Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 28

Kvenþjóðin
Framhald af bls. 26.
Leikvettlingar
Nú er þumallinn prjónaður: 1. umf.
21 sl., 1 br., 13 sl., snúið. 2. umf.:
1 sl., 12 br., fitjið upp 1 nýja 1.,
snúið. Prjónið slétt á 14 1. næstu 12 umf.
Næsta umf.: 2 sl. saman út umf., brugð-
ið til baka, slítið garnið frá og dragið
spottann gegnum lykkjurnar, fest vel.
Látið réttuna snúa upp og festið garnið
við þumalinn, takið upp 1 1. við upp-
fitjuðu lykkjuna hjá þumlinum og
prjónað slétt út prjóninn. Prjónið nú
10 umf. slétt prjón. Nú er hin fingur-
totan prjónuð: 1 umf.: 27 1. sl., fitjið
upp 1 L, snúið og prjónið 12 1. br. til-
baka, snúið og prjónið 14 umf. slétt-
prjón með þessum 12 L. Prjónið nú 2 1.
saman á næsta prj., brugðið tilbaka;
slítið garnið frá og dragið það gegnum
lykkjurnar, festið vel. Látið réttuna
snúa upp, takið upp 1 L, prjónið 12
umf. sléttprjón, endið á br. prjóni. Fellið
þannig af: 1. xuuf.: 1 sL, 2 sl., snúið
saman, 10 sl., 2 sl. saman, 1 sl., endur-
tekið. 2 umf.: 1 sl., brugðið út prjónum.
3. umf.: 1 sl., 2 sl. snúið saman, 8 sl.,
2 sl. saman, 1 sl., endurtekið. 4. umf.
eins og 2. umf.
Haldið áfram að taka úr á þennan
hátt, þar til 24 1. eru á. Fellt af.
Vinstri hendi prjónuð eins og sú
hægri. Prjónið 1 umf. eftir brugðning-
una þannig, svo þumallinn komi rétt:
18 sl., 1 br., prjónað 3 í næstu L, 1 br.
21 sl.
Brúðan
un hverrar umf., þar til 18 1. eru eftir,
fellt af. Hin ermin prjónuð eins.
Frágangur: Peysan saumuð saman.
Takið upp um 60 1. í hálsinn og prjónið
4 umf. brugðningu. Lokið klaufinni í
bakið með 2—3 smellum.
Buxur: Fitjið upp 46 1. á prj. nr. 2
og prjónið 2 umf. brugðningu. Prjónið
gataröð: 2 1. saman, slegið upp á. Endur-
takið út prjóninn. Prjónið aftur 2 umf.
brugðningu. Sett á prj. nr. 2% og
mynstrið prjónað. Aukið út um 3 1. í
1 umf.
Eftir nál. 26 umf. mynstur er fellt af
í hvorri hlið 2X5 L, 2X3 L, 2 1. og 2X1
jEruð þér áakrifandi að Fálkaiiun? I
0 E □ □ 0
Ef svo er ekki bá er sínanúraerið
1221o og 'þér fáið blaðið sent
um hal.
28 FALKINN
1. Prjónið 2 umf., aukið því næst út á ný
2X1 L, 2 L, 2X3 1. og 2X5 1. Prjónið
26 umf.. Takið 3 1. jafnt úr. Prjónið
brugðningu með gataröð í miðjunni.
Fellt af.
Frágangur: Takið upp 54 I. fyrir
hvora skálm og prjónið 4 umf. brugðn-
ingu. Saumið buxurnar saman. Dragið
teygju í gegnum gataröðina.
Iferma 1111
Framhald af bls. 15.
lið og einn leikur við það er mér minnis-
stæður. Reykjavíkurúrvalið var nærri
búið að ná jafntefli við þá en á síðustu
mínútunni tókst þeim að skora. Svo var
sent lið utan til að endurgjalda þessa
heimsókn. Þetta vor hafði ég lokið
skólagöngu og var alveg blankur. Svo
hafði maður rúið sig inn að skyrtunni
á því að fara utan með Val. Ég sá því
enga von um að komast utan með
úrvalsliðinu. Svo er það einn daginn,
að ég er að grafa skurð í Ingólfs-
stræti, að það er bankað í bakið á mér.
Þar er kominn Hilmar Thors, sem þá
var formaður knattspyrnuráðsins. Hann
bað mig að koma til sín á skrifstofu
Kveldúlfs daginn eftir. Erindi hans þá
var að gefa mér tíu sterlingspund. „Þú
verður endilega að fara út, Hermann
minn,“ sagði hann og rétti mér pening-
ana. Þetta var ekki svo lítill peningur
í þá daga. Þetta var mjög skemmtileg
ferð.
— Og svo fórstu aftur til Þýzkalands.
