Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 32

Strompleikur
Framh. af bls. 31.
skyggni væri mjög fallegt. Það var dá-
lítið óþægilegt að horfa beint niður, og
sá sem eftir hafði orðið við mótorinn,
var að sjá eins óg peð.
Við fórum niður í lyftunni, nema einn,
sem heldur vildi fara stigann. Þegar
við gengum út úr strompinum, var hann
kominn ríiður á undan okkur. Stund-
um hefur það hent menn, að komast
ekki út úr strompinum.
Svo þökkuðum við fyrir okkur og
héldum í burtu. Veðrið var gott, og við
höfðum gluggana opna. Þegar við ókum
eftir Laugarnesveginum heyrðum við
konu kalla á son sinn:
— Steini minn, vertu ekki að príla
þarna á grindverkinu, þú getur dottið
og meitt þig.
Or.
Kvenþjóðin
Framhald af bls. 27.
hátt mynstrið á mittislíninguna, nál.
1% cm frá kanti, saumað á mynstrið
að vera um 49 cm. Saumið mynstrið á
vasann — nál. 14 cm. langan kant nál.
3% cm. frá efri brún.
Frágangur: Allir saumar á þessari
svuntu eru saumaðir í höndunum með
einföldum húlsaum. Fyrst eru saum-
aðir hliðarsaumarnir. Brjótið upp á
útsaumskantinn að neðanverðu nál. 7
cm., svo það verði um 2 cm. á réttunni
uppi að mynstrinu.
Festið líningu á að ofanverðu. Útbú-
ið tvö föll hvorum megin um 2Vi cm.
djúp. Fa£dið böndin með 1 cm. breiðum
faldi og einföldum húlsaum. Mótið end-
ana í odda. Útbúið fall á efri enda hvers
bands og stingið þeim inn í líninguna
hvorum megin, varpið þau föst með
þéttu varpi.
Að lokum er vasinn saumaður á
hægra megin.
Illiiiiir af sjálftiini —
Framhald af bls. 15.
byrjendur. Það getur komið fyrir þótt
búið sé að sýna leikritið fimmtíu sinn-
um. Allt í einu lokast fyrir og maður
man ekki nokkum skapaðan hlut. Þá
er um að gera að fara rólega í sakirnar
og reyna að hugsa. Svo bjargast þetta
venjulega, annað hvort fær maður það
sem vantar frá hvíslaranum eða mót-
leikaranum.
— En ef þið eruð kannski með þrjú,
fjögur hlutverk í gangi ruglið þið þá
aldrei saman.
— Nei, maður ruglast aldrei í hlut-
verkum og ég held að það sé útilokað
að slíkt geti komið fyrir.
— Hefur ekki verið gaman að
skemmta fyrir börnin?
Hann var kominn í jakkann og far-
inn að ganga um gólf.
32 fXlkinn
— Jú, á vissan hátt. Það er alltaf
gaman að skemmta börnunum en það
hefur verið svolítið erfitt. Þetta hefur
verið langur vinnudagur hjá manni
stundum. Æfingar á morgnana, útvarp-
ið um miðjan daginn og svo sýningar
á kvöldin. Þegar svo komnar eru tvær
sýningar á sunnudögum þá hefur það
furðulega skeð, að maður er orðinn
þreyttur. Við höfum víst tveggja mán-
aða sumarleyfi á ári og mörgum hefur
fundizt það mikið, en það er ekkert
smáræði sem á sig þarf að leggja fyrir
þessa tvo mánuði. Við fáum ekki greitt
eftir vinnustundafjölda og mikið af
okkar vinnu fer fram á kvöldin, svo-
kölluð næturvinna. Ef við förum yfir
150 leikkvöld á ári þá fáum við borgað
aukalega. En þegar 150 leikkvöld eru
komin sama árið þá vonar maður að
þau verði ekki fleiri. Ég átti metið
hér lengi vel, 188 leikkvöld, árið sem
Tópaz gekk, en svo sló Bessi það, fór
eitthvað yfir tvö hundruð.
—- Er ekki mikill munur að leika á
sviði og fyrir framan myndavélina?
— Jú, það er mikill munur, tvennt
ólíkt. Þegar maður er á sviðinu þá er
leikurinn í því fólginn að ýkja hið
hversdagslega. Fyrir framan mynda-
vélina er þetta hins vegar gagnstætt.
— Þú ert auðvitað spenntur vegna
kvikmyndarinnar í sumar?
— Já, því er ekki að leyna, að maður
er spenntur. Það er ekki á hverjum
degi, sem manni er boðið að leika með
alheimsstjörnum! En síðustu fréttir
hljóða á þá leið að takan verði ekki í
sumar. Þeir ætla að fresta þessu í eitt
ár.
