Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 8

Boðunardagur Maríu
ÞAÐ var vorvindur og rigning á boðunardegi
Heilagrar Maríu, þegar ungi listamaðurinn Alarik
var grafinn í bæjarkirkjugarðinum með stóru eik-
artrjánum og gamla, ryðgaða járnkrossinum.
Rétt í þann mund, er Birgitta stóð við opna
gröfina, herti storminn mjög stundarkorn, svo að
hann reif og klóraði í langa, svarta sjalið hennar,
sem var vott og þungt af regni og slóst í blóm-
sveigana og mold kirkjugarðsins.
Hún vissi, þar sem hún stóð við gröfina í vor-
storminum, að hún ætti enn verri storma í vænd-
um í framtíðinni. Storma lífsins .. .
Hversu gjarna hefði hún ekki viljað fylgja
Alarik langt yfir landamæri tímans, en hún gat
ekki skilið einmana, litla drenginn þeirra eftir, og
þau þrjú fengu ekki að fylgjast að. Þannig var
lífið. Hart og tillitslaust kom það henni fyrir sjón-
ir, um leið og hún heyrði blómvöndinn falla niður
á kistulokið.
Faðir hennar, gamli öræfaprófasturinn, sem tekið
hafði sér ferð á hendur til að annast útförina,
snerti handlegg hennar og vakti hana aftur til
veruleikans. Hún steig niður af grasbakkanum
og tók sér stöðu við hlið foreldra sinna — þeirra,
sem hún gæti samt aldrei snúið heim til aftur.
Vegna þess, að það hvíldi bölvun yfir bernsku-
árum hennar í öræfaprestakallinu. Það var sagt
að hún væri í einhverjum syndsamlegum og undar-
legum álögum, sem einungis Alarik og hin átta
ára hamingjusama fjarvera hennar að heiman hafði
bjargað henni úr.
Hvernig skyldi það fara nú?
Nei, það var ekki hægt að koma aftur til for-
eldranna. Þannig hugsaði hún í kirkjugarðinum,
meðan hún lokaði augunum og heyrði, hvernig
söng í greinum gömlu eikartrjánna.
Eftir jarðarförina varð allt tómlegt. Foreldrar
hennar kysstu hana og fóru til síns heima. Þau
vissu, að það hefði verið rangt, að bjóða hana líka
velkomna heim. Þess í stað létu þau þess getið,
8 FALKINN