Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 36

Babýlon
Framh. af bls. 33.
martre, fánýtt og kjánalegt sukk og
svall. Skyndilega gerði hann sér grein
fyrir merkingu orðsins „upplausn“ —-
hverfa í tómið, að gera ekkert úr ein-
hverju. f þá daga var það þrekvirki
að slaga frá einni kránni til annarar
og þeim mun fyllri sem menn urðu,
þeim mun dýpra sukku menn, — þeim
mun meiru var eytt.
Hann minntist þúsund franka seðla
sem hljómsveitin hafði fengið fyrir að
leika eitt einasta lag, hundrað franka
seðla, sem fleygt var í dyravörð fyrir
að ná í leigubifreið.
Þetta hafði verið tilgangslaust brjál-
æði.
Ógrynni fjár hafði verið sóað í þeim
tilgangi að kaupa sér gleymsku, — til
að gleyma því eina sem var þess virði
að vera munað — barninu sem hafði
verið tekið frá honum, konunni sem
hvíldi í friði í kirkjugarði Vermont.
Hryggur í huga tók hann sér leigu-
bifreið heim að hótelinu.
Það var bjartur og fagur haustmorg-
unn, er hann vaknaði daginn eftir.
Þunglyndi hans var horfið sem dögg
fyrir sólu, honum geðjaðist að fólkinu,
sem hann sá á götunni.
Um tólfleytið sat hann á Le Grand
Vatel með Honoriu fyrir framan sig,
en þetta veitingahús var það eina, sem
ekki minnti hann á kampavínsveizlur
og hádegisverðarboð, sem hófst klukkan
tvö og ekki var lokið fyrr en borgar-
arnir voru gengnir til náða.
— En grænmeti? Viltu ekki fá þér
eitthvað grænmeti?
— Jú, kannski.
— Ágætt, hér á matseðlinum stend-
ur bæði épinards og choufleur og gul-
rætur og hreðkur, sagði hann.
— Mig langar í gulrætur, sagði hún.
Þjónninn lét, sem hann ætti hvert
bein í henni. — En hvað sú litla er sæt!
Hún talar líka frönsku eins og innfædd!
— En eftirmat? Eigum við að bíða
og sjá til?
Þjónninn gekk á braut.
Honoria leit eftirvæntingarfull á föð-
ur sinn. — Hvað hefurðu hugsað þér
að gera í dag?
— Fyrst skulum við fara í leikfanga-
búð í Rue Saint-Honoré og kaupa það,
sem þig langar í. Eftir það skulum við
fara í sirkus í Empire-leikhúsið.
—- Hún hikaði andartak. — Mig lang-
ar í sirkus, en ekki í leikfangabúðina.
— Hvers vegna ekki?
— Þú ert búinn að gefa mér brúðu,
og svo á ég líka fullt af leikföngum.
Við erum heldur ekki rík lengur, er
það?
— Það höfum við aldrei verið, en
í dag máttu fá það, sem þig langar í.
— Allt í lagi, sagði hún í uppgjafar-
tón.
Þegar hún hafði haft móður sína og
franska barnfóstru, þá hafði hann verið
strangur faðir. En nú varð hann að
leika hlutverk sitt allt öðruvísi: Hann
varð að vera henni bæði faðir og móðir
og gæta þess að særa hana ekki á neinn
hátt.
— Ég vil gjarna kynnast yður, sagði
hann alvarlegur. — Má ég kynna mig
fyrst. Nafn mitt er Charlies J. Wales,
búsettur í Prag.
— Ó, pabbi! Rödd hennar var gáska-
full.
— Og hver eruð þér?
Hún iék hlutverk sitt með prýði. —
Honoria Wales, Rue Palatine, Paris.
— Gift eða ógift?
— Ekki gift. Ógift.
Hann benti á brúðuna. — En ég sé,
að þér eigið barn.
Ekki var hún fús að neita því og
þrýsti henni að sér og sagði: — Já, ég
var gift, en ég er það ekki lengur.
Maðurinn minn er dáinn.
Hann hélt áfram: — Og hvað heitir
barnið?
— Simone. Hún heitir í höfuðið á
beztu vinkonunni minni í skólanum.
