Fálkinn - 27.06.1962, Blaðsíða 30

Legsteimi á gröf . . .
í’rh. af bls. 28
séð um skilnaðinn í kyrrþey, rétt eftir
stríð. Fólk er lágkúrulegt, finnst yður
það ekki? Vaughan var orðinn leiður
á mér, og þetta með barnleysið höfðum
við vitað bæði síðan 1938, þegar við
giftumst. Meinið var bara það, að ég
var alls ekki orðin þreytt á Vaughan,
þvert á móti, segi ég næstum.
Nú, en nú á Vaughan son og ég á
búgarðinn og talsverða fjárfúlgu.
— Það fara víst um mig hinar verstu
sögur, er það ekki? spurði hún skyndi-
lega.
— Eins slæmar og hægt er að hugsa
sér, stúlka mín, sagði ég, og við hlóg-
um báðar.
— Sannaðu til, þetta er vafalaust
allt satt, sem sagt er, sagði hún og
kinkaði kolli.
★
Ég sá hana einu sinni fulla örvænting-
ar og næstum vitstolta af heift. Það
var árið 1956 — í október, þegar Ung-
verjaland barðist eitt gegn hálfum
heiminum.
Ég minnist orða Adams. Hið eina,
sem Anna þoldi ekki: fólk á flótta.
Flóttamenn á vegum úti: börn og gamal-
menni, foreldrar og húsdýr og hundar.
Ég veit ekki, hvernig skerfur hennar til
Ungverjalands varð, en ég veit að þegar
hún varð að hjálpa, þá hjálpaði hún,
þar til hana verkjaði í skrokkinn.
Ég hef séð hana hrokafulla, ósvífna
og ölvaða, eins og í fyrsta sinn á kránni
norður af landamærum Kongó. Ég sá
hana með fjölda karlmanna, sem hún
átti vingott við — ef til vill og ef til
vill ekki elskendum.
Ég var með henni og gyðingunum
tveimur, vinnuflokk, stuttu áður en ég
fór frá Afríku, og mér varð ljóst, að
Julie og Abraham voru einnig fulltrúar
þeirra manna, sem Adams talaði um:
flóttafólk. Frankfurt — Osló — Stokk-
hólmur — New York til Bulawayo —
löng leið.
Þetta var í síðasta sinn, sem ég sá
hana. Hún hafði ætlað að koma hingað
niður að hafinu og klettunum í fyrra
og nú aftur í ár.
30 FÁLKINN
í fyrrasumar sendi hún agnarstutt
bréf: Sorry — no time for travelling.
Bloody, bloddy Congo. Þykir fyrir því.
Engan tíma til að ferðast. Bannsetta,
bannsetta Kongó.
★
Sífelldur flóttamannastraumur hlýtur
að hafa farið yfir landamærin til Róde-
síu þessa mánuði, og Anna hefur séð
strauminn frá búgarði sínum. Bílar og
bílar og bílar og fótgangandi Evrópu-
menn og innfæddir, börn og gamal-
menni, foreldrar og húsdýr. Um jólin
skrifaði hún, að hún væri þreytt, en
nú kæmi hún örugglega í ágúst eða
september næsta ár.
★
Það leið fram í ágúst — og septem-
ber, og flóttamannastraumurinn til
suðurs byrjaði á ný frá Kongó. Ég veit
ekkert, nema það, sem ég las í tilkynn-
ingunni frá Northern News, að mrs.
Hester hafi fundizt drukknuð í sund-
laug sinni.
Það hlýtur að hafa verið í byrjun
hitatímans, og ef til vill hefur Anna
farið þangað, einungis til þess að kæla
sig fyrir svefninn. Hún hefur kastað
sloppnum á laugarbarminn, stokkið út
í en hlekkzt á. Kannski sat hún ein
og lék á grammófón, eins og hún var
vön — og drakk koníak. Hún var
kannski ekki einu sinni ódrukkin. Eða
. . . . Nei, ég veit ekkert.
Anna Hester er dáin. Hún lét ekki
eftir sig neina erfingja, stóð í dagblað-
inu. En hún hlýtur að hafa látið eftir
sig nálægt 90 guðdætur — stúlkur, sem
allar hétu sama nafninu.
KATItÍN
Framh. af bls. 23
alla muni að bera kremið, sem ég
keypti handa þér, á hendur þínar og
olnboga.
