Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 39

Snemma beygist . . .
Framh. af bls. 37.
Þeir sögðu okkur frá því að rétt áðan
hefði komið kall niður á brykkju og
fengið að taka í færi hjá þeim. Hann
hefði ekki fengið einn einasta. — Svo
hlógu þeir allir. Kallinn þóttist vera óg-
urlegur fiskimaður svo bara fékk hann
ekki neitt, ha, ha, ha.
— Ó, je minn eini, ég hafði
steingleymt, að ég var búin aS
bjóSa Nielsen-hjónunum í kvöld-
verS.
Það flæktist færið hjá einum og þeir
tóku að hjálpa honum við að greiða úr
flækjunni. Það varð ennþá meiri flækja,
og svo flæktust þeir hver fyrir öðrum.
Nokkrir strákar sögðu að veiðin væri
búin á bryggjunni og klifruðu upp í
næsta bát. Þeir ógnuðu hafinu með
því að stökkva á milli báts og bryggju.
Enginn datt og þeir hrósuðu sigri. En
veiðin var sízt betri á bátunum og bráð-
lega voru ílestir komnir í land.
— Ef þér látiS ekki af kröfu
ySar um aS fá steiktan fasan í
kvöldverS, þá er ég anzi hrœddur
um oS lestinni seinki nokkuS.
— HvaS var nú þaS, sem ég var
aS enda viS aS skrifa.
Nú kom kulið og strákarnir urðu
loppnir. Þeir orðuðu það hver við ann-
an, að það væri orðið kalt og þeir
þyrftu að fara heim og sækja mjólkina,
því að annars fengju þeir ekki að fara
út eftir kvöldmat. Einn hnýtti saman
sex kola og þrjá upsa, annar einn kola
og fimm \psa. Sá minnsti vafði upp
færið sitt. Hann sagðist ætla að gefa
gömlu konunni færið. Hún gæti þá bara
veitt fiskana oní kettina sína sjálf.
0
— Ég gæti val hugsaS mér aS
hitta hann stóra bróSur þinn.
/
— Ég hefSi aldrei átt aS velja
þennan dag; þetta, sem var billjard
dagurinn hans.