— Mér þykir mjög vænt um, að þú
skulir standa þig vel í skólanum.
— Ég var númer þrjú í bekknum
mínum í þessum mánuði, skrökvaði
hún. — Elsie var númer átján, og
Richard er einn af þeim lélegustu. Þyk-
ir þér ekki vænt um Richard og Elsie?
— Jú, mér geðjast mjög vel að
Richard og reyndar Elsie líka.
Hann spurði snöggt: — Og Marion
frænka og Lincoln frændi — hvoru
þeirra geðjast þér betur að?
— Lincoln frænda, held ég.
Umbúðapappír
Höfum fyrirliggjandi umbúðapappír í rúllum, sem við getum
prentað á í tveim litum.
Talið við okkur og sjáið sýnishorn og veljið mynztur eftir eig-
m geðþótta.
ANILmPBENT H.F.
Sími 11640.
36 FÁLKINN
Charlie var mjög snortinn af persónu-
leika hennar. Þegar þau gengu inn
salinn stakk fólk saman nefjum og
hvíslaði. „En hvað hún er sæt,“ og með-
an þau sátu við borðið starði fólk á
hana eins og hún væri skrautblóm í
vasa.
— Mér þykir gaman að vera með
þér, pabbi, sagði hún skyndilega. Hvers
vegna á ég ekki heima hjá þér? Er það
vegna þess að mamma er dáin?
— Þú verður að vera hérna og læra
meira í frönsku. Pabbi hefði átt í erfið-
leikum með að búa svona vel að þér,
sagði hann.
Þegar þau gengu út úr veitingahús-
inu rakst hann óvænt á mann og konu.
— Nei, svo sannarlega! Er þetta ekki
Wales karlinn!
— Góðan daginn, Lorraine . . . Dunc,
sagði Charlie.
Afturgöngur frá fortíðinni: Duncan
Schaeffer, vinur úr háskólanum og
Lorraine Quarrles, lagleg, ljóshærð,
um það bil þrítug. Ein af þeim, sem
hafði hjálpað til að drepa tímann á því
tímabili fyrir þremur árum, er allir
veltu sér í peningum.
— Maðurinn minn gat ekki komið
með í ár, sagði hún, sem svar við spurn-
ingu hans. — Við erum fátæk eins og
kirkjurottur. Hann lét mig hafa tvö
hundruð dollara á mánuði, og ég verð
einhvern veginn að skrimta af því. . .
Er þetta litla dóttir þín?
— Hvers vegna kemurðu ekki bara
inn með okkur og sezt, stakk Duncan
upp á.
— Það get ég ekki því miður. Hann
var feginn því að hafa afsökun á tak-
teinum. Hann fann ennþá aðdráttarafl
Lorraine, en nú var hugsanagangur
hans öðruvísi.
— Hvers vegna borðarðu þá ekki
með okkur miðdegisverð, sagði hún.
— Ég er upptekinn í kvöld. Láttu
mig hafa heimilisfangið Þitt, — þá get
ég þringt til þín.
— Charlie. Ég held bara að þú sért
ódrukkinn, sagði hún. — Svei mér þá,
hann er ódrukkinn, Dunc. Klíptu hann
í handlegginn til þess að ganga úr
skugga um það.
Charlie kinkaði kolli til Honoriu.
Þau fóru að hlæja.
— Hvar býrðu? spurði Duncan tor-
trygginn.
Hann hikaði eitt augnablik. Hann
hafði ekki minnstu löngun til þess að
segja þeim nafnið á gistihúsinu.
— Ég er ekki búinn að koma mér
fyrir ennþá. Ég skal hringja til ykkar.
Við erum að fara til þess að sjá sýning-
una á Empire.
— Sirkus! En gaman. Þangað vil ég
líka fara. — Mig langar til þess að sjá
loftfimleikamennina og hestasýningarn-
ar. Það er einmitt það, sem við ættum
að gera, Dunc!
— Við þurfum fyrst að sinna dálitlu,
sagði Charlie. — Kannski við hittum
ykkur þar.
— Allt í lagi, monthaninn þinn ...
Adieu, sæta litla stúlka.