Fálkinn - 27.06.1962, Blaðsíða 14

legur. Einn þeirra manna, sem maður
getur hugsað sér sem allt annað en
eiginmann. Töfrar hans lögðust eins og
mjúk ábreiða yfir mig, og hann heillaði
mig með orðum og rómi. Til allrar
hamingju vissi ég, að skjall hans var
innantómt þvaður, en mér þótti engu að
síður vænt um það. Hann kom eins
fram gagnvart þybbnu norsku konunni
sinni, og hún trúði að minnsta kosti á
töfra hans og skjall. Augu hennar lýstu
skilyrðislausri undirgefni.
Meðal gestanna kannaðist ég aðeins
við tvo, dönsk hjón, sem einnig áttu
búgarð. Við stóðum með hendurnar full-
ar af glösum og sígarettum og mynduð-
um illkvittnislega danska eyju í hafi
veluppalinna, brezkra radda.
— Og hún þarna, sagði frú Strand-
gaard, hún er enn að eltast við Adams.
En hún fær hann ekki. Þær eru reynd-
ar allar að eltast við hann, en það fær
hann engin.
LITLA SAGAN:
HUNDURINN
MINN
Hundar eru alls ekki eins vitrir og
menn vilja láta vera, að minnsta kosti
ekki Hertogi minn. Reyndar er það til,
að einstakar hundategundir skari fram
úr öðrum að vitsmunum, en þá ætti
Hertogi að vera vitur, því að í æðum
hans rennur bæði blóð úr Cocker Spaní-
el hundi og kynblendingi hér úr hverf-
inu, sem átti kyn sitt að rekja til
Schæfers lögregluhunds, en þeir ku
vera vitrastir allra hunda.
En Hertogi er bara heimskur rakki.
Og þótt maður komizt svo að orði um
hann, er hann svo innilega gott grey,
að maður getur ekki annað en þótt vænt
um hann.
Hann lærir til dæmis aldrei að
hlaupa niður á götuna eftir dagblað-
inu. Og enda þótt við lifum á þeim
tímum, þegar blaðadauði er hvað tíð-
astur, og vandinn því minni að velja
rétt blað, þá lærir hann það samt aldr-
ei. Viljinn er nógur, en hæfileikann
skortir.
— Togi, komdu hér. Getur þú stokk-
ið niður í söluturninn og sótt blaðið.
Togi dinglar ákaft rófunni, hann er
til í tuskið.
— Blaðið Togi, eins og þetta hérna.
Þefaðu af því.
Ég hélt blaðinu frá því í gær fyrir
framan hann.
— Þetta geturðu vel gert. Svona af
stað með þig, fljótur nú.
Togi hljóp út um dyrnar eins og
14 FÁLKINN
— Það vantaði nú bara. Mér gramdist
tilhugsunin. Hann á nú einu sinni konu,
og hún er auk þess indæl.
Erik Strandgaard hló þurrt og sagði,
að ég væri víst ekki málinu allskostar
kunnug:
— Og nú ætla ég að þvaðra einu
sinni. Það er sagt, að Gordon Adams
hafi átt sér eina ást, daðrað við þær
fjölmargar og síðan átt eitt hjónaband.
Hann fékk ekki Önnu Hester, svo að
það skipti litlu, hver það varð, hún varð
aðeins að vera gæf og eftirlát við hann.
Þessa konu fann hann í veiðiferð í Nor-
egi fyrir 5—6 árum, og nú Þykir honum
afar vænt um drengina hennar. Þér
getið ímyndað yður framhaldið — hún
dýrkar hann, eins og þér sjáið. Og
Adams er annars bezta skinn.
— Er þessi Anna Hester há og ljós-
hærð og lítur auk þess út fyrir að hafa
fæðst á hestbaki, spurði ég.
Lítil holdug hönd á handlegg mínum
kólfi væri skotið. Fimm mínútum síðar
kom hann ljómandi af gleði, með spýtu-
prik, stein, nagað kjötbein. Dag nokk-
urn kom hann inn með barnahúfu, —
ég var samt ekkert hræddur um, að
hann hefði etið barnið. Upp á slíku
hefði Togi aldrei getað fundið. Hann
er ógurlega gott grey, en heimskur.
Hið eina, sem hann hefur aldrei kom-
ið með, er blað. Já, reyndar kom hann
nú einu sinni með hálfsmánaðargamalt
'blað, sem fisk hafði verið pakkað í.
