Fálkinn - 27.06.1962, Blaðsíða 19

SMASAGA
EFTIR
JACOB
HAY
ir höfðu gleypt við þættinum eins og
gamalli amerískri frænku. Og þetta
hefði orðið eins og andleg fæða fyrir
vesalings gamla manninn.
Síðan hefði hann farið með sögu sína
til einhvers lögfræðings, sennilega eins
af þessum samvizkulausu, og í samein-
ingu hefðu þeir lagt á ráðin, til að
mjólka hin amerísku sjónvarpssamtök.
Þó að Anderson, Anderson & frændi
notuðu dýrt og áberandi bréfsefni, var
það engin trygging fyrir heiðarleik
þeirra.
Og ef kröfur gamla mannsins væru
nú ekki of freklegar, hvers vegna ekki
að.. . Örlítil huggun til hans svona
síðustu æviárin myndi varla ríða Waggs-
hall, Thisby & Fineh að fullu. Auk þess
hermdu heimildir þeirra að SVARTI
RISINN hefði ávallt stundað glæpa-
mennsku sína af óvanalegri góð-
mennsku og heiðarleik.
Og það var meira að segja hugsan-
legt að gamli maðurinn væri fús til að
gerast tæknilegur ráðunautur. Það
gæti orðið ómetanleg auglýsing fyrir
þá að hafa sjálfan RISANN sér til að-
stoðar. En það þýddi líka algeran sigur,
sem gripinn var úr nær algjörum ósigri.
Flugvélin þaut áfram í næturhúminu
í átt til Englands og dögunarinnar. Og
Mike brosti í gegnum svefninn.
Það kom í Ijós að húsgögnin í skrif-
stofum Anderson, Anderson & frænda
í húsi nr. 21 við Pomander-stræti í
vesturhluta Lundúnaborgar, höfðu verið
valin af mikilli smekkvísi á dögum
Georgs hins þriðja, afþurrkuð síðla vors
1902 og látin ósnert síðan.
Skrifstofumaður vísaði Mike inn í
valhnotuþiljaða einkaskrifstofu Ander-
sons eldra, sem var, að því er Mike
virtist, eins og af einhverjum listamönn-
um hjá Madame Tussaud og ætlaður
til að fylla í ráðuneyti Gladstones.
— O, já. Já, já, hvein í hr. Anderson,
—■ þér eruð áreiðanlega hr. Davenant.
— Ég læt aldrei af undrun minni yfir
þreki og einbeitni ykkar Ameríku-
manna, minn kæri herra. Um leið og
hugmyndin fæðist er framkvæmdin
hafin.
Lögfræðingurinn gerði smá hlé á
ræðu sinni til að geta dregið heljarstórt
gullúr upp úr vasa sínum. — Mér skilst
að klukkan sé orðin ellefu, herra minn.
Það er venja mín að hressa mig á smá
súkkulaði eða tesopa og kexköku á
þessum tíma. Ég vona að þér gerið mér
þann heiður að fá yður hressingu með
mér.
— Með ánægju, svaraði Mike, og í
sömu andrá birtist þjónn í dyrunum
samkvæmt friðhelgri venju. Hann bar
stóran bakka, sem var á súkkulaðikanna
úr silfri, kexkökubakki úr silfri og tveir
bollar og undirskálar. Eins og prestur í
fornum trúarflokki hóf skrifstofumaður-
inn athöfnina með því að hella súkku-
laðinu í bollana, Mike skynjaði einhvern
óljósan og óþægilegan óraunveruleika.
Þetta var sízta umhverfið, sízta
andrúmsloftið, sem honum hefði dottið
í hug að hann myndi ræða í hina trylltu
og hamslausu ævi eins mesta stiga-
manns í æðisgenginni sögu Nevada.
— Síðan styrjöldin geisaði, hóf hr.
Anderson máls aftur og tók upp bollann
sinn, — hefur mér fundizt eins og
súkkulaðið hafi glatað einhverju af
bragði sínu og ilm. Og eins, stundi hann
löngunarfullur, — er jafnerfitt að fá
sómasamlegt og reglulegt Kína-te nú
á dögum.
-— U, já .. . sennilega, sagði Mike
hálf utanvið og velti fyrir sér, hvenær
Anderson, Anderson & frændi kæmust
að kjarna málsins. Hann dreypti á
súkkulaðinu, og hr. Anderson ræddi
um ýmis sjónarmið í garðrækt og öðrum
hugðarefnum, sem hann sagðist hafa
mikla unun af. Að lokum og með mikilli
eftirsjón sneri lögfræðingurinn sér þó
að málefni því, sem framundan var.
— Mjög viðkvæmt mál, hr. Dave-
nant, sannarlega mjög viðkvæmt. Eigin-
lega ekki sú tegund mála, sem við helzt
kjósum að fjalla um. En í þessu tilfelli. .
— Jæja, það var þá algjör ósigur
framundan eftir allt saman, hugsaði
Mike með sér. Þrátt fyrir þessa 18.
aldar viðhöfn, voru Anderson, Ander-
son & frændi ekki alveg Utan við hina
óforbetranlegu 20. öld. Og hver var
eiginlega frændinn?
— Ég er viss um að við getum komizt
að samkomulagi, sem er viðunandi fyrir
báða aðila, sagði Mike með hægð. —
Auðvitað þykir okkur leitt, ef óviljandi
hefur verið farið særandi um einka-
mál, og við erum reiðubúnir að gera
okkar bezta til að komast að niðurstöðu.
En að sjálfsögðu að því tilskildu að
þessi hr. Fitzgerald geti sannað að hann
sé SVARTI RISINN.
— Ah, ég er hræddur um að málið
sé ekki svo einfalt, hr. Davenant, og
hr. Anderson lét gómana á löngum
hvítum fingrum sínum nema saman rétt
fyrir neðan hyrnda hökuna.
— Ah?
— Það getur verið að litið sé mis-
jöfnum augum á skoðanir skjólstæðings
míns, um hvað sé hagstætt samkomulag.
Og ég ætti kannske að bæta því við að
lagalega er engin fyrirstaða fyrir rétt-
mæti skoðana hans. En það, kæri herra,
er atriði, sem hann óskar að ræða við
yður sjálfur. — Þér gætuð þá ef til vill
upplýst mig, hvar ég get hitt hann?
— Ég hef leyft mér að undirbúa fund
ykkar. Ef þér gætuð hagað því svo til,
að þér væruð á gistihúsi yðar eftir mið-
degisverð í dag, mun frænka skjólstæð-
ings míns, ungfrú Patricia Fitzgerald,
hitta yður þar og fylgja yður til frænda
síns. Og þá, herra minn, leyfi ég mér
að óska yður hins bezta. Ég efast um
að við eigum eftir að sjást aftur.
Það var hlægilegt. — Jú, vissulega,
mótmælti Mike. — Við eigum eftir að
ganga frá öllum lagalegum smáatrið-
um.
Hlutirnir virtust gjörbreytast í einni
svipan. Og þessi stúlka. Einhverra hluta
vegna hafði Mike aldrei hugsað sér
SVARTA RISANN sem fjölskyldu-
mann eða að hann ætti ættingja.
— Skjólstæðingur minn er mjög stað-
fastur í skoðunum sínum, sagði hr.
Anderson. — Ég vona, að þér eigið
Framh. á bls. 34
FALKINN 19