svarað þessari spurningu
á fleiri en einn veg, sagði Bettina hin
rólegasta og horfði beint í augu hon-
um. — Til dæmis er Doris ennþá of
ung, — alltof ung til þess að binda sig.
Ég get líka sagt, að framtíð þín sé mjög
á reiki og óljós. Þú ert enn ekki fær um
að sjá fyrir neinum, ekki einu sinni
sjálfum þér.
— Er það ekkert fleira?
— Ég vil ekki að eins fari fyrir Dor-
is og Maríu forðum, sagði Bettina
hvasst.
Pedro drúpti höfði og starði niður í
borðdúkinn. Þegar hann leit aftur upp
og hóf máls var rödd hans ekki lengur
reiðileg:
— En við vorum bara börn, sagði
hann lágt. — Við ....
— Ef þú elskar Doris í raun og veru,
þá ætti stundar aðskilnaður ekki að
skipta neinu máli, greip hún frammí
fyrir honum, því að hún sá, að dansin-
um var lokið.
Allur ljómi var horfinn úr augum
Pedros. Raunamæddur á svip bauð
hann Doris upp og þau gengu saman út
á dansgólfið.
Lengi vel þögðu þau bæði. Ferskt loft
barst frá dyrunum, Þau hættu að dansa
og fóru út á svalirnar til þess að geta
veið ein. Það var svalt og Doris fór að
skjálfa. í næstu andrá var hún í faðmi
Pedros og af atlotum þeirra mátti ætla,
að þau reiknuðu með, að hver sekúnda
væri þeirra síðasta.....
— Ó, sagði hún, þegar hann sleppti
henni. — Hvað eigum við að gera?
— Þú verður að lofa mér að hugsa
alltaf um mig og gleyma mér aldrei.
Hún leit óttaslegin upp til hans.
— Áttu við, að þú ætlir að fara þína
leið og skilja mig eina eftir hérna?
Hann strauk hár hennar blíðlega og
sagði:
—- Þú verður að vera hugrökk. Móðir
þín er gjörsamlega ósveigjanleg. Hún
vill skilja okkur að og hún hættir ekki
fyrr en hún hefur komið mér til Mexico.
Doris fór að gráta.
— Það verður aðeins í nokkra mán-
uði, hvíslaði Pedro. — Þú verður að
skilja, að ég fer alls ekki til Mexico af
fúsum vilja. Ég er beinlínis neyddur
til þess.
— Og kemurðu áreiðanlega aftur til
mín?
Rödd hennar var svo lág og veiklu-
leg, að hann gat naumlega heyrt hvað
hún sagði.
— Ég sver, að ég kem aftur. Þér er
óhætt að treysta því ....
Þegar þau yfirgáfu öll veitingastað-
inn nokkru síðar, virtist Doris vera ró-
leg. En andlit hennar var mjög fölt.
Þau óku Ursulu fyrst heim, en hún
bjó í námunda við háskólann. Síðan
héldu þau til Bursagasse. Enginn sagði
Framhald á bls. 36.
29
FALKINN