Fálkinn - 27.06.1962, Blaðsíða 31

*
9 öm
GRÁR KÖTTUR
Ég sá hann skjótast inn á milli runn-
anna í garðinum, gráan og rytjulegan.
Fjandann var hann að vilja þessi ljóti
og leiðinlegi köttur, hvað átti hann
með að vera að spóka sig í garðinum
mínum. Garðurinn minn er síður en
svo heilagur, en kettir mega þar ekki
koma. Svo stendur nefnilega á, að 1
einu reyniviðartrénu verpir skógar-
þröstur. Hann hefur verpt þar ár eft-
ir ár og sungið jörðinni lofsöngva um
nætur. Mér finnst þeir að vísu engir
lofsöngvar, mér þykir það bara vera
venjulegt tíst, en konan mín kallar
þetta þessu nafni. Hún er alltaf svo
rómantísk. Ég vil taka það strax fram,
að ég heyri ekki óáheyrilegra garg en
hinn svokallaða svanasöng í heiði, þó
tel ég mig vera afskaplega þjóðlegan.
Ég var farinn að veita þessum ketti
eftirtekt. Ég sá, að hann hafði silfur-
festi um hálsinn, og bundin var rauð
slaufa í skottið á honum. Annaðhvort
átti hann einhver hálfvitlaus stelpu-
gopi, eða þá háttprúð og kokett pipar-
mey. Ég komst að því seinna, að kött-
inn átti gömul ógift kennslukona, sem
bjó hinum megin við götuna. Hún
hafði kennt börnum og unglingum í
þrjátíu ár fyrir of lágt kaup og köttur-
inn var hennar líf og yndi. Krakkarnir
í kjallaranum sögðu mér, að svo mjög
elskaði hún köttinn sinn, að hún gæfi
honum rjóma í hvert mál, síðan kyssti
hún hann á skottið, klóraði honum bak
við eyrað og kallaði hann sinn ekta-
mann. Hann mundi sko ekki svíkja
hana í tryggðum, jafnvel þótt svo færi,
að hún yrði að hrökklast á elliheimilið
til hans Gísla. Krakkarnir sögðu mér
líka að kötturinn væri kallaður Thor
og gamla konan bæri nafnið fram á
mjög fínan, danskan máta.
Mig langaði fjarskalega til þess að
vita hvers vegna bannsettur köttur-
inn héti Thor. Þar kom konan til
hjálpar eins og endranær, þegar ég vil
eitthvað vita um nágrannana. Hún
hafði farið út í fiskbúð um daginn, og
þar hafði hún séð gömlu, ógiftu kennslu-
konuna vera að kaupa fisk. Hafði hún
keypt agnarlítinn þorskbita handa sér
og lúðu handa kettinum. Fisksalinn
hafði þá sagt í gamni: — Það dugir víst
ekkert annað en rafabeltið handa svona
fínum ketti.
— Æ, nei, svaraði kennslukonan,
hann er ekkert fyrir feitt.
Konan mín furðaði sig á þessu og fór
að spyrja konuna í kjallaranum um
þessa konu og köttinn hennar. Sagði
frúin henni þá það, að hún hefði það
eftir áreiðanlegum heimildum, að fyr-
ir fjölda mörgum árum hefði hún
kennt dreng að lesa. Hét sá drengur
Thor. Hann hafði verið svo prúður og
elskulegur, að þess fundust vart dæmi.
Hann hefði alltaf komið tandurhreinn
í skólann, aldrei skítugur undir nögl-
unum, og engin var í honum óart eins
og í hinum kláðagemlingunum, sem
komu bæði úr Grimsby og Bjarnaborg.
Samt var hann ekki af ríku fólki. Hann
bjó í gömlum kofa niður við sjó í
skuggahverfinu. Dag nokkurn dóu báð-
ir foreldrar hans og þá tók gamla
kennslukonan hann að sér. Thor litli
ólst nú upp hjá henni og vitanlega
gekk hann menntaveginn. Þess má geta
hér til gamans, að Einar Magg tók al-
veg sérstöku ástfóstri við drenginn,
bæði var það sökum þess, að piltur
hafði lipran talanda eins og margir
menn, sem bera þetta nafn, og svo tók
hann líka í nefið. Piltur var einnig vel
að sér í landafræði, þekkti vel til bæði
í Soho og Nýhöfninni, og mundi utan
að allar ár og læki, sem runnu hægra
og vinstra megin í Dóná. Gamla konan
var ekki í rónni fyrr en hún hafði kom-
ið því til leiðar að drengur sigldi og
aflaði sér kvenna og peninga. Fór því
piltur til Hafnar og er sagt, að þar hafi
hann dáið oftar en einu sinni, en að
lokum dó hann alveg, eins og hent hef-
ur margan góðan magister. Kennslu-
konan gamla gat ekki á sér heilum tek-
ið, hún var eitt flakandi sár. Reyndar
náði hún sér þó að mestu eftir svona
ár, dreif sig niður í útvarp og fór að
Framh. á bls. 39.
FALKINN 31