Fálkinn - 27.06.1962, Page 36

Sjónvarpsþátiurinii
Frh. af bls. 34.
ar riddaraliðsins, þegar síminn á nátt-
borðinu hjá Mike vakti hann óþyrmi-
lega af draumi sínum. Þýð rödd skrif-
stofumannsins tilkynnti honutn að ung-
frú Patricia Fitzgerald biði hans niðri.
Þegar hann sté út úr lyftunni, leitaði
hann í einum flýti, að himinbláa silki-
kjólnum, sem hann hafði búizt við. En
hann var hvergi sjáanlegur. — Herra
Davenant? Röddin var þýð og mild og
hreimurinn óaðfinnanlegur.
Mike sneri sér við, og við augum
hans blasti fallegasta stúlka, sem hann
nokkru sinni hafði augum litið á öllum
þeim þrjátíu árum, sem hann hafði
lifað. Hún var ekki of hávaxin, grönn
eins og ung gyðja, og íklædd smekkleg-
um grænum kjól.
— Ég er Patricia Fitzgerald. Ég bið
yður að afsaka útlit mitt, sagði hún og
brosti af undraverðum yndisleika, — en
ég var að koma beint ofan úr sveit til
að ná í yður. Þér verðið hjá okkur
auðvitað.
Mike gat ekkert sagt, enda var það
kannske ákjósanlegast í svipinn
— Sagði Anderson gamli yður ekki
frá því? Ó, minn eini, hann er sannar-
lega of vitleysislega sljór fyrir slíkum
hlutum. Frændi gamli verður fyrir mjög
miklum vonbrigðum. Annars, þér gætuð
látið gistihúsið taka saman farangur
yðar, og ég sé svo um að láta sækja
hann á morgun. Við getum fundið eitt-
hvað, til að klæða yður í þangað til.
En heyrið þér, sofið þér í náttserk?
— Hu? gat Mike stunið upp, og hon-
um fannst hann svífa í lausu lofti.
— Afsakið, en það er eini náttfatnað-
urinn, sem frændi gamli getur þolað.
Þér verðið þá að fá einn lánaðan hjá
honum, býst ég við, sagði þessi óskiljan-
lega ungfrú Fitzgerald með ósvikinni
hreinskilni. Og ennfremur: í náttserk
mynduð þér sannarlega líkjast gömlum
Rómverja! Eigum við að koma?
Eins og maður í svefni lét Mike hana
leiða sig frá þöglum glæsileika Bar-
chester gistihússins og koma sér fyrir
í gömlu „sport“-bílaræksni. Mike mundi
eftir fáu úr ökuferðinni þetta kvöld.
Að lokum hægðu þau á ferðinni, bíllinn
rann eftir bugðóttum malarvegi og
stanzaði fyrir framan gríðarmikla bygg-
ingu.
— Velkominn á Montague-herragarð-
inn, skríkti ungfrú Fitzgerald glaðlega.
Síðan kom skyndileg þögn, og Mike
varð bæði mállaus og heyrnarlaus.
Honum tókst þó með erfiðismunum að
komast út úr bílnum. Þung hlífðarhurð-
in á byggingunni var opnuð, og í ljós
kom mjög hávaxinn maður.
— Gott kvöld, ungfrú Patricia, sagði
hávaxinn maður í dyrunum, og rödd
hans var djúp líkt og í Boris Karloff.
— Gott kvöld, Manchester, svaraði
ungfrú Fitzgerald. — Herra Davenant
36 falkinn
er ekki með neinn farangur svo að......
Hún var trufluð af einhverju hljóði,
sem líktist lágri, en þó hvellri spreng-
ingu, sem barst innan frá steinsteyptum
veggjum Montague-herragarðsins. — O,
nei, hrópaði hún í skelfingu. — Ekki
einu sinni enn. Þetta er það þriðja í
þessum mánuði!
— Ég er hræddur um að svo sé, ung-
frú, sagði maðurinn, sem kallaður hafði
verið Manchester. — Þótt ég reyndi að
telja hann frá því, vildi hann endilega
sjá þáttinn „Flutningar til sólarlagsins“.
— Þetta er reyndar smávægilegt, út-
skýrði Patricia fyrir Mike. — Nema að
þegar frændi gamli reiðist út af þessum
asnalegu sjónvarpsþáttum, eins og hann
kallar þá, þá endar það með því að
hann kastar einhverju í sjónvarpstækið.
Það getur farið að verða kostnaðarsamt.
— Ef ég má leyfa mér að koma með
uppástungu, ungfrú Patrice, hvíslaði
Manchester eins og sá, sem vissi, hvað
við átti, — þá getur verið að það sé
eins gott fyrir hr. Davenant að fresta
samtali sínu við hans hátign þar til á
morgun.
