Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 5

úrklippusafnið 1 J-AM varð i ‘kvold viS brúnn
Sendið okkur spaugilegar klausur, sem þér rekizt á í blöðum og tímaritum. Þér fáið blaðið, sem klausa yðar birtist í, sent ókeypis heim. vayiisjjcrö vvr ekið Ivam l'.'ú i brúimi ofj lcnti hún ú hvoíi’t liií í Borgíirlœk Morgunblaðið 6. marz ’63. Sendandi: ABC.
llerra Daht svaraði eh u/n. hver hún /;</•.'; veríö, of datijt ti! áð hann ao:ti Afíut' fann hann iiauc sér. Farin Ítíngúniha í líl ) 1 /11 » ; r) })<! f) v 7)/7/'///// 9/7/ ki. Hann lá og hraut. hrihinn en Ijósió frá götldugtinni var 'íttað $ig á því. leggi hcttnar lykjnst um húls atna hermar. og afiur opnaði portiÖ.
(. y TX i.l l U { t <■ /1.14/to {-''■*1 A eft.tr var hann sva stundinni. úikerfður að hann sofnáði á
Nýtt Úrval okt. ’62. Sendandi: B. V.
Slfíurður vitavörðiir: ~ Hér cr eína heimilið í Vestmannacyj-
um, sem ekki liefur hafmagu, ncma til ljósa, {»egar logar á
vitauum.
Morgunblaðið 12. febr. ’63. Sendandi: Arnar Ágústsson.
Rub) uejsti mcr. f’egar ég
kvæmtst hcniií héll Itún aÖ ég
gerði {>a<5 til }>ess aö vci a göhigiuv
En ég var aö ba-ta fyrir seka. svi-
vírðilega fortifl . . .
Eros 8. tbl. ’59.
Sendandi: B. V.
Gáfurnar
Bóndi nokkur réði til sín
vinnumann úr borg. Fyrsta
daginn sem vinnumaðurinn
dvaldist í sveitinni var hann
settur til að gæta gyltu sem
var að fæða. Honum var tek-
inn vari við, að gyltan gæti
átt það til að eta afkvæmið.
Nokkrum tímum seinna fór
bóndinn að athuga hvernig
gengi og gekk út í svínastíuna.
— Jæja hvernig gengur?
spurði hann vinnumann.
— Alveg prýðilega. Þetta
er áttunda umferðin hjá ung-
anum.
Predikarinn og púkinn
CjXTvíkvæni er að
/L(fy hafa einni konu
meir en þér ber.
Já, einkvæni er
samt einni konu of
mikið. nw)
f fullri olvöru;
Tveir
skrípaleikir
Vikan 32. bl. ’62.
Sendandi: B. V.
Indíánarnir
Loksins eru Indíánarnir í
Bandaríkjunum farnir að
hefna sín á hvíta manninum.
Hópur velefnaðra Indíána
hefur nýlega stofnað kvik-
myndafélag, sem hefur það
markmið að búa til kvikmynd-
ir úr villta vestrinu. En mynd-
ir þessar verða frábrugðnar
myndum hvíta mannsins.
Indíánarnir fara alltaf með
sigur af hólmi í lok mynd-
anna.
Æskan
Kennarinn var að segja
börnunum frá Samson og það
var greinilegt að þau höfðu
áhuga á frásögninni. Þegar
kennarinn hafði lokið við að
segja þeim frá er Samson
felldi súlurnar spurði dreng-
ur aftarlega í bekknum:
— Ætli hann hafi getað
stoppað tíu bíla með annarri
hendinni?
— Ég veit það ekki góði
minn, sagði kennarinn. —
Hvers vegna spyrðu?
— Ég sá nefnilega lögreglu-
þjón gera það áðan þegar ég
var á leiðinni í skólann, sagði
stráksi.
Astin.
Þau sátu afsíðis í hinum
glæsilega næturklúbb. Það
var farið að daga. Það var
kampavínsflaska á borðum.
— Elskan mín, sagði hann,
þú veizt ekki hvað kampa-
vínið gerir þig fallega.
— Svona, farðu ekki að
dilla. Ég hef ekki smakkað
dropa af því.
— Það veit ég vel, elskan
mín, en ég er búinn að drekka
þrjár flöskur.
Skriffinnskaan
Skriffinnskan blómstrar enn
á Englandi. Það var framið
morð í lestinni til Leicester
og meðan hún nam staðar á
brautarpalli nokkrum í smá-
þorpi, komst morðinginn und-
an. Lögregluforinginn í þorp-
inu gaf eftirfarandi skýslu:
„Morðinginn komst inn í
klefann og stakk fórnardýr
sitt nokkrum hnífstungum.
Síðan yfirgaf hann lestina án
þess að borga. En það er bann-
að að viðlögðum sektum.“
Yfirmennirnir
Einn sólbjartan sumarmorg-
un um tíuleytið snaraðist
skrifstofustjórinn inn á skrif-
stofuna.
— Góðan dag, sagði hann
kumpánlega, — hefur verið
mikið að gera á meðan ég var
í sumarleyfinu.
Skrifstofumaðurinn, sem
var önnum kafinn að lesa
morgunblöðin leit upp og
sagði:
— Ég vissi ekki að, herra
skrifstofustjórinn, hefði verið
í sumarleyfi.
DOIVIMI
Mér finnst nú alltaf,
að nútíma myndhöggv-
ari sé sá maður sem
heggur hrufóttan stein
til í marga mánuði og
fær hann til að líta út
sem hrufóttan stein.
Læknavísindin
Og svo var það í sam-
kvæmi að læknir nokkur var
að tala um starfið. Þá sagði
dýralæknir sem var viðstadd-
ur:
— Þetta er nú ekki erfitt
hjá ykkur því sjúklingarnir
geta sagt hvað að þeim er.
— En þið látið bara skjóta
sjúklingana ef þið vitið ekki
hvað að er, sagði læknirinn.
Kímnigáfan
Maður var að segja Skota-
sögur í samkvæmi. Meðal
þeirra var þessi: „Tveggja
manna bíll í Skotlandi ók á
tré, átta manns biðu bana.“
Samkvæmisgestir hlógu að
þessu og sérstaklega einn
sem bætti við: „Heyrðu, hvað
voru þeir að gera uppi í
trénu?“
sá beztí
Við seljum þessa sögu ekki dýrari en við
keytum. Stór og svartur Benz brunaði eýtir
Hringbrautinni á ólöglegum hraða. Ekki leið
á löngu áður en einn af mótorhjólaliðsforingjum lögreglunn-
ar var kominn á eftir bílnum. Gaf hann honum merki um
að nema staðar. Bílnum ók ein af hefðarkonum borgarinnar.
Og varla var liðsforinginn búinn að taka upp blokkina og
pennann, þegar konan sagði:
— Áður en þér skrifið nokkuð niður, ungi maður, þá
œtla ég að segja yður, að borgarstjórinn og ég. erum góðir
kunningjar.
Lögregluforinginn svaraði engu, en skrifaði niður, og kon-
an hélt áfram:
— Ég þekki líka lögreglustjórann, sagði hún reið, þegar
hún sá, að lögregluþjónninn virtist ekki taka eftir því, sem
hún var að segja. — Og saksóknarinn og dómararnir eru
nánir vinir mínir, bætti hún við.
Löregluþjónninn hneigði sig og sagði:
—• Þekkið þér Jón Jónsson?
— Nei, reyndar ekki. Hver er maðurinn?
— Ja, hann hefðuð þér átt að þékkja. Það er ég.
fXlkinn 5