Fálkinn - 27.06.1962, Page 12

LEGSTEINN
k
GRÖF
HENNAR
í gærmorgun kom pósturinn með
bréf frá danska vini mínum Lou í Mið-
Afríku; blaðaúrklippu úr Northern
Rhodesia News. Á úrklippuna var skrif-
að: — Svona fór það þá. — Kveðja,
Lou.
Það voru eftirmæli Önnu Hesters, sem
hann sendi — átta stuttar línur á smá-
blaði. Hvílíkur fjöldi kvenna, sem deyr,
hugsaði ég. f dánartilkynningum stend-
ur, að okkar ástkæra móðir, amma og
langamma hafi fengið hægt andlát.
Anna fékk ekki hægt andlát, og hún
var ekki móðir né amma neins. Einskis
— ekki einu sinni kona Vaughan
Hesters lengur.
f blaðaúrklippunni stóð: — Ndola,
1. 11....fann í morgun líkið af mrs.
Anne Hester í sundlaug frúarinnar.
talið er, að frú H. hafi hrasað og fallið,
þannig að hún við fallið hafi rekið höf-
uðið í og þannig drukknað meðvitundar-
laus. Frú H. var óklædd, og baðsloppur
hennar fannst við laugina. Hún var
vel efnuð og þekkt meðal þeirra, sem
unnu veðhlaupum. Hún var brezkur
ríkisborgari. Frú H. var 45 ára og lætur
ekki eftir sig neina erfingja.
Síðustu daga hlutu ótal samtöl í vín-
krám í Jóhannesarborg allt til Nairobi
að hafa hafizt með: — Hafið þið heyrt
um Hester? .. . Líferni hennar var
ævinlega ágætt samræðuefni í vínkrám
í Kongó, Kenya og Ródesíu, og dauði
hennar hlaut því einnig að verða það.
★
Ég gekk lengi suður á bóginn, með-
fram ströndinni. Hafið var eini nábúi
smásaga
eftir anna ladegaard
minn í vestri -—• það var eins og ég
gengi á blárönd Evrópulandabréfs og
hefði heimskortið frammi fyrir mér.
Mér fannst ég geta séð niður gegnum
öll löndin og geta rifið þetta lausa,
þunna efni, sem var tíminn, í burtu.
Fortíðin var orðin áþreifanleg eins og
sandurinn undir fótum mínum.
Ég sá Önnu Hester 1 fyrsta sinn fyrir
8 árum, þegar ég var nýkominn til
Afríku. Við Lou höfðum komið frá
Norður-Ródesíu yfir landamærin til
Kongó, til þess að fá okkur rauðvín
og koníak á vínkrá, sem byggði þá af-
komu sína á því að svala þorsta þurf-
andi viðskiptavina sunnan við landa-
mærin. Við höfðum setið og rabbað
saman í svosem klukkustund, drukkið
smávegis og snætt danskan dósaost,
þegar inn komu. Nei, þau lögðu undir
sig krána. Konan var í reiðfötum.
Skyrta hennar var blettótt og skítug
af ryki og svita, og það var hestalykt
af henni. Mennirnir tveir voru báðir
í hvítum smoking og allnokkuð drukkn-
ir. Annar þeirra hafði lagt hönd sína
á mjöðm hennar og ýtti henni á undan
sér milli borðanna. Þau létu eins og
þau ættu krána.
Lou tuldraði: — Eins og hestaeig-
andi, sem er að sýna myndarlega hrissu
á dýrasýningu ... og ég leit undrandi
á hann.
— Þekkirðu hana þá, spurði ég.
— Svolítið, sagði hann þurrlega. —
En það er ljótt til þess að vita, að hún
sé að fara í hundana. Anna Hester
heitir hún. Hún á stóran búgarð hér
rétt fyrir utan Ndola. Þeir segja að hún
sé vellrík.
Hún er fögur — há, ljóshærð og grá-
eygð, en ótrúlega skítug og virtist það
og mennirnir tveir ekki skipta hana
neinu.
Blökkuþjónn tók við pöntunum
þeirra, og annar maðurinn hrópaði upp
og virtist gramur. Yfirleitt gekk svo
mikið á fyrir þeim, að við hin sátum
þegjandi og gláptum á borðið þeirra,
sem var eins og leiksvið og þau leik-
endurnir.
Mér fannst ég verða hið mesta snyrti-
menni, vegna þess að ég var ekki skítug,
og vegna þess að ekki var hestalykt af
mér. Ljóshærða hestakonan sat með
sígarettu í hendinni og flautaði milli-
rödd við lagið, sem leikið var á grammó-
fóninn, og það af mikilli leikni, enda
þess fullviss, að allir væru að hlusta
á sig. Stuttu seinna höfðu þau sig á brott
með miklum skarkala, og geigvænleg
þögn lagðist yfir litlu krána.
Lou vildi ekki segja mér neitt um
hana, — því að, sagði hann, — maður
má ekki aðeins þekkja hana af afspurn.
Nokkrum dögum síðar fór ég suður
á ný, og það liðu tvö ár, áður en ég
sá Önnu Hester aftur.
★
Við bjuggum í Noregi í stríðinu, mað-
urinn minn og ég, og einu sinni hætti
læknir nokkur í Osló næstum lífi sínu,
er hann skrifaði falska læknaskýrslu
um manninn minn, sem var orðinn full-
grunsamlegur í augum Þjóðverja.
Skýrslan sagði, að sjúklingurinn væri
fárveikur af lungnaberklum og hefði
verið lagður á háfjallaheilsuhæli. í
næstum 10 ár fann ég til sannrar þakk-
lætistilfinningar — ég gat aldrei full-
þakkað lækninum. Konur eru slæmar
með slíkt, þær drattast áfram með lífið,
eins og ferðaföggur.
Dag nokkurn komu tveir skólapiltar
inn í skrifstofu mína í Bulawayo í Mið-
Afríku. Þeir voru á leiðinni til Osló
12 tXlkinn