Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 5

úrklippusafnið
Sendið okkur spaugilegar
klausur, sem þér rekizt á í
blöðum og tímaritum. Þér
fáið blaðið, sem klausa yðar
birtist í, sent ókeypis heim.
— Jó. or þoita <3uS?
“*■ Er Jobús ojS?
— Villu vora avo góSur aö sagja
Imú, aö nug toogí til aá iolcr vjS
tem*
Barnablaðið Vorið ’63.
Sendandi: B. V.
Skotasaga
Hún er kannski gömul
þessi, en sjaldan er góð vísa
of oft kveðin. Ferðamaður
kom til Aberdeen í Skotlandi
og kynntist þar sagnfræðingi
og háskólakennara í sögu
Skotlands.
Ferðamaðurinn spurði hann
margt um sögu og hagi Skot-
lands og meðal annars spurði
hann hvort væri margt Gyð-
inga í Aberdeen.
— Það eru engir Gyðingar
búsettir hér núna, svaraði
pórfessorinn, en þrír Gyðing-
ar hafa tekið sér bólfestu hér
ög öllum farnast illa. Sá fyrsti
varð gjaldþrota, annar hengdi
sig sökum skulda og sá þriðji
dó úr hungri.
DOIMIMI
Helming ævi manns
eyðileggja foreldrarn-
ir, hitt sjá börnin mn.
Sjón & Saga nr. 4 ’62. Sendandi: B. V.
Eins og áður bjóáum vér vður allar hugsanlegar
tryggíngar með veztu fáanlegum kjörum,
Þjóðviljinn 18. maí ’63. Send.: Kristinn Hraunfjörð.
Snnm <>g -'múlt \arð im r ijú>l, ;iö drengiirinn mitm Jtyrfii
:ti) rk'.;i iíii'itit'. Oy Itiið ki imtli tm'r Jíkn, ;tð t-órhvt r kotttt
|>;irfn.t>( Mlnðnltigs kurimiums <t" ít'ð oft <-r nutiðsyidegl uð
1 jit“gmi þt'im, >rm itimmi þykrr vumvt tmt.
Kynnist ástinni áður en þið giílist
Tímaritið Bezt nr. 2 ’61. Sendandi: B. V.
Prófessorarnir
Frægur lærdómsmaður, sem
var mjög utan við sig, var
á gangi um götur Reykjavík-
ur fyrir allmörgum árum.
Þetta var um sumar og var
blítt í veðri og var svolítili
ýringur í lofti. Lærdómsmað-
urinn bar með sér regnhlíf.
Snögglega rekur hann sig á
eitthvað, víkur sér skjótt tii
hliðar og segir:
— Gott kvöld, afsakið.
Þá sér hann, að hann hefur
rekizt á belju. Hann hélt
áfram og eftir skamma stund
rekur hann sig aftur á og
segir þá hátt og skýrt:
Predikarinn og púkinn
Skapið yður kær-
leikslieimili. ..
Meinið þér að kon-
an eigi að vinna úti?
— Fjandinn hafi það, að
ég frukti fyrir þér beljan þín.
Einhvern veginn ósjálfrátt
varð honum þá á að líta und-
an regnhlífinni og sá þá, að
hann hafði rekizt á eina af
virðulegustu frúm bæjarins.
Höfðingjarnir
Jón gamli var fastur á fé,
en metorðagjarn og vildi
gjarna fá ókeypis lof í eyra
frá samborgurum sínum. Ein-
hverju sinni kom maður til
Jóns og var að safna fé fyrir
góðgerðastofnun. Spurði mað-
urinn, hvort hann vildi láta
eitthvað af hendi rakna, en
sá gamli tók því heldur þung-
lega. En eftir nokkrar vanga-
veltur spyr Jón:
— Verða gjafir og nöfn
birt í blöðunum?
— Já, svarar söfnunarmað-
urinn, og ekkert dregið af
því.
— Jæja, kannski maður
sletti í ykkur 50 kall, segir
Jón, en það set ég upp að þið
auglýsið, að ég hafi gefið 500,
því að það munar engu á
verði auglýsingarinnar, þótt
þið bætið við einu núlli.
IMágrannarnir
Tveir menn,Friðrik og
Magnús bjuggu í sambýlis-
húsi ásamt konum sínum.
Friðrik var barnlaus en
Magnús átti sand af börnum.
Nokkru fyrir jól ól kona
Magnúsar barn. Kona Frið-
riks frétti af því og heimsæk-
ir grannkonu sína á sængina.
Orðaði hún það varlega við
hana, hvort henni væri nú
ekki sama, þótt þau Friðrik
tækju að sér þetta barn og
ælu það upp sem sitt eigið.
Kona Magnúsar neitaði þessu
kurteislega og sagði:
— Nei, það geri ég aldrei,
góða vinkona, en ég get lánað
þér hann Magnús svo sem
eina kvöldstund.
Smælingjarnir
Jóhann gamli var nýflutt-
ur í bæinn og bjó í herbergis-
kytru upp á háalofti við
Hverfisgötu. Hann þótti hinn
argasti sóði og fram úr hófi
hirðulaus með sjálfan sig,
enda töldu flestir hann rækta
það dýr, sem Nóbelsskáldið
hefur lýst gerla í ritum
sínum. Eitt sinn sat Jóhann á
veitingahúsi ásamt kunningja
sínum og gerði hann ekkert
annað en skamma Jóa gamla
fyrir sóðaskapinn, en þó mest
fyrir lúsina.
— Vertu ekki að skamma
mig fyrir lúsina, vinur svar-
aði Jói, þar sem ég er nú
ógiftur og einbúi, þá verður
lífið mér ekki eins leitt, ef
ég hef þessa smælingja hjá
mér.
Sjomennirnir
Maður nokkur var að koma
heim úr sjóferð. Hann hafði
verið á togara með rumpulýð
og sagði sínar farir ekki slétt-
ar. Hann var mjög hneyksl-
aður yfir framkomu félaga
sinna, sérstaklega hvinnsku
þeirra.
— Þar stálu allir hver frá
öðrum og hver sem betur gat.
En ég slapp nú oftast saklaus.
Framleiðslan
— Hvers vegna í ósköpun-
um var barnið skírt Ennþá?
spurði kunninginn fjölskyldu-
föðurinn.
— Af því að hún var alls
ekki á áætluninni, svaraði
faðirinn.
sá bezti
Séra Tobías var ógiftur og þótti kvenholl-
ur í meira lagi. Einu sinni var hann að gifta
vinnumann sinn og unga heimasætu í sókn-
inni, en sá orðrómur gekk um sveitina, að prestur hefði haft
allnáin kynni af brúðurinni. í brúðkaupsveizlunni voru
haldnar margar ræður og gat einn rœðumaðurinn þess í
rœðu sinni, að réttast vœri að innleiða aftur hinar fornu og
vinsœlu Tobíasarnœtur, en þœr voru þrjár, og hafði prestur
þá einn leyfi til að samrekkja brúðurinni. Prestur var spurð-
ur álits á þessu, og svaraði hann:
— Nei, sei-sei, nei, ekki er ég með því, ég held, að það
sé bezt að vera ekki að hringla með þetta, heldur hafa það
eins og það er.
FALKINN
5