Kæra dagbók! Ég held að ég verði nú
að hætta, því að ég er ósköp þreytt,
næstum því eins þreytt og þegar ég
skúraði gólf á barnaheimilinu. En
fröken Brown ætti bara að sjá mig
núna, — í ljósgulum sikináttkjól og rós-
óttum inniskóm! Ég er viss um, að það
mundi líða yfir hana.“
Sama kvöldið sat sir Richard niðri í
bókaherberginu sínu við skrifborðið
sitt og leitaði í bunka af gömlum bréf-
um og skjölum. Einhvers staðar hlaut
hann að finna fátæklega teikningu af
heimilinu í frumskóginum. Frú Bourne
hafði sent honum hana sem þakklætis-
vott fyrir peninga, sem hann hafði lán-
að fjölskyldunni. Hún átti að vera ásamt
einu af síðustu bréfunum sem hann
hafði fengið frá Kongó og að því er
honum virtist hlaut hún að hafa gert
teikninguna aðeins fáeinum mánuðum
áður en hún fórst. Hann slengdi bréfa-
bunkum óþolinmóður til hliðar og bless-
aði um leið þann vana sinn að fleygja
aldrei nokkrum hlut, sem hann fékk í
pósti.
Þarna var hún! Hann þekkti aftur
utanáskriftina á bréfinu. Sigri hrósandi
tók hann bréfið upp úr umslaginu, stutt
bréf með venjulegum þakkarorðum á-
samt einfaldri og barnalegri teikningu
af hvítri byggingu bak við nokkur
pálmatré. í forgrunni voru nokkrar inn-
fæddar konur ásamt grannvaxinni
stúlku með sítt hár. „Morgunn á plant-
ekrunni. f forgrunni er dóttir okkar,
Chaterine“, stóð svona til öryggis í
öðru horninu.
Hann hafði fengið hugmyndina síð-
degis, þegar hann hafði séð Katrínu úti
í garðinum með dagbókina sína í ann-
arri hendi. Munurinn var aðeins sá, að
Katrín blómstraði öll, en vesalings
stúlkan á teikningunni var ámóta óásjá-
leg og foreldrar hennar. Það var langt
síðan hann hafði fengizt við að teikna,
en hann vissi að hann hafði talsverða
hæfileika á því sviði og' gekk ánægður
að skáp og tók fram pappír og teikni-
áhöld.
Það var ekki fyrr en í dagrenningu,
að sir Richard var orðinn ánægður með
verk sitt. Þá safnaði hann samvizku-
samlega saman öllum þeim fjölda af
skyssum sem hann hafði gert og tók til
á skrifborðinu sínu. Hann setti teikni-
áhöldin afturí skápinn og gekk ánægður
til svefnherbergis síns eftir að hafa
rækilega gengið úr skugga um að eng-
in merki sæjust eftir þetta næturverk
hans. Undir hendinni bar hann ekki
aðeins teikninguna, sem hann var á-
nægður með, heldur einnig allar skyss-
urnar, sem hann ætlaði að brenna í sín-
um eigin ofni, til þess að þjónustu-
fólkið fengi ekki minnstu hugmynd um
það, sem hann hafði gert.
Við hádegisverðinn daginn eftir
reyndi hann hver áhrif þetta hefði á
Katrínu. Harris hélt áfram að bera á
borð, þegar sir Richard tók allt í einu
upp teikninguna sem hann hafði látið
innan í bók.
— Chaterine, sagði hann hægt. Ég
mundi allt í einu eftir því í gærkvöldi,
að móðir þín sendi mér stórfenglega
teikningu fyrir um ári síðan. Ég vil
endilega að þú eigir hana. Ég veit vel,
að þú manst ekkert af því sem gerðist
í lífi þínu í Afríku áður en slysið varð,
en þessi teikning getur ef til vill hjálp-
að þér ofurlítið að komast á sporið.
Augu Katrínar urðu stór af undrun.
Samtímis varð hún einnig mjög ótta-
slegin. Nei, þetta gat ekki verið satt
— hana hlaut að vera að dreyma. Það
var ekki nokkur vafi á því. Stúlkan
með síða rauða hárið, sem sat þarna
undir trénu, var hún sjálf! Hún, Katrín,
í algjörlega framandi umhverfi, á-
samt innfæddum konum, pálmum og
lágu, hvítu húsi með stórri verönd!
Harris starði einnig á myndina, en
áttaði sig fljótt og bauð Katrínu að fá
sér af fatinu. Hún tók ekki einu sinni
eftir því.
Frh. á bls. 33