— Já, ég fór aftur 1939. Árið áður
hafði komið hingað þýzkt lið og var
ekki lakara en liðið ’35. Það var ákveð-
ið að það lið sem stæði sig bezt gegn
Þjóðverjunum færi utan næsta haust
að endurgjalda heimsóknina. Það er
ekki að orðlengja það, að Valur gerir
jafntefli við þetta lið. Það er einhver
sá skemmtilegasti leikur, sem ég man
eftir. Og svo fórum við utan haustið ’39
og einn daginn er komið stríð. Þá átt-
um við eftir að spila tvo leiki. Þeir
sögðu okkur bara að bíða meðan þeir
væru að klára stríðið það mundi ekki
taka langan tíma fyrir þá. Já, það var
skrítið að vakna þennan haustmorgun
í Þýzkalandi. Um morguninn þegar við
vöknuðum voru alls staðar marserandi
hermenn á verði. Hann Lolli vinur okk-
ar, sem kallaður var kötturinn, ætlaði
út í sjoppu að kaupa sígarettur. Þegar
hann kom í anddyrið stóðu þar fyrir
tveir hermenn með alvæpni. Kötturinn
hélt að þetta væri bara grín og stjakaði
þeim til hliðar og skauzt út. Þá munaði
litlu að hann væri skotinn.
Það var sterk sól inn um gluggann
og Hermann stóð á fætur og dró glugga-
tjöldin fyrir. Svo settist hann aftur og'
hélt áfram.
— En ef þú spyrð mig um skemmti-
legustu utanförina þá var það með K. R.
til Noregs 1949. Við vorum lánsmenn
í þessari för Ríkharður Jónsson frá
Akranesi og ég. Þetta var mjög
skemmtileg ferð og í henni kynntist
maður K. R.-ingum og það voru ánægju-
leg kynni. Okkur gekk vel í þessari
ferð en minnisstæðastur verður leikur-
inn 1 Hamar. Þegar við komum þangað
og við Rikki förum að athuga lið and-
stæðinganna, kemur í ljós að í því eru
hvorki meira né minna en 7 landsliðs-
menn og markvörðurinn einhver sá al-
sprækasti um þær mundir á Norður-
löndum. Þeir Hamarsmenn höfðu þá
boðið þessum köppum öllum til leiks-
ins. Jæja, við tókum þessu rólega fórum
í nudd og lögðum okkur fyrir leikinn
og vorum vel fyrir kallaðir þegar leik-
urinn hófst. Okkur Rikka fannst við
standa í þakklætis skuld við K. R.-ing-
ana og þegar við göngum inn á völlinn
segir Rikki. ,,Nú skal ég gera minnst
þrjú mörk.“ „Þá held ég hreinu,“ sagði
ég. Svo hófst leikurinn og var alveg
súper leikur af okkar hálfu. Oft hefur
maður séð Rikka góðan en sjaldan eins
og þarna. Hvert „gegnumbrotið“ á fæt-
ur öðru og í hálfleik var staðan 5—0
fyrir okkur. Þá var það að Hörður
Óskarsson sagði þessa gullvægu setn-
ingu. „Strákar eigum við ekki að fara
að spila?“ í seinni hálfleik komu Norð-
mennirnir tvíefldir inn á völlinn og
maður hafði nóg að gera. Rikki stóð
vel við sín loforð en ég gat ekki staðið
við mitt. Leiknum lauk 6—-3 fyrir okk-
ur. Það var í þessum leik, sem Daníel,
vinur minn djarfi, sem seinna fór í
Þrótt, skaut niður dómarann. Hann átti
fyrir því, dómarinn, sögðu blöðin dag-
inn eftir og birtu myndir þar sem
Daníel var að stumra yfir honum.
— Er ekki margra félaga að minnast
á þessum langa tíma?
— Jú, þeir eru margir félagarnir,
sem maður minnist. Sérstaklega sam-
herjar úr Val. Við gjörþekktum hvern
annan og vissum alltaf hvenær mann-
inum væri að treysta. Það var mikið
um góða söngmenn í liðinu og oft sung-
um við Valssönginn áður en við fórum
inn á völlinn. Mótspilararnir hafa sagt
mér það að það hafi verið annað en
skemmtilegt og uppörfandi að heyra
þann söng. Einn okkar orti gamanvísur
og var gott skáld.
— Varekki mikill rígur milli félaga?
— Jú, ákaflega mikill og hann ill-
skeyttur stundum. Það er sem betur
fer nær horfið. Það var ekki óalgengt
að lenda í grjótkasti þegar maður var
í yngri flokkunum. Ef maður var
óánægður með dómara var ekki óal-
gengt að hann væri tekinn í gegn niður
í bæ að leik loknum. Þegar Víkingarnir
höfðu tapað með átta og níu marka
mun sögðu þeir alltaf að þeir ættu
bezta dómarann. Þeir áttu Guðjón Ein-
arsson. Stundum var slegist á böllum.
Einu sinni man ég að við vorum nokkrir
Valsmenn á balli í Iðnó. Einhver okkar
hafði fengið sér epli og þegar hann er
að fara að borða það kemur K. R.-ingur
og tekur af honum eplið. Þetta var að
sjálfsögðu nóg til þess að allt fór í bál
og brand. Þá var í Iðnó lögregluþjónn,
sem margir kannast við, Jakob, stór og
mikill. Hann kemur í þvöguna og spyr
hvað gangi á. Honum er sagt eins og