Fálkinn - 27.06.1962, Blaðsíða 28

Legstcinn á gröf ...
Frh. af bls. 14.
færir henni frá mér. Hvað á hún að
heita?
— Anna Hester Matimba, svaraði
hann, og myrk augu hans litu mein-
leysislega á forviða andlit mitt. — En,
sagði ég, — hvernig datt þér það í hug?
— Ég þekkti frú Hester. Allir þekkja
frú Hester, bætti hann glæsilega við.
Josiah var frá Norður-Ródesíu. Chingola
víst, ef ég mundi rétt, og ,,allir“ þar
um slóðir þekktu hana vel. Mér varð
hugsað til hinnar grönnu, hrokafullu
konu og brosti. Ætli hún kynni að meta
þessa litlu svörtu nöfnu sína?
— Hún verður þá sú þrítugasta og
sjötta, sagði Josiah, og mér blöskraði
þessi frjósemi.
— Almáttugur, Josiah, hvað áttu þá
margar konur?
Hann leit á mig særður og hristi höf-
uðið: — Frú mín, ég á eina konu og
þrjú börn.' Dóttir mín er þrítugasta og
sjötta Anna Hester.
Síminn skar víst á samtalið í þessu,
og ég talaði ekki við hann fyrr en dag-
inn eftir.
Sendill kom með hraðsendingu til
Ndola.
— Minnsta vigt, sagði ég — 5 shill-
ingar.
Ég leit á heimilisfangið: — Frú Anna
Hester . . . Innihald: tveir silkiklútar.
mér datt snöggvast í hug að skrifa í
dálkinn undir „sérstökum athugasemd-
um“: Anna Hester númer 36 Matimba
fædd í gær. Allt gott að frétta.
—Þekkir þú mrs. Hester í Ndola, Pat,
spurði ég samstarfskonu mína.
— Hún er mesta tófa, svaraði hún
án hugsunar. ■—• Ég held nú það. Það
þekkja hana allir í Norður-Ródesíu. Að
minnsta kosti þegar við bjuggum þar,
en það komst eiginlega enginn innundir
hjá henni. Við ekki heldur — þannig.
Góðan daginn, mrs. Hester, skilurðu.
Við þekktum hana bara. Einu sinni
var hún í Elizabethville með þessum
Frakka eða Belga eða hvaða útlending-
ur hann nú var, þá veltu þau . ..
— Pat, greip ég fram í fyrir henni
og reyndi að látast vera særð og hrygg.
— Segðu ekki neitt. Hún er vinur fjöl-
skyldunnar, laug ég.
Hún þagnaði fýld, og ég komst aldrei
að því, hverju þau veltu. Bílnum
kannski? Ljósastaur? Kannski var það
styttan, sem stóð fyrir utan Hótel
Albert?
Mr. Adams hinn ómótstæðilegi kom
inn skömmu fyrir kl. 5 og spurði, hvort
mig langaði ekki í bjórglas eftir lokun.
Hann daðraði riddaralega við mig í
hálftíma og kom svo loks með spurn-
ingu, sem augsýnilega var orsök komu
hans: — Vitið þér, hvort kona frá
Ródesíu er í heimsókn hjá Glæser-
hjónunum þessa dagana?
— Núja, Anna Hester, sagði ég um
hæl og varð þeirrar ánægju aðnjótandi
28 FÁLKINN
að sjá dökkan, óklæðilegan roða stíga
upp í hið karlmannlega andlit.
— Sjáið þér til, sagði hann og sneri
sér vandræðalega að bjórglasinu. — Við
Anna höfum þekkzt í Englandi, næstum
síðan við fæddumst.
Hann rak í vörðurnar, og ég sagði,
eins og til að bæta fyrir mig: — Hún
hlýtur að vera heillandi persóna. Og
svo falleg.
Hann leit upp frá glasi sínu: Meinið
þér það? Margar konur vilja ekki viður-
kenna það.
— Hún var að eignast nöfnu númer
36 hérna í bænum, sagði ég, og hann
hló við hátt.
— Nú, það er þá svo komið. Þekkið
þér söguna? Ég tala annars svo lítið um
Önnu, hún er vinur minn. En þessi saga
er betri en margar aðrar, og Anna á
skilið, að sögð sé falleg saga um hana
stöku sinnum.
— Anna og belgískur vinur hennar
voru á leiðinni heim úr samkvæmi, sem
hafizt hafði svosem 30 klukkustundum
áður. Klukkan hlýtur að hafa verið
nálægt miðnætti — daginn eftir, skiljið
þér. Það var hellirigning, og Anna ók
Landrovernum sínum, því að það var
eini bíllinn, sem komizt gat um leðjuna.