— Hans hvað? öskraði Mike.
— Afsakið herra minn?
— Það er allt í lagi, Manchester, herra
Davenant hefur átt erfiðan dag. Farið
heldur og útbúið eitthvað hressandi
fyrir okkur.
— Sjáið þér til, ungfrú Fitzgerald,
byrjaði Mike afsakandi, — en ég........
— Ef við værum ekki svona hátíð-
leg, gætum við vel haft það Pat og
Mike, tók þessi ruglandi stúlka fram í
fyrir honum.
Eftir að örstutt stund hafði liðið og
Mike drukkið örlítið af sefandi heilsu-
drykk, fór hugsun hans að skýrast aft-
ur. Ekki svo að skilja að það gagnaði
honum eitthvað. En hlutirnir voru hon-
um jafn stingandi skýrir og litir í lands-
lagsmynd eftir Dali.
Og það virtist jafn frábærlega eðli-
legt að hann, Michael Frazier Daven-
ant frá Waggshall, Thisby & Finch,
væri sokkinn djúpt niður í ævagamlan
legubekk og horfði á leik fjörlegu log-
anna í afarstóru eldstónni fyrir fram-
an hann og sæti þar við hlið hinnar
rauðhærðu frænku SVARTA RISANS,
Fitzgerald, 1-8. Montague-baróns af Mon-
tague og fyrrverandi stigamanns í Ne-
vada.
— En hvað er hann að reyna að
sanna? spurði hann í hundraðasta
skipti.
— Hvers vegna ætti hann að vera
að hætta á að ýfa upp hneykslanlega
fortíð, Pat?
— Það hef ég enga hugmynd um. En
honum er þetta sönn alvara, það eitt
veit ég. En þú kemst nú að því á morg-
un.
Þegar Mike varð hugsað til ótta síns
við að hitta ungfrú Patriciu Fitzgerald
í salnum á Barchester-gistihúsinu, gat
hann ekki að sér gert að brosa. Og síðan
sagði hann henni frá ástæðunni fyrir
ótta sínum og þessari dapurlegu ímynd-
un sinni. Og um leið og þau hlógu bæði
hljóðlega, mættust augu þeirra af ein-
skærri tilviljun. Og það var sem gígju-
strengur brysti og surgaði í djúpri
bassafiðlu.
— Þetta er allt svo ótrúlegt, hvíslaði
Mike með andlitið grafið í rauðleitan
hárbrúsk.
— Allt hið fallega er ótrúlegt, sagði
lág stúlkurödd beint ofan í brjóst hans.
— En Guð minn! sagði stúlkuröddin,
sem snögglega var orðin hávær. — Og
ég, sem veit ekki einu sinni, hvort þér
eruð giftur eða ekki, Michael Davenant!
Og eftir nokkra stund sagði röddin
aftur, en nú blíðlega: — Ég ætti að vor-
kenna þér heil ósköp, Mike, en í sann-
leika sagt er ég ánægð, það er að segja
ánægð mín vegna. 'Þér gengur svo vel,
að velferð þín blasir við þér. Samt ertu
svona einmana, að ég gæti grátið.
— Ekki lengur, hvíslaði Mike.
Það tók hann óratíma morguninn eft-
ir að greiða úr hugsunum sínum og
ekki styttri að losa sig úr náttserk bar-
ónsins. Það voru ótal siðferðileg atriði
sem þurftu að athugast. Gat fulltrúi
frá Waggshall, Thisby & Finch látið
eftir sér að verða yfir sig ástfanginn af
frænku manns, sem var reiðubúinn að
mergsjúga Waggshall, Thisby & Finch?
Og að sama skapi höfðu Waggshall,
Thisby & Finch rétt til að hafa afskipti
af tilfinningalífi hans sjálfs?
— Teið yðar, herra minn, sagði Man-
chester alvarlegur. — Hans hátign æsk-
ir að þér snæðið með honum morgun-
verð, þegar þér hafið klætt yður.
Það var fyrst þegar Mike var að
ganga niður breiðan og velútskorinn
stigann, sem lá að Stóra salnum á
Montague-herragarðinum, að honum,
varð ljóst, að hann hafði enga hugmynd
um, hvers konar manntegund hann væri
að ganga til móts við.
Blómaskeið SVARTA RISANS hafði
verið á síðara hálfa áratugi 19. aldar-
innar, svo að hugsanlegt var að hann
væri undir áttræðu. Maður á áttræðis-
aldri, sem kastaði hlutum í sjónvarps-
tækið sitt? Eða öldungur yfir áttrætt,
Framhald á bls. 38.