Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 30

llörniii fanoða ...
j Framhald af bls. 11.
i___________________________________
— Vera ívanovna ....
Hún beygði sig, setti fram annan fót-
inn og stövaði sig með erfiðismunum.
— Hvað er nú, Gúsakova?
— Ég sagði, að ég ætlaði að fara að
ná í nefið, en Mínaéff sagði, að það
þyrfti ekkeft nef, og ég sagði, að þeir
hefðuð sagt það og hann sagði að hann
ætlaði að drepa mig ...
Hvað átti að gera við þessa litlu
stúlku, svo þreytandi sem storminn?
Hvorki gulrófunef né kolaaugu, né
silkivarir hæfðu snjókarli Mínaéffs, en
öll gleði Gúsakovu var bundin við gul-
rótarnefið. Það var bezt að skilja þau
að: Gúsakova skyldi hnoða snjó með
Rastorgúévu, og Mínaéff með Bérjozk-
ín. Þessi góðlyndi, hrausti strákur var
fæddur til að vera hjálparmaður, og
hann mundi lúta Mínaéff af frjálsum
vilja. Og það reyndist rétt. Bérjozkín
var gull af manni. Hann kinkaði sínum
stóra kolli og fór strax yfir til Mínaéffs.
En það þurfti örlítið að ræða við Rastor-
gúévu. Hún var ekki á móti Gúsakovu,
en hver fengi gulrótarnefið? .... Eftir
langa samninga var afráðið, að Gúsa-
kova skyldi fá gulrótina.
Ekkert lát var á ísköldum, nístandi
vindinum frá Moskvuánni. Var enn
löng stund eftir að norpa? Undir káp-
unni, í brjóstvasanum á golftreyjunni,
tifaði stórt, gamaldags karlmannsúr.
Faðir Veru ívanovnu hafði alltaf borið
það í vestisvasanum, allt frá því hún
mundi fyrst eftir sér. En nú var gamli
maðurinn kominn á ellilaun, hann
þurfti ekki að flýta sér framar. Úrið
á brjósti hennar mældi tímann jafnt
Blaðið DAGUR
er víðlesnasta blað, sem
gefið er út utan Reykja-
víkur.
BLAÐE) DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasími 116 7
og dapurlega. Veru ívanovnu fannst,
sem þar slægi frosið hjarta hennar. Til
þess að ná upp úrinu þurfti hún að
hneppa frá sér kápunni, losa um háls-
klútinn; eftir því beið vindurinn. Nei,
þá var betra að bíða svolítið enn. En
það var samt sem áður hræðilega kalt,
og stöðugt leituðu angurværar hugsanir
á Veru ívanovnu. Hún hugsaði um það,
hversu erfið vinnan væri, að of mikið
væri að hafa þrjátíu börn í hóp, að
skyndilega yrði henni ofvaxið ...
Yfir völlinn kom maður gangandi
gegn veðrinu. Einkennilegt hvað hann
var líkur Kostju, í sams konar leður-
úlpu, loðhúfunni tyllt á hnakkann, vatt-
fóðraðar buxur, troðnar niður í hné-
stígvélin. Já, þetta var líka enginn
annar en Kostja.
— Ver .... — sagði hann ófram-
færnislega um leið og hann gekk nær.
— Ég gekk hérna framhjá . ..
— Ertu alveg frá þér! Ég er að vinna.
Farðu héðan og það strax!
— Já, en Vera . ..
Vera ívanovna sneri sér undan,
stolt og ströng, og gekk á brott.
— Ég kem eftir vinnutíma, — kall-
aði Kostja á eftir henni.
Vera Ivanovna svaraði engu. Hann
beið hvort sem var eftir henni hvert
kvöld við barnaheimilið. Það brakaði
í snjónum og skóhljóð hans dó út. Vera
ívanovna horfði um öxl. Kostja gekk
burt eftir vellinum, það var eins og
hann togaði stígvélin upp úr snjónum
í hverju spori. Það var einkennilegt,
hve þessi sterki, laglegi og einbeitti
maður var undirgefinn henni, sem var
svo lítil og kulvís.
— Vera ívanovna, gefið mér nefið
núna! — bað Gúsakova.
— Og okkur! ... Og okkur! ... —
tóku aðrar raddir undir. Hvert sem
litið var bar snjókarla fyrir augu. En
þeir voru að vísu ennþá blindir, mál-
lausir og neflausir. Vera ívanovna opn-
aði töskuna og deildi út gulrótunum,
kolamolunum og silkibútunum. Stærstu
gulrótina gaf hún Gúsakovu.
Börnin hlupu hvert í sína átt. í
töskunni varð eftir ein gulrót, tveir
kolamolar og rauður silkibútur.
Vera ívanovna gekk til Mínaéffs og
heyrði álengdar skipandi hróp hans:
— Ekki hingað, bjáninn þinn! ... Til
hægri! . . .
Bérjozkín, sem hafði ýtt undan sér
gríðarstórri snjókúlu með annarri öxl-
inni, leit nú upp svo skein í þrifalegt,
milt andlit hans, andvarpaði og fór
möglunarlaust að velta snjókúlunni í
þveröfuga átt.
— Hvernig gengur, krakkar? —
spurði Vera ívanovna. — Bráðum för-
um við heim.
Mínaéff leit á hana annars hugar,
eins og hann skildi ekki strax, hvað
þessi leiðinlega kerling vildi honum.
— Það gengur ... — muldraði hann
önuglega og hélt áfram að vinna.
Vera ívanovna varð gripin hryggð og
gremju,. þegar hún leit á klunnalega
og óskiljanlega mynd Mínaéffs: Það var
engin leið að sjá, hvar var höfuð, hvar
voru hendur, hvar fætur. Hún horfði
með athygli, öðru hvoru virtist, sem
brygði fyrir einhverri dapurlegri mynd,
en hún hvarf jafnharðan, án þess að
taka á sig form. En samt var hér ein-
hver hugmynd, og hana langaði til að
geta upp á henni.
— Heyrðu Mínaéff, hvað er þetta?
— Námumaður, — svaraði Mínaéff
dræmt.
— Hefur þú séð námumann?
— Þegar ég var lítill þá bjuggum
við í Gorlofku . ..
Vera ívanovna horfði enn einu sinni
á snjókarlinn. Þá var sem hún greindi
samfesting og derhúfu námumannsins,
slútandi yfir álútt andlit. Já, þarna var
skriðbytta. Og hversu undarlegir voru
ekki fæturnir, það var því líkast, að
þeir yxu niður úr handarkrikunum.
Nei, . . . þetta voru ekki fæturnir. Það
voru hendurnar, kraftalegir hnefarnir
krepptir.
— En hvar eru fæturnir?
— Þarna! — Mínaéff benti með
fingri til jarðar. — Hann er að koma
upp úr námunni.
— Námumenn fara upp í lyftu. Þú
hefur líklega gleymt. ..
— Gleymt? ... — pírð svört augun
horfðu reiðilega á fóstruna. — Hann
pabbi minn var námumaður.
Auðvitað á ekki að spyrja að því,
það er beinlínis bannað að spyrja börn
að því, en hún gat ekki á sér setið:
— En hvar er faðir þinn?
— Þarna! -—- Mínaéff benti aftur á
jörðina. — Hann varð þar eftir.
„Nei, hann varð þar ekki eftir! —
hrópaði rödd hið innra með henni. Því
að nú sá hún hið óhönduglega, ótamda
og fagra verk Mínaéffs: Maður þrýstir
hnefunum í jörðina, bítur um handfang
30 FÁLKINN