Þau voru víst vel drukkin, bæði tvö,
maður hlýtur að draga þá ályktun —
30 stunda drykkja — og þau skriðu og
skjögruðust út í nóttina og sungu há-
stöfum, og þegar á stað var komið, steig
Anna skyndilega á hemlana. Á móti
þeim kom vesælasta fylking, sem hugs-
ast getur á rigningarnótt á blautum
moldarvegi: fbúar heils þorps inn-
fæddra á flækingi, 30—-40 fullorðnir,
ógrynni af mögrum, tjásulegum krökk-
um, hundum, skepnum og úfnum, votum
hænsnum í körfubúrum á höfðum
kvenna. Enginn mælti orð. Hersingin
þrammaði leðjuna og leit í blindni á
ljósin frá bílnum.
Það er ekkert í heiminum jafnömur-
legt og flóttamenn á vegum úti. Anna
hefur séð þetta áður, og hún umber
ekki að sjá fólk á flótta.
Hún lét sig ekki muna um það, og
án þess að hugsa sig um tók hún í fóst-
ur allt þorpið, þangað til þurrkatíðin
kom og engi þeirra gægðust aftur upp
úr fljótinu og þau gátu framfleytt lífi
sínu á eigin jörð.
Anna átti brennda steina í nýja
hlöðu, og úr þessum steinum byggðu
þau á þremur dögum heimsins stærsta
hundakofa. Eða það kallaði Anna hýsið.
Fulltrúi innfæddra í héraðinu barði sér
á brjóst í örvæntingu og hreiðraði síðan
umyrðalaust um sig hjá henni og
hreyfði sig ekki í marga mánuði. Öll
þessi tökubörn brutu illa í bága við
siðvenjur. En ekki getur þetta hafa
brotið í bága við lögin, því að þorps-
búar höfðust við í hundakofanum næstu
fjóra mánuði í trássi við umkvartanir
fulltrúans varðandi allar siðavenjur. —
Þér megið ekki halda, að Anna sé neinn
kristniboði. Hún reynir aldrei að kenna
öðrum eigin lifnaðarhátt eða troða upp
á þá trú eða æskilegum klæðaburði.
Hlutverk hennar var að útvega þorps-
búum húsaskjól og um leið að gefa
þeim eitthvað ætilegt.
Hún lét þorpsbúa um að sjá um sig
að öðru leyti.
Það er oft sagt um einn og annan
hérna, að hann eða hún geri allt fyrir
innfædda. Anna skeytir ekki um það,
þannig. Hún hegðar sér engan veginn
á sérstakan hátt gagnvart mönnum með
annan hörundslit. Hún er bara alltaf
hún sjálf.
Þorpsbúar ákváðu síðar að endur-
gjalda vináttuvott hennar ríkulega. Öll
stúlkubörn í þorpinu áttu að fá nafnið
Anna, meðan Anna lifði. Anna Hester
Samkangi — Kumalo — Matimba —
o. s. frv. Nú eru þær orðnar 36, ha!
Síðast, þegar ég sá hana, voru þær 30.
Það fæðast nálægt 12 stúlkum á ári,
og Anna er ekki orðin fertug enn, svo
að ef hún drekkur sig ekki í hel eða
ekur á eða dettur af hestbaki,, ætti
hún að geta orðið guðmóðir svosem
500 stúlkna, áður en hún nær sjötugu.
Við verðum að hafa það hugfast, að
nýja kynslóðin tekur við, þar sem sú
gamla hættir. Hann brosti kalt. — En
tölum ekki um það. Þessi tilhögun
kemur aðeins Önnu sjálfri og þorps-
búunum hennar við, og ekki segir Anna
þetta neinum.
★
Stuttu síðar hitti ég hana svo loks
hjá Glæser-hjónunum, og við urðum
vinir. Eiginlega var ég víst orðinn vinur
hennar, löngu áður en við höfðum sézt.
Þegar ég síðar fluttist til höfuðborg-
arinnar Salisbury, heimsótti Anna mig
oft næstu 4—5 árin. Ekki vantaði
hana peninga. — Skerfur Hesterfjöl-
skyldunnar, sagði hún með uppgerðar-
stolti. — Þau keyptu mig út fyrir dá-
laglega upphæð, þegar Vaughan, eini
maðurinn í þeirri kynslóð, sagði þeim
að ég gæti ekki eignast börn. Það var
Framhald á bls. 30.