Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 8

Nú er Kún Snorrabúð stekkur . . . í þessan grein er rsett um dval
arstaði skálda, lifandi og látmna, í Reykjavík.
TEXTI: SVERRIR TDMASSON - MYNDIR: JDHANN VILBERG
HÚS SKÁLDANNA
Myndin hér að ofan: Landlæknishúsið
gamla. Þar bjó Gestnr (Guðmundur
Bjömsson). Að neðan til vinstri: Iðnó,
en þar bjó Guðmundur Hagalín um
skeið uppi á loftinu. Að neðan til hægri:
Bergshús, en þar bjó Þórbergur Þórðar-
son.
Fyrst er spýta, svo er spýta, síðan er
spýta í kross. Þessi háfleygu orð komu
mér í hug um daginn, þegar ég gekk
niður Skólavörðustíginn. Banghagir
smiðir höfðu sýnt hagleik sinn í verki;
vel og rammlega voru hlerar negldir
fyrir gluggana á Tobbukoti, þessum
vinalega bæ, þar sem Einar Benedikts-
son bjó stundum á sínum manndómsár-
um, þá er hann stundaði nám við Lærða
skólann.
Fyrir nokkrum árum, þegar ég sat í
Reykjavíkur Menntaskóla, þar sem
nemendur lærðu fyrst og fremst það,
að komast hjá því að læra, minntist
kennari nokkur eitt sinn á Tobbukot.
Hann spurði, hvar það væri og fékk auð-
vitað engin svör. Verðandi mennta-
menn þjóðarinnar, sem að eigin sögn
sköruðu fram úr sauðsvörtum almúg-
anum í flestu, göptu eins og þorskar
á þurru landi; reyndar var vizka þeirra
aðeins meiri en almúgamanns á þeim
málum, sem að drykkjuskap laut. Og
þær menntakonur, sem hæst höfðu um
kvenréttindi galað, misstu málið það
sem eftir var dags.
En kennslustundin varð sumum
þessara ungu menntamanna lærdóms-
rík á marga lund. Þeir fóru að gefa
gaum að nágrenni sínu, athuga um-
hverfi sitt, þeir tóku að líta loks með
opnum augum það, sem þeir áður höfðu
horft á sljóum og jafnvel luktum skjá-
um.
Brátt vissu þeir hvar Tobbukot stóð,
og sumir höfðu jafnvel farið daglega
þar um hlaðvarpann og gengið stundum
erinda sinna á einu þokkafyllsta salerni
borgarinnar rétt hjá bænum.
Einn hinna ungu pilta hafði til að
mynda hugmynd um, að í Tobbukoti
hafði búið föðursystir Einars Benedikts-
sonar, Þorbjörg Sveinsdóttir, merkis-
kona á sinni tíð, talsmaður kvenréttinda
og ljósmóðir.
Annar kunni sögu af Þorbjörgu. Sú
var á þá lund, að hún hefði átt að því
mikinn hlut, að rofnar voru í Elliðaán-
um fyrir mörgum árum laxakistur og
þvergirðingar, sem hún hélt ólöglegar
og þeim til skaða, sem bjuggu ofar við
ána. Og hún lét þar ekki staðar numið.
Árið eftir stóð hún að því, að veiðitækin
yrðu brotin niður. Á þann hátt væri
málinu „helzt haldið vakandi“, eins og
hún sjálf komst að orði. Og ungi maður-
inn undraðist, að svo stórbrotin kona
hefði átt heima í svo litlu koti.
Satt er það. Tobbukot getur varla

igfll!
8
FALKINN