Fálkinn - 07.08.1963, Blaðsíða 18

„En það er ekki það sem veldur mér
áhyggjum, Phaedra.“ Rödd Ariadne var
stirð og full trúnaðartrausts og ég varð
að horfa á hana. Ég tók eftir djúpri
hrukku milli augnbrúnanna, samúðar-
tilfinning fór um mig. „Hún hverfur í
þessi samkvæmi, sem standa alla nótt-
ina og hvenær sem ég kvarta eða faðir
hennar hótar henni, hefur hún heilan
lista af fullkomlega virðulegum nöfn-
um, sem voru þar líka. En um daginn
var vinkona hennar Lydia Stauros send
heim úr skólanum, af því að hún var
ófrísk.“ Ariadne dreypti á drykknum
og andvarpaði.
„Og þessi stúlka var í flestum sam-
kvæmum hjá Ercy og Guð veit, hvort
hún fékk ekki barnið í sig í einu
þeirra.“
Ég leit á Ercy, sem dansaði nú nokkru
háttprúðar og lét Alexis eftir forystuna,
og ég reyndi að ímynda mér hana sem
konu í faðmlögum karlmanns. Það virt-
ist undarlega eðlilegt. Ég fylltist svolít-
illi klígju og sagði: „Vitleysa, Ariadne,
sú stúlka hefur sennilega laumast burt
með skíðakennara í Sviss. Móðir henn-
ar, ef þú manst, var líka heldur betur
villt.“
»Ég vona, að þú hafir á réttu að
standa. En trúðu mér nú á dögum er
bezti félagsskapur, sem maður getur
hugsanlega sent dóttur sína í, dálítið
rotinn einhvers staðar."
Byrjað var á nýju la|,l og Alexis
fylgdi Ercy aftur að borðinu. Áður en
þau komu til okkar, sagði ég fljótmælt:
18
„Ariadne, ég trúi ekki, að þú trúir því
sjálf, sem þú varst að segja. Bezti fél-
agsskapurinn er aldrei laus við að vera
rotinn. Maður verður að fara til mið-
stéttanna og úthverfanna til að finna
siðgæði, og það hefur alltaf verið
svona.“
„Þetta er undarlegt tal af þér,
Phaedra . . .“ Augu hennar litu rann-
sakandi á andlit mitt og mér leið ó-
þægilega.
„Ég hélt alltaf að þú . . .“ en þar
stanzaði hún. Alexis var kominn að
borðinu og var að hjálpa Ercy í sæti
sitt. Barnið lokaði augunum og skældi
munninn á skrítinn hátt, sem sagði:
„Hann er stórkostlegur." Ég reyndi að
hlæja ekki og Ariadne sagði: „Farðu
í skikkjuna þína, Ercy. Það er að verða
kalt, og þú ert nýbúin að dansa þreyt-
andi svertingjadans.“
Alexis settist nálægt mér. Ég beygði
mig svolítið nær honum eins og ég
ætlaði að fara að tala, en í sannleika
langaði mig til að anda að mér nálægð
hans.
„Dansaðu við mig, Alexis" sagði ég.
Hann leit á mig augnablik, svo stóð
hann þegjandi á fætur og hjálpaði mér
úr sætinu. Við gengum út á dansgólfið
saman og ég þurfti að svara mörgum
glaðlegum kveðjum frá hinum borðun-
um. í hverju tilfelli kinkaði ég kolli og
brosti og neitaði að stanza. Tónlistin
var einmitt hæfileg, og ég vildi ekki
missa þennan dans.
Við dönsuðum þétt saman, eins ná-
lægt og við þorðum. Ekki orð var talað,
og ég lokaði augunum og lét sem við
værum komin til Parísar aftur, ein í
hópi ókunnugra. Andardráttur Alexis
lék um eyra mitt og ég vissi, að straum-
urinn, sem fór um mig, kom frá honum
og það var engin þörf að tala. Thanos
var langt í burtu og í fáeinar mínútur
vorum við laus við hinn risastóra
skugga hans og vorum hvorki meira né
minna en maður og kona, sem unnust,
og samræmdum líkama okkar tónlist-
inni.
Á leið okkar aftur til borðsins var
tak Alexis um handlegg minn dálítið
fastar en nauðsynlegt var og andar-
dráttur minn stöðvaðist næstum, þegar
ég hugsaði um hann sofandi í nálægð
undir sama þaki eftir nokkrar klukku-
stundir.
Þegar við komum að borðinu, voru
Thanos og Andreas að ræða um föður
minn. Ariadne var með á ráðstefnunni,
því að þau skiftu um umræðuefni í
flýti, þegar ég settist niður og ég sá
samsærislegt, frekar sakbitið blik í aug-
um hennar. Ercy var algjörlega upptek-
in við rjómaísinn sinn. Ég þóttist ekki
verða vör við andrúmsloftið, en ákvað
að komast að því, hvað væri á seyði.
Þau vissu að ég var ofsalega stolt af
Dimitri gamla og, gagnstætt Ariadne,
lét ég ekki hjónaband mitt breyta holl-
ustu minni. Ég myndi ekki koma upp
um þau, en væri það, sem þau höfðu á
prjónunum, líklegt til að angra gamla
FALKINN