Þetta var á sunnudegi, en þá hafði ég
reynt að senda hann eftir nokkrum
snúðum út í bakarí.
Annarra manna hundar geta vel far-
ið út í bakarí með körfu í kjaftinum og
komið til baka með sex snúða og tvö
vínarbrauð.
Það getur Togi ekki.
Hann er svo heimskur, svo heimskur,
en gott grey. Ég hef líka reynt að temja
hann sem veiðihund og það var um
það, sem ég ætlaði að segja ykkur.
Ég á mág, sem búsettur er uppi í
sveit og hann leyfir mér við og við að
fara í veiðiferð um engin. Ég hef einn-
ig iðkað svolítið veiðar við vötn og not-
að þar gerviendur sem agn. Aðeins einu
sinni hef ég haft Toga með mér. Það
Framh. á bls. 32.
þaggaði niður í mér. Það voru einhver
ósköp af gulli og demöntum á hendinni,
og eigandi skartgripanna var dökkleit
lítil kona með ljómandi augu og hörund
eins og gullið hunang.
— Ég er Julie Glæser, sagði hún —
og mrs. Hester er góð vinkona mín. Mín
og Abrahams... Seinna skildi ég,
hversu mikils virði það var, þegar
annað þeirra sagði: — Vinur minn. og
hjá þeim hitti ég loks Önnu Hester.
Glæserhjónin bjuggu ekki langt frá
mér, og þau óku mér heim kvöld eitt.
Við höfðum auðvitað talað ensku saman,
en á leiðinni heim fóru þau að tala
bjagaða norsku og sögðu: — Við erum
fyrrverandi Norðmenn — gyðingar,
skiljið þér, og við þekktum mr. Adams
lítilsháttar í Osló.
Ég sagði þeim, að ég væri dönsk-
norsk, en að ég þekkti aðeins fyrri eigin-
mann hennar.
— Þá verðið þér að koma til okkar
og við til yðar, til þess að við getum
komizt að því, hvernig okkur kemur
saman, er það ekki? sagði Abraham og
auðvitað vissum við öll þrjú, að hann
sagði þetta einmitt, af því að við vorum
öll þess fullviss, að okkur kæmi prýði-
lega saman.
Heimili þeirra var eins vingjarnlegt
og þau sjálf. Þau voru bæði fædd í
Þýzkalandi, en höfðu komizt í tíma til
Noregs. Þau hljóta að hafa verið gædd
sjötta skilningarvitinu, því að í marz-
mánuði 1940 fluttust þau til Svíþjóðar
og þaðan til Ameríku. Og loks enn einu
sinni — í síðasta sinn, fullvissuðu þau
mig um — til Afríku. Hann var lögfræð-
ingur, og hún var einnig með háskóla-
gráðu — en nú seljum við húsgögn,
sögðu þau. — Góð húsgögn.
Ég sagði, að það hlytu að vera skratti
góð húsgögn, ef dæma mætti af bifreið
þeirra og demöntum Julie, og þau voru
ekki spör á að hlæja að þessu. Yfirleitt
voru engir byrjunarörðugleikar við
kynni okkar. Við ræddum um Evrópu,
mat, bækur og hljómleika Julius Katch-
ens í City Hall laugardaginn áður.
Þegar ég spurði þau um Önnu Hester,
sögðu þau svipað og Lou fyrir tveimur
árum:
— Allir þekkja hana og dæma af af-
spurn. Hún er vinur okkar og ef —
þegar — þið hittizt, getið þið sjálf dæmt
hvort um annað.
Allir þekkja vafalaust það fyrirbæri,
er menn rekast á annarlegt orð eða
heyra um óþekkta persónu í fyrsta
sinn, og svo næstu daga og vikur, rekst
maður þrá sinnis á þetta orð eða þessa
persónu.
Anna Hester skaut upp kollinum
nokkrum dögum síðar — og öllum að
óvörum.
Hinn innfæddi skrifstofudrengur,
Josiah, sagði mér, að kona hans hefði
eignast dóttur. Brúnt andlit hans ljóm-
aði af taumlausu karlmannsstolti, og ég
sagði: — Það var gaman, Josiah — á
morgun færðu bonzella, gjöf, sem þú
Framh. á bls. 28.