Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 29

var. „Má ég sjá,“ segir Jakob, tekur
eplið og bítur í það og gengur í burtu.
Þá var ekki hægt að vera vondur leng-
ur og hóparnir sættust og hylltu Jakob.
Þegar við flugum fyrst út til að keppa
var einn okkar ákaflega hræddur við
að fljúga. Við gerðum líka í því að
hræða hann. Þegar við komum um borð
í vélina skreið hann undir teppi og
bærði ekki á sér alla leiðina fyrr en
yfir Setlandseyjum. Þá fór flugvélin að
láta illa, hoppa og þess háttar. Þá stökk
vinurinn á fætur og hrópaði. „Sagði ég
ekki, sagði ég ekki að þetta færi svona.“
Einn síðasti leikurinn sem ég spilaði
var á Akureyri 1959 með Hafnfirðing-
unum. Þetta var einhver gestaleikur.
Albert Guðmundsson var þá þjálfari
Hafnfirðinganna og hann hringir til mín
á skrifstofuna fyrir hádegi á laugardag
og segir markvörð þeirra veikan ég
verði að koma með. Ég verði að koma
í hvelli út á flugvöll, hann sé með bún-
ing fyrir mig. Ég hringi 1 konuna og
segi að ég sé að fara norður á Akur-
eyri að spila fótbolta. Hún hló og hélt
að ég væri að plata sig eitthvað. Það
var ekki fyrr en hún heyrði lýsinguna
á leiknum í útvarpinu að hún trúði mér.
— Er ekki einkennileg tilfinning að
standa í marki?
— Jú, það er óviðfelldið stundum.
Þetta virðist vera óendanlega stórt og
stækka þegar maður nálgast það. Mað-
ur verður að engu á milli stanganna.
Það er fyrsti skrekkurinn. Sörensen
sagði við mig að ég ætti að hafa eld-
spýtustokk á borðinu fyrir framan mig
og hugsa mér að stokkurinn væri mark-
ið. Svo ætti ég að ímynda mér að stokk-
urinn væri markið og svo er sótt að.
Þá gæti ég séð hvernig bezt væri að
loka markinu. Þetta gerði ég. Svo hugs-
aði maður og velti þessu fyrir sér fram
og aftur. Sumir markmenn hugsa aldrei
um staðsetningar, þeir treysta bara á
skrokkinn á sér, ef svo má segja. Það
er ákaflega óskynsamlegt. Ef þú hefur
séð mynd, sem nýlega var sýnd í Tjarn-
arbæ og tekið eftir markvei'ði Benifica
þá hefur þú séð hvernig markmenn
eiga að verja. Hann staðsetti sig frábær-
lega í markinu og gekk rólegur á móti
þeim og tók boltann án nokkurra láta.
Maður hafði það á tilfinningunni að
hann gæti staðið þarna með hendurn-
ar fyrir aftan bak. Bergur Bergsson í
K. R. er einhver skemmtilegasti mark-
vörður sem ég hef séð hér. Hann hafði
alveg sérstaklega góðar staðsetningar.
Eitt var það, sem ég gerði aldrei. Ef
boltinn fór inn þá lét ég hann eiga sig.
En náði aldrei í hann. Það hefur slæm
áhrif á mann að sækja hann þangað.
— Hver er uppáhalds markvörðurinn
þinn?
— Það er Buehloch hinn þýzki. Ég
kynntist honum þegar hann kom hingað
fyrir stríðið og við höfum alltaf verið
vinir síðan. Hann var góður markvörð-
ur. Það þarf góðan markvörð hjá 60
milljóna þjóð til að komast 25 sinnum
Framh. á bls. 32.
Trúlofanir á stórhátíöum
EITT ORÐ VIÐ GULLSMIÐ
Á loftinu upp af Hressingarskálan-
um í Austurtsræti hefur aðsetur sitt
Steinþór Marteinsson gullsmiður. Við
lítum inn hjá honum árla morguns
rétt í þann mund er skrifstofumenn
voru að fjölmenna í morgunkaffið.
— Er langt síðan þú opnaðir hér
vinnustofu?
— Nei, það er rúmt ár síðan.
— Hvað er langt nám að læra gull-
smíði?
— Það tekur fjögur ár og þá er
tekið sveinspróf. Hlutur er teiknað-
ur og smíðaður annað hvort úr gulli
eða silfri. Flestir held ég smíði eitt-
hvað úr gulli. Meistararéttindi fást
svo eftir þrjú ár frá sveinsprófi.
— Er langt síðan þú laukst námi?
— Eitthvað um tólf ár held ég. Ég
lærði hjá þeim Sverri Haraldssyni
og Karli Björnssyni. Annar þeirra
er nú látinn, en hinn hættur í iðn-
inni.
— Og hvað er það helzt sem þú
framleiðir?
— Alla algenga skartgripi.
— Og trúlofunarhringa líka?
— Já, að sjálfsögðu.
— Gengur eftirspurnin eftir slíkum
munum ekki í bylgjum?
— Jú, það er nú reyndin. Menn
gera þetta mest um stórhátíðir. Aðal-
hátíðirnar eru áramótin, jólin og 17.
júní.
— Fólk er kannski að skjóta sig
hérna niðri og kemur svo upp til að
fá hringana?
— Ég veit það nú ekki. Það má vel
vera að eitthvað af væntanlegum
viðskiptavinum hittist hér niðri. Um
það veit ég ekkert.
— Þegar þú smíðar hlut, þarftu þá
ekki að teikna hann áður?
— Ég held að vaninn sé að gera
bara lauslegt riss að hlutnum fyrst.
Svo verður þetta til í höndunum á
manni smátt og smátt. Fullkomin
teikning held ég að sé ekki gerð
nema undir sérstökum kringum-
stæðum.
— Eru ekki mikil verðmæti sem
liggja í vinnustofu sem þessari?
— Jú. Verkfærin eru dýr og svo
er lagerinn verðmikill sem maður
þarf að liggja með. Það getur verið
mikil fjárfesting í þessu.
— Ætli séu margir nemar í iðn-
inni?
— Mér er nú ókunnugt um hve
þeir eru margir. Ég veit um þrjá og
geri ekki ráð fyrir að þeir séu fleiri.
— Þið hafið stéttarfélag?
— Já, Félag íslenzkra gullsmiða.
Ég held að félagsmenn séu eitthvað
á milli fjörutíu og fimmtíu, en þeir
eru ekki allir starfandi í iðninni.
Margir hafa farið út í annað.
FÁLKINN
29