Fálkinn - 27.06.1962, Blaðsíða 18

Þeir voru komnir í vandræði með
sjónvarpsþáttinn Frontier Gun. Ekki
svo að skilja að hann borgaði sig ekki,
því að í því tilliti skaraði hann fram
úr öllum öðrum sjónvarpsþáttum. Og
ekki voru það duttlungar í sjónvarps-
stjörnunum núna, því að Scott Freigh
hafði verið keyptur ánægður með viss-
um hundraðshluta af hagnaðinum, og
hann var því sæll eins og lítill strákur
með bíl í sandkassa.
Hann lék hið óafturkræfa hlutverk
Sheriff Sam Bayards, sem haldið hafði
uppi lögum og reglu í Nevada með
fránu augnaráði og einni marghleypu.
Nei, vandræðin voru annars eðlis og
orsökuðust af einu bréfi. Bréfi rituðu
á hrjúfan og dýran pappír, og það bar
áletrunina Anderson, Anderson &
frændi, málafærslumenn og hrollvekjar.
— Vér leyfum oss að vekja athygli
yðar á þeirri staðreynd, skrifuðu Ander-
son, Anderson & frændi með stakri
hæversku, að sjónvarpsþátturinn Fron-
tier Gun er svívirðileg og óþolandi árás
á einkamál skjólstæðings okkar, M.
Fitzgerald, þar sem honum er lýst sem
persónu þeirri, sem kölluð er SVARTI
RISINN. Svo framarlega sem hagstæð
og bætandi áhrif verða ekki þegar í
stað framkvæmd, munum vér hefja
nauðsynlegan og lagalegan málarekstur,
til að fá innheimtar bætur og banna
frekari sendingar, sem skaðað geta
skjólstæðing okkar. Vér kveðjum yður
með fullri virðingu og erum yður ávallt
til auðmjúkrar þjónustu.
— Þetta ér allt svo mikil fjarstæða,
sagði J. Van Riper Waggshall og togaði
önuglega í kragahornið á hinum sér-
lega vel klæðskerasaumaða jakka sín-
um.
— Fráleitt, samsinnti Ronald Thisby
og rak þungan gullpenna af miklum
krafti niður í minnisblokkina sína,
18 FÁLKINN
SJONVARPS
ÞÁTTURINN
sem lá á gríðarstóru og skínandi mahó-
ný-fundarborðinu.
-— Mér finnst ég sjá kynstrin öll af
skemmtilegum auglýsingabrellum, taut-
aði Dugal Finch, yngsti meðlimurinn,
— en í rauninni er það hlutverk Daven-
ants.
— Ég gæti ekki verið þér betur sam-
mála, sagði G. H. Bostwick, varafor-
seti ábyrgðarmanna Sjónvarpssamtaka
Meginlandsins. — Hvernig lízt yður á
málið, Mike?
Mike Davenant leit upp frá litlu
gálgunum og frá bjargarvana fórnar-
lömbunum, sem hann hafði verið að
teikna í minnisblokkina sína. Magurt
andlit hans bar alvarlegan svip. Þar
sem hann var framkvæmdastjóri þátt-
arins Frontier Gun, var ætlast til þess
af honum, að hann hefði svör á reiðum
höndum, hvort sem þau snertu yfir-
drátt hjá Scott Freigh, timburmenn
hjá handritahöfundinum eða beiðni
einhvers ábyrgðarmannsins um að ein-
hver vel gefin frænka hans fengi hlut-
verk Mamie, hinnar góðhjörtuðu eigin-
konu og lífsneista Sheriff Sam Bayards.
— Byssuhlaupi er beint að okkur,
sagði hann hægt. — Stóru byssuhlaupi,
sem1 gleypt getur einhver fjárhagsleg
reiðinnar ósköp. Athugið bara málið.
Allur þátturinn er byggður á andstæð-
um hins góða og hins illa. Sheriff Sam
Bayard er ímynd hins góða, og við erum
öruggir gegn honum, eftir að við töluð-
um vel við þá, sem eftir eru af fjöl-
skyldu hans í Nevada.
— En SVARTI RISINN endurspeglar
hið illa. Og heimildir okkar herma að
Sheriff Sam Bayard hafi að lokum
skotið hann í bardaga, sem átti sér stað
einhvers staðar 1 hlíðunum hjá Klofnu
Hauskúpunni í Nevada. Og eftir því
sem sagnir herma, var skotið banvænt,
og SVARTI RISINN skjögraði í hvarf
aðeins til að deyja. Líkaminn fannst
aldrei, og hinir innfæddu álitu, að
gammarnir hefðu séð um afganginn.
En sannanir eru engar.
—- En ef þessi M. Fitzgerald er raun-
verulega SVARTI RISINN, þá hlýtur
hann að vera meira en hundrað ára
núna, kveinkaði J. Van Riper Waggs-
hall. — Hvers vegna héldum við okk-
ur ekki við skáldskapinn, Davenant?
— Vegna þess að þið vilduð fá eitt-
hvað til að keppa við Wyatt Earp, Bant
Masterson og Villa-Bill Hickok, svaraði
Mike alúðlega. — Og Sam Bayard var
einn af þessum fáu raunverulegu marg-
hleypu-hetjum, sem við áttum eftir að
lofsyngja á tjaldinu okkar. Og gleymið
því ekki, að þeir byrjuðu ungir í þá
daga, og SVARTI RISINN þyrfti ekki
að vera meira en eitthvað yfir áttrætt.
En auðvitað þyrfti þessi náungi, Fitz-
gerald, að sanna að hann væri raun-
verulega SVARTI RISINN.
— Við höfum þegar meira en eina
og hálfa milljón eftir þáttinn, hluthaf-
arnir eru ánægðir. Við getum alls ekki
farið að skerða þáttinn, og það er orðið
of seint að breyta söguþræðinum, hug-
leiddi J. Van Riper Waggshall vesal-
lega. — Hvað gerum við, Mike? h
— Hvað? sagði Mike. — Við gerum
kaup. Og hann stóð upp af mjúkum
leðurstólnum eins hár og grannur og
hann var. — Þið getið náð í mig á
Barchestergistihúsinu, herrar mínir. Og
ef þið vilduð gjöra svo vel að hafa mig
afsakaðan, ég verð að ná í flugvélina
til Lundúna.
Hátt yfir Atlantshafi endurskoðaði
Mike aðstöðuna, endurnærður eftir
ágætan miðdegisverð. Enginn vafi lék
á því að þetta gat orðið verulegt áfall.
Því miður var aðstaða Waggshall.
Thisby og Finch lagalega óverjandi.
Eftir að hafa þegið glas af sterku koní-
aki hjá flugfreyjunni var Mike búinn
að gera sér skýra mynd af M. Fitzgerald.
Einn og aldurhniginn, í þröngu þak-
herbergi og eftir margra ára útlegð
frá fósturjörð sinni, var hann sennilega
að reyna að bæta sér upp hina skömmu
stund, sem hann átti eftir.
Og kannske eitthvert kvöldið, þegar
hann hefði staldrað við hjá uppáhald
kráarkytrunni sinni, hefði hann séð
Frontier Gun í sjónvarpinu, en Bretarn-