Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 13

Hinir yngri þekkja hann sem Bastian
bæjarfógeta í Kardimommubænum.
Hinir eldri af mörgum hlutverkum:
Tóbaz í samnefndu leikriti, sem góða
dátann Svæk, Eddi Carbon í Horft af
brúnni, sem Fillias Fog í Umhverfis
jörðina, Guðmund í „79 af stöðinni" og
Barney í „Sautjándu brúðunni“. Þetta
er Róbert Arnfinnsson. Og nýlega
skrifaði áströlsk kona Jane Vaughan,
sem stundaði nám við Háskóla íslands,
um sýningu Þjóðleikhússins á Sautjándu
brúðunni, í ástralskt blað og sagði m.
a.:
„Barney var svo ástralskur í öllu
hátterni, svipbrigðum og útliti, að við
tveir einu áströlsku gestirnir í salnum
gátum varla trúað okkar eigin augum
og eyrum. Þegar t. d. Barney er að
skrifa sendibréfið á gamlárskvöld og
lemur mýflugurnar frá sér með dag-
blaði sínu var það svo sannfærandi
ástralskt, að við urðum veikar af heim-
þrá. Meðan Róbert Arnfinnsson lék
þetta hlutverk, var hann ekki íslend-
ingur, heldur Ástralíumaður! Þegar ég
hafði orð á þessu við kunningja minn
meðal leikhúsgesta, svaraði hann: „Já,
en þetta er nú ekki mikið. Ég hef séð
þennan mann breytast í nashyrning á
leiksviðinu. Og allir í salnum trúðu því
statt og stöðugt, að það hefði gerzt!“
Og þessi ástralska kona telur sýning-
una hafa tekizt mjög vel. Það er ekki
nema sönnun þess sem við raunar viss-
um, að leikararnir „okkar“ standa
stallbræðrum sínum erlendis ekki langt
að baki.
Það var mánudag eftir kosningar að
við um hádegisbilið lögðum leið okk-
ar í Þjóðleikhúsið þeirra erinda að
eiga viðtal við Róbert Arnfinnsson.
Hann hafði sagt okkur að um það leyti
mundi hann vera að ljúka æfingu og
heppilegast væri fyrir okkur að koma
þá. Og þegar við spyrjum eftir honum
er okkur sagt, að hann muni að finna í
búningsherbergi númer 6.
Það standa þrjú nöfn á hurðinni: Árni
Tryggvason, Róbert Arnfinnsson, Jón
Sigurbjörnsson. Og þegar við bönkum
á hurðina er kallað glaðlega að innan.
— Það er þríbýli hjá ykkur?
— Já, og stundum erum við fleiri ef
viðfangsefnið er mannmargt. Þá kemst
talan oft vel upp fyrir þrjá.
— Er þá ekki þröngt um ykkur?
— Jú, ég held að það mætti orða það
svo.
— Þið eruð að fara að ferðast með
Andorra.
— Já, við byrjum á Selfossi á fimmtu-
daginn og þokum okkur svo umhverfis
landið.
— Ert þú fæddur hér í Reykjavík?
— Nei, það vantar talsvert á það. Ég
er fæddur í Leipzig í Þýzkalandi og er
hálfur Þjóðverji. Ungur fluttist ég til
Eskifjarðar þar sem faðir minn gerðist
skólastjóri. Það var ekki fyrr en 1939
að ég flutti hingað suður.
— Og fyrstu kynni þín af leiklistinni?
— Þau voru nú eiginlega þarna fyrir
austan. Mig minnir að það hafi verið
eitthvað á vegum kvenfélagsins. Og
eftir að ég kom hingað suður þá kom ég
fram á skólasýningu. Ég man vel eftir
því hlutverki skal ég segja þér. Ég lék
kvenmann og hann ekki sem löguleg-
astan. Það var sett á mig ansi mektug
hárkolla og ég færður í kjól, en þá
vantaði háhæluðu skóna. Þeir einu sem
fengust voru tveimur númerum of stór-
ir og þannig búinn arkaði ég inn á
sviðið.
— En þín eiginlegu kynni?
— Það var nú eiginlega algjör tilvilj-
un að ég lagði út á þessa braut. Ég
hafði sótt um inntöku í Loftskeytaskól-
ann en hann starfaði þá öðruvísi en
núna, aðeins fjórða hvert ár. En þegar
ég á að mæta í inntökupróf þá veikist
ég af hettusótt og átti lengi í henni. Ég
fékk hana fyrst öðru megin og þegar ég
var að verða góður þeim megin þá
fékk ég hana hinum megin. í þessari
millifærslu átti ég í tvo eða þrjá mán-
uði og missti af Loftskeytaskólanum.
Og þegar svo var komið málum sá ég
að eitthvað annað varð ég að taka mér
fyrir hendur. Ég hafði verið undirleik-
ari hjá þeim Lárusi Ingólfssyni og Lár-
usi Pálssyni, þegar þeir voru að
skemmta og nú rann það allt í einu upp
fyrir mér, að ég hafði heyrt talað um
að þessi Lárus Pálsson væri með leik-
skóla. Og þá datt mér í hug að gaman
væri að prófa þetta, ég gæti aldrei haft
neitt illt af því. Ég sótti um skólavist
hjá Lárusi og hér er ég í dag. Fyrír
utan skólavist mína hjá Lárusi var ég
eitt ár í Kaupmannahöfn. Annað hef ég
ekki lært nema af reynslunni, en hún
er nú alltaf bezti skólinn.