Fálkinn - 27.06.1962, Blaðsíða 38

Sjónvarpsiþátiuriiiii
Frh. af bls. 36.
sem var fjárkúgari? Hugsanir hans voru
truflaðar af hrjúfri valdmannslegri
röddu: — Kæri herra Davenant, ég
vona að þér hafið sofið vel?
Við neðsta stigaþrepið stóð Montague
D’Arcy Fitzgerald, plantekrueigandi og
15. Montague-barón af Montague, ein
mesta plága gömlu Nevada og sá eini,
sem vitað var að komizt hefði lifandi
fram hjá nákvæmri marghleypu Sam
Sheriff Bayards. Mike fannst hann
minna sig á gamlan og gáfaðan fugl,
sem sennilega væri þroskaður og vals-
legur eftir öll árin, sem að baki lágu.
Björt og áhugasöm augun gægðust
framundan miklum og stálgráum auga-
brúnum, og fyrir neðan vel snyrt og
grátt yfirskeggið var munnurinn, hálf
skakkur af gamansemi.
— Góðan dag, herra, sagði Mike.
— Ég hef beðið með eftirvæntingu
eftir að hitta yður.
— Ég gæti hugsað mér það. Morgun-
verðurinn bíður okkar, drengur minn.
Á eftir getur verið að ég sýni þér gim-
steinana mína.
Mike varð fyrir miklum vonbrigðum
að Pat var ekki viðstödd morgunverð-
inn. Maturinn var bragðgóður, og við
disk hans lá þykk og leðurbundin úr-
klippubók. — Ég hélt að þér vilduð
kannske strax fá sönnun fyrir persónu
minni, sagði 15. baróninn góðlega. —
Enda þótt ég verði að segja að lýsing-
arnar í dálkunum á þeim, sem eftir-
lýstir voru fyrir stigamennsku og rán,
hafi ekki verið mér sérlega hliðhollar.
Þetta var undarlegasta úrklippubók,
sem Mike nokkru sinni hafði séð. Guln-
aðar úrklippur úr ýmsum dagblöðum
og tímaritum frá Nevada, svo sem
Cattleman’s Advocate og Carson City
Weekly. Öll staðfestu djöfullega kænsku
stigamannsins SVARTA RISANS. Með
greinum sást andlit, sem var undarlegra
og örlítið skuggalegra en andlit 15.
barónsins af Montague, og sum blöð
tilkynntu fimm þúsund dala verðlaun
fyrir að handsama viðkomandi, dauðan
eða lifandi, og ætlaði Nevada Námu-
félagið að greiða upphæðina.
Aftarlega í bókinni var myndskreytt
blaðsíða úr Lundúnablaði dagsett árið
1915. Þar stóð: Yfirforingi, Montague
Fitzgerald, írskur fótgönguliðsmaður,
gengur hér út úr Buckinghamhöll eftir
að hafa veitt viðtöku D. S. O-heiðurs-
merkinu. f bókinni var einnig lítil úr-
klippa úr „The Times“, sem tilkynnti
fráfall Alastair Edmund St. C. Fitz-
gerald, 14. baróns af Montague og síðan
arftöku sonar hans, Montague.
Þar sem ég var yngri sonurinn í ekki
of efnaðri fjölskyldu, tók SVARTI
RISINN til máls, — var útlitið fyrir
mig heldur vonlaust, eins og þér skiljið.
Þess vegna ákvað ég að auðgast á eins
skjótan hátt og mögulegt var. Og Ame-
ríka virtist hafa upp á hvað mest að
bjóða fyrir kappsaman ungan mann.
Vinnulitlar hendur mínar fengu reynslu
sína í gullnámunum, og tvisvar rákust
þær á auðævi. En í bæði skiptin var
það Nevada Námufélagið, sem sniðgekk
kröfur mínar. Það voru valdamestu og
samvizkulausustu samtök allra gull- og
silfurbarónanna. Og þá var það sem ég
ákvað að segja þessum illgjörnu þorp-
urum stríð á hendur.
— Og þér byrjuðuð á stigamennsk-
unni? tautaði Mike.
— Einmitt, drengur minn. Og takið
eftir því að aðgerðir mínar voru í eng-
um tengslum við Hróa Hött. Þær voru
allar hugsaðar eingöngu til að auka
minn eiginn hag og ef mér leyfist svo
að segja, þá varð ég bara leikinn í
þessu, þrátt fyrir höftin, sem ég setti
sjálfum mér.
— Höftin? spurði Mike.
— Ég einsetti sjálfum mér að skjóta
aldrei neinn, enda þótt freistingin væri
oft mikil. Og ég rændi aðeins lestir eða
vagna, sem fluttu varning Nevada
Námufélagsins.
— En þér voruð talinn góður skof-
maður! Hvernig skýrið þér það, herra?
— Ég æfði mig vandlega í að vera
fljótur að miða og ég varð ágætur skot-
maður. Og af því að ég gat hæglega
miðað á hvaða andstæðing sem var,
fyrirvaralaust, kom aldrei til þess að ég
þyrfti að hleypa af. Með því að skjóta
á silfurpening, sem kastað var upp í
loftið eftir minni skipan, sannaði ég
hvað ég hefði gert við aumingja Ljóta
Karlinn.
