Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 15

spila, og ferðalagið var hálf skrikkjótt.
Ýmist var ég ferjaður yfir firði eða ég
gekk fjöll og skriður. Það var rigning
og þegar komið var í áfangastað var
ég orðinn gegndrepa og ekki viðlit að
fara svo á ballið. Ég fór því að grennsl-
ast fyrir hvort einhver gæti ekki lánað
mér föt og það stóð ekki á því. Ungur
maður þar í sveitinni lánaði mér föt
og í þurrum fötum fór ég á ballið.
Seinna átti ég eftir að kynnast þessum
manni enn betur því í dag er hann for-
stöðumaður miðasölunnar hér í Þjóð-
leikhúsinu og heitir Guðmundur
Stefánsson. Fyrir að leika á þessu balli
fékk ég þrjátíu og fimm krónur og
eftir að hafa tekið á móti greiðslunni
fékk ég mig fluttan sjóveg til Fá-
skrúðsfjarðar fyrir ekki neitt. Þar tók
ég Súðina gömlu til Eskifjarðar og
borgaði fimm krónur fyrir farið. Þetta
voru nú kjörin í þá daga.
— Þú sagðist áðan vera feiminn.
Finnur þú ekki fyrir því gagnvart
áhorfendunum?
— Nei, ég er aldrei feiminn á leik-
sviði. Ég er ekki það sem kallað er
nervus. Hinsvegar getur maður verið
misjafnlega upplagður. Og þó er það
merkilegt að þótt rnaður sé ekki vel
upplagður þá getur sýningin tekist vel.
Þetta fer mikið eftir áhorfendunum.
Stundum kemur maður í húsið og er
ekki sem bezt fyrirkallaður og er sann-
færður um að nú nái maður ekki sínu
bezta. En þegar komið er inn á sviðið
þá er eins og þetta breytizt. Það er
eins og oft hangi ósýnilegur þráður
milli leikaranna og áhorfandans, ein-
hver straumur og maður hrífst með
og sýningin gengur eins og í sögu. Svo
getur maður komið vel fyrirkallaður
en þá er eins og þráðurinn sé slitinn.
Þá vantar mikið í sýninguna. Leikhúsið
er ekki bara leikararnir á sviðinu, það
er líka fólkið í salnum.
— Að fá nýtt hlutverk í hendurnar,
er það svipað og að kynnast nýjum
einstaklingi?
— Já það er ekki svo fráleitt að segja
það. Þetta eru svo margvísleg hlutverk,
að það er sjaldan sem maður rekst á
gamlan kunningja.
— Þegar þú færð nýtt hlutverk þá
ferðu að kynna þér persónuna?
— Já, að sjálfsögðu. í þessum efnum
hef ég mótað mér ákveðna skoðun sem
reynslan hefur kennt mér. Ég er þeirr-
ar skoðunnar að allir menn eigi sér
eitthvað sameiginlegt. Þegar ég fæ nýtt
hlutverk fer ég að leita að þessu sam-
eiginlega í mér og þeirri persónu sem
ég á að fara að leika. Ég á ekki við
að t. d. ef ég er að fara að leika morð-
ingja þá sé morðingi í okkur báðum
heldur sé eitthvað í fari morðingjans,
einhver lítill hlutur, sem við eigum
sameiginlegan. Og ef maður finnur
þetta þá er hljómgrunnurinn fenginn
og kynnin takast. Þetta er eins og að
gefa hluta af sjálfum sér.
— En ef þessi kynni takast ekki?
— Þá verður maður ósáttur við hlut-
verkið og þá vandast málið.
— Finnst þér skemmtilegar að leiKa
gamanhlutverk heldur en hlutverk
alvarlegs eðlis?
— Mér er alveg sama ef hlutverkið
er á annað borð skemmtilegt viðfangs.
Ég á enga óskarullu. Og lítil hlutverk
geta alveg eins verið skemmtileg eins
og stór.
— Hvað heldur þú að sé minnisstæð-
asta hlutverk þitt?
— Ég veit það ekki. Ég veit ekki
hvort nokkuð eitt hlutverk er mér
minnisstæðara en annað. Hlutverkin
eru orðin nokkuð mörg ég held að mér
sé óhætt að segja að hlutverk mitt í
Gísl sem nú er verið að æfa sé hundr-
aðasta hlutverkið.
— Hvemig þótti þér að leika í Nas-
hyrningunum?
— Það var erfitt hlutverk, sem gaf
aldrei tækifæri til afslöppunar. Það
var byggt upp að þessu eina og frá
upphafi var spennan mikil og hún óx
og óx þangað til takmarkinu var náð.
— Er ekki margt óvænt og óþægi-
legt sem getur komið fyrir á leiksviði?
— Það er margt sem getur komið
fyrir. Það er til dæmis óþægilegt að
ganga inn á sviðið og ætla að taka ofan
hatt og uppgötva að hann hefur orðið
eftir á bak við. En það versta er að
fá það sem við köllum „black out“.
Það er að gleyma rullunni. Þetta getur
komið fyrir alla og á ekkert skylt við
Framh. á bls. 32.