Við kvöddum þennan alúðlega og
þægilega mann og gengum út úr húsi
Thaliu, þar sem enginn verður óbarinn
biskup.
Or.
Boðuiiartlagnr .. .
Framhald af bls. 9.
Hún hafði haft hugboð um hann, og
gæti henni skjátlast?
Hann kom.
Það var boðunardagur Heilagrar Maríu.
Fólkið á prestssetrinu sat og drakk
kirkjukaffi á veröndinni og ræddi um
vorbliðuna, þegar það heyrði skerandi
neyðaróp og köll neðan frá bryggjunni
við ána.
— Ove rekur niður í fossinn! Ove
rekur niður í fossinn!
Drengirnir höfðu leikið sér á báti,
sem þeir reru eins langt og landfestarn-
ar náðu, en þá hafði einhver leyst þær
fyrir Ove. Hann hafði reynt að ná festu
í bryggjuna með bátshakanum en mis-
tekizt, og þungum árum gat hann ekki
valdið.
Birgitta þaut niður að ánni með unga
prestinn á hælunum. í algjörri örvænt-
ingu öslaði hún spölkorn út í vatnið,
meðan presturinn stökk upp í næsta bát
og reri á eftir drengnum. Eins og útlitið
var, átti sá litli aðeins nokkrar mínút-
ur ólifaðar. Og fossinn var í hvarfi
handan við klettasnös, svo að enginn
sá einu sinni, hvernig honum reiddi af.
Birgitta hljóp í vatninu meðfram
bakkanum. Hún vissi ekki hvers vegna.
Hún myndi þó aldrei ná í tæka tíð,
og það hefði þess vegna verið betra
að hlaupa upp á land, en það sem hún
gerði, var örvinlað írafár.
Presturinn náði heldur ekki í tæka
tíð. Af undarlegum duttlungum örlag-
anna þyrlaðist bátur hans fram úr bát
Oves og var nær því að slöngvast á
undan niður fossinn, er presti tókst með
því að beita öllum sínum kröftum að
koma bátnum inn í lygnt vatn hinum
megin árinnar. Klettasnösin byrgði
honum útsýn, og hann sá aðeins
bát Oves þyrlast hjálparlaust imdan
straumnum. Niður að fossinum.
Ótrúlega sterk hönd greip föstu taki
í bát dauðhrædds drengsins. Karlinn
stóð í miðjum fossinum, eins og krafta-
verk að ofan. Og varlega bar hann
þann litla inn í kofann sinn og ornaði
honum við eldinn sinn. Hann vissi að
það var drengur Birgittu, og hann vissi
líka, að hún var á leið til hans.
Hún kom.
Hún sá, að Ove var á lífi. Og hún
lagðist í faðm karlsins í hálminn fyrir
framan eldstóna. Þá fann hún, að ekkert
illt gæti framar komið fyrir hana. Karl-
inn við fossinn gat bjargað lífi, myndi
kannski einnig geta vakið upp frá
dauða, ef hún bæði hann. En nú lá hún
bara i faðmi hans með Ove í fangi sér
og hugsaði ekki meira.
Fólkið á prestssetrinu sótti Birgittu
og drenginn hennar. Prófastsfrúna
hafði grunað, að drengnum hefði verið
bjargað og hvernig það hefði gerzt.
En samt fannst henni, að mikil ógæfa
hefði skeð. Birgitta hafði flækst í
bölvunina aftur, og það var ekkert
annað að gera en að binda endi á það.
Hvað sem það kostaði, og það þýddi
að Birgitta yrði aftur að láta drenginn
af hendi.
Birgitta neitaði, og skírskotaði til
unga prestsins um samtal undir fjörug
augu, þar sem það var sami dagur og
hún hafði lofað að svara bónorði hans.
Þau gengu afsíðis, og hún sagði eins
hreinskilningslega og henni var unnt:
— Þegar á barnsaldri dróst ég til
hans ósýnilegum böndum. Ég var vön
að liggja í faðmi hans fyrir framan
eldinn og hlýða á frásagnir hans um
lífið og mannleg örlög. Það var eins og
hann tendraði eld í líkama mínum, og
hann hefur orðið að sílogandi lampa
hið innra með mér. Meira er það ekki.
Hann er það bezta, sem ég veit. Finnst
þér það vera svo merkilegt, að maður
geti fundið svona til? spurði hún.
Presturinn leit á hana:
— Það er eitthvað óeðlilegt, svaraði
hann. Ég get ekki séð, að það sé neitt
annað en bölvun, sem verður að reka
úr líkama þínum.
— Þú vilt þá ekki lengur fá mig fyr-
ir konu? spurði Birgitta umbúðalaust.
— Nei, ég get það ekki, var svarið.
Birgitta fór þegar með kvöldlestinni
Framh. á bls. 36.