— Þegar ég hafði rakað saman ná-
kvæmlega einni milljón dala, en það
var sú upphæð, sem ég hefði fengið,
ef mér hefði verið leyft að vinna úr
fundum mínum, þá dró ég mig í hlé.
— Til að safna gimsteinum! sagði
Mike. — En Sheriff Sam Bayard sagðist
hafa skotið yður til bana í hlíðunum bak
við Klofnu Hauskúpuna?
— Blessaður hann Sam gamli, sagði
SVARTI RISINN óvænt. — Eiginlega
bezti náunginn, sem ég hef nokkru
sinni hitt. Sannarlega blíðlyndur skrípa-
karl og hjartað var gullsígildi. í stað-
inn fyrir undanþáguna, sem hann veitti
mér, því að það gat auðvitað alltaf
slysast svo til að hann truflaði mig í
vinnunni, þá skapaði ég þetta álit, sem
hann öðlaðist. Sam vissi alltaf um
áætlun mína, og þannig tókst honum
alltaf að koma á staðinn fáeinum
sekúndum eftir að ég var farinn. Stund-
um skutum við í átt til hvors annars,
svo að það liti betur út, en það var
alltaf hættulaust.
— Auðvitað fékk Sam þetta líka vel
iaunað, og í sannleika var síðasti fund-
ur okkar hjá Klofnu Hauskúpunni til
að ljúka endanlega uppgjörinu okkar
á milli. Og báðir hlutum við hagnað.
Þér munuð að Sam dró sig líka í hlé
skömmu síðar. Og við skiptumst oft á
vingjarnlegum bréfum, þar til hann dó,
löngu fyrir aldur fram.
— Drottinn minn! andvarpaði Mike
og varð máttlaus niður í tær. Það var
þá ekki ofmælt að Waggshall, Thisby
& Finch væru komnir í laglega klípu.
Ef sannleikurinn um tvöfeldni Sams
Bayards yrði lýðum ljós, væri útséð
um endalok sjónvarpsþáttarins „Fron-
tier Gun‘. En hann vildi nú ekki gefast
upp fyrr en í fulla hnefana. — En ég
skil ekki eitt, herra. Hvers vegna eruð
þér að koma með hótanir, þegar ... og
hann benti á íburðarmikil húsgögn í
viðarklæddri borðstofunni. En SVARTI
RISINN stundi dapurlega:
— Stríðið, drengur minn. Skattarnir.
Kínverskir gimsteinar eru orðnir mjög
fáséðir, og þakið á Montague-herragarð-
inum er orðið lélegt. Svo verð ég að
hugsa um Pat. Foreldrar hennar skildu
ekkert eftir sig, og mér ber skylda til
að sjá vel fyrir henni og hugsa um fram-
tíð hennar.
Montague barón tók vindlahylki úr
silfri upp úr vasanum á vel sniðnum
,,tweed“-reiðjakkanum sínum, tók sér
einn vindling og kveikti í hugsandi á
svip. — Sjáið til, ég hef enga löngun
til að ýfa upp mislita fortíð mína. Þar
kemur að sómatilfinningin segir til sín.
— Herra minn, þér eruð fantur og
þorpari! sagði Mike alvarlega, og
SVARTI RISINN fór að hlæja.
— í sannleika sagt, sagði hann, —
þá er ég fremur ánægður með sjálfan
mig. Sjáið til, Davenant, ég lít á það
sem skáldlegt réttlæti.
Og þá var það, að Mike kom auga á
ágæta og einfalda lausn.
Núna hefur Davenant fjölskyldan
komið sér vel fyrir í stóru húsi við 61.
Austurgötu, sem Mike keypti og lag-
færði samkvæmt óskum eiginkonu
sinnar stuttu eftir að hann hækkaði í
tign og gerðist meðeigandi í fyrirtæki,
sem nú ber heitið Waggshall, Thisby,
Finch & Davenant, h. f.
Pat kunni strax vel við sig í New
York. Á Montague herragarðinn er
komið nýtt þak. Og á lista fyrir laun-
þega hjá sjónvarpsþættinum Frontier
Gun er nafn M. Fitzgerald, sem er
skráður sem tæknilegur ráðunautur.
Fyrir það fær hann tíu þúsund dali á
ári, sem er ekki svo slæmt, miðað við
aðstæður, og alls ekki þegar reiknað
er í íslenzkum peningum.
Og Frontier Gun heldur áfram að
auka vinsældir sínar, hlutfallslega eins
og J. Van Riper Waggshall orðar það.
Á bak við þáttinn standa Hin Vestur-
lenzku Silfursamtök, sem segja í aug-
lýsingum sínum: Gefið henni vestur-
lenzkan silfurbúnað í brúðargjöf.
Og 51% af hlutabréfunum þar eru í
eigu Nevada Námufélagsins.
ENDIR.
Hilmar Foss
Löggiltur skjalþýöandi
og dómtúlkur
Hafnarstræti 11 . Sími 14824 . Rvík
38 